"ဒါ..ဒါဘေမဲ့ မောင့်ကိုမထားခဲ့နိုင်ဘူး~"
"မောင့်မှာတာဝန်တွေမကျေနပ်မှုတွေရှိသေးတယ်
ပြီးတော့ဒီအဆောင်ကိုယူ....
"ဟင့်အင်း~မောင်ဘဲယူထား လုပ်စရာရှိတာလုပ်
ပြီးရင်အန္တာရယ်ကင်းကင်းနဲ့ပြန်လာခဲ့ အစ်ကိုစောင့်နေမယ်~"
"ဟုတ်ပြီ ချစ်တယ်..ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်နမ်းကာ
အိပ်ပျော်နေတဲ့သူ့သားလေးနဖူးကိုပါနမ်းပြီး
ဂျောင်ကုနဲ့လမ်းခွဲ သူကသူမကျေနပ်တဲ့လူရှိတဲ့သူ့အိမ်ဆီသို့~
"ဂျောင်ကု ဒီဘက်ကိုလာ~"
"မဖြစ်ဘူး မောင်ကဒီတည့်တည့်ကိုသွားဖို့ပြောထားတာ
အဲ့မှာလုံခြုံတဲ့နေရာရှိတယ်~"
အစကတော့ အားလုံးအတူတူပြေးလာကြဘေမဲ့
တစ်စတစ်နဲ့လူတွေကကွဲသွားပြီး
ထယ်ယောင်းပြောတဲ့နေရာရောက်တော့လူကနည်းသွားပြီ~
*ဒိုင်း...ဒိုင်း...ဒိုင်း!*
"မင်းတို့ဗိုလ်ကြီးကိုသေစေချင်ရင်ဆက်ပစ်နေကြ!!~"
ထယ်ယောင်းသူ့အိမ်ကိုပြန်ရောက်သွားချိန်
ဂျပန်စစ်သားတွေကအပြင်မှာသေနတ်တွေနဲ့ပစ်နေကြပြီး
အိမ်ထဲကသူ့အစ်ကိုရဲ့အော်သံကြောင့်သူတို့ရဲ့လျှို့ဝှက်အပေါက်ကနေအိမ်ထဲဝင်သွားလိုက်တယ်။
"အစ်ကိုလေး~"
"အငယ်လေး??"
"ဘယ်နားမှာလဲ~"
"အိမ်ရှေ့ခန်းစားပွဲဒေါင့်မှာ~"
သူ့အစ်ကိုပြောတဲ့နေရာဆီထယ်ယောင်းသွားတော့
ဂျပန်စစ်ဗိုလ်ကတော်တော်လေးနှိပ်စက်ခံထားရပြီဆိုဘေမဲ့သူမကျေနပ်သေး~
"ခဗျားကို အေးအေးဆေးဆေးသေခွင့်မပေးဘူး~"
"မင်းလုပ်ချင်တာကိုပြော ငါလုပ်ပေးမယ်~"
"ရတယ် ဓားပေး~"
ငယ်ကတည်းက ကြွက်တစ်ကောင်ကိုတောင်မသတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ထယ်ယောင်းကိုသခင်လတ်စိုးရိမ်နေဘေမဲ့
အခုလိုရုပ်တည်ကြီးနဲ့ဓားတောင်းနေတော့
သူလဲပေးလိုက်ရတာပေါ့~
"ကြိုက်တာလုပ် ငါထိန်းထားပေးမယ်~"
"အွန်း...အွန်းအွန်း~"
أنت تقرأ
~~ငွေ့~~{Complete}
أدب الهواةဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
💜28💜
ابدأ من البداية
