Moordvrouw - vermist

Bang voor de reactie

-Fenna-

Ik sta in de deuropening te huilen. Er gaat van alles door me heen. Zijn ze door iemand meegenomen? Ik zie Evert zijn lippen bewegen maar ik hoor hem niet. Al het geluid valt weg en ik word helemaal gek. Ik stort op de grond en ga huilend tegen de deurpost aanzitten. Evert kom naar me toe gerend met Robbin op zijn arm. Ik hoor hem gelukkig weer. En hij heeft Robbin bij zich. "Lieverd, ze liggen gewoon bij ons in bed, er is helemaal niks aan de hand!" "OMG! Ik schrok me dood!" "Maar er kan hier toch helemaal niemand binnenkomen!?" "Nee maar ik dacht dat ik vannacht de voordeur dicht hoorde gaan." Ik pak Robbin van Evert over en als Nynke en Brecht uit bed komen zie ik Maureen en Sanne ook liggen. Ik ben weer helemaal gerustgesteld en ik krijg en knuffel van Evert. "Ga jij de meiden helpen? Of moet ik het doen?" "Neehoor, ik help ze wel even!" Ik leg Robbin op bed neer en help Nynke en Brecht met hun kleren pakken en hun haar doen. Ze krijgen beide een simpele staart en ze lopen naar beneden om te gaan eten.

Ik duik mijn bed weer in omdat ik nog niet helemaal wakker ben. Ik lig op bed en voor mijn gevoel niet veel later komt Evert aanlopen. "Lieverd, het is half twaalf! Je bent weer in slaap gevallen! Wil je ook wat eten?" "Ja, doe maar twee broodjes." "Komt goed." Ik blijf nog even liggen en dan stap ik onder de douche. Ik laat het water over me heen stromen. Eigenlijk zou ik nu nog zwanger moeten zijn! Maar het is echt weer heerlijk om een platte buik te hebben!

Na een tijd onder de douche te hebben gestaan droog ik me af, kleed ik me aan en loop ik naar beneden. Evert heeft mijn eten al klaar en ik ga aan tafel zitten om het op te eten. Evert gaat naast me zitten en pakt mijn hand vast. "Lieverd, ik ben zo trots op jou! Dat je dit gewoon allemaal hebt gedaan!" Ik geef hem een kus en ineens gaat de telefoon. Ik pak de telefoon op en ik kan het nummer op de display herkennen. Het is Liselotte. Ik pak op.

L=Liselotte F=Fenna

F: Hey Lies, met Fenna

L: Hoi Fen, kan ik even langskomen?

F: Tuurlijk, waarom klink je zo in paniek?

L: Leg ik je straks allemaal wel uit. Kan ik gelijk komen?

F: Uuh, ja tuurlijk. Wel voorzichtig rijden hè

L: Ja, tot zo!

Ik hang de telefoon weer op en Evert kijkt mij vragend aan. "Wat was er aan de hand?" "Het was Liselotte, ze wil langskomen en klinkt in paniek." "Zal ik dan even weggaan kunnen jullie even samen praten. Ik ga wel even boodschappen of iets dergelijks doen." "Ja, is goed! Lief!" "Geen probleem hoor!" Evert geeft me een kus en trekt zijn jas aan. "Wat wil je vanavond eten?" "Kies jij maar. Maakt mij helemaal niks uit!" "Oké komt goed!" Ik loop even naar boven om mijn haar nog even te doen. ik doe ook bij mezelf even een simpele staart in. Ineens gaat de deurbel.

-Liselotte-

Ik sta voor de deur van Evert en Fenna en ik bel aan. Half in tranen sta ik voor de deur en Evert doet open. "Hey Lies, Fenna is boven hoor" Zonder iets te zeggen ren ik naar boven en laat ik me op het bed van Evert en Fenna vallen. Als ik even opkijk zie ik Fenna in de deurpost staan. "Hey Lies! Wat is er nou aan de hand?" Ik krijg een brok in mijn keel en ik begin alleen maar erger te huilen. Fenna komt al snel naast me zitten en slaat een arm om me heen. "Je kan me alles vertellen Lies!" "Wil je het hele verhaal horen? Of alleen waarom ik moet huilen? "Mag jij kiezen!" "Dan vertel ik wel het hele verhaal." "Is goed!" "Nou kijk, toen jij zwanger was had ik het met Bram ook over kinderen. Bram wil liever geen kinderen omdat hij dan minder tijd voor andere dingen heeft. Ik wil wel kinderen. We hebben besloten dat als we ze wel nemen we even wachtten. We willen ons eerst even richtten op andere dingen. Maar ik ben dus al even niet lekker. Ik heb gewoon een zwangerschapstest opgehaald om te kijken of ik misschien zwanger ben en of het daar mee heeft te maken. Ik heb de test gedaan en daaruit bleek dat ik zes weken zwanger ben!" "Wat leuk Lies! Gefeliciteerd!" Fenna omhelst me alleen ik voel dat ik weer op het punt sta om te gaan huilen. "Maar Bram wil helemaal geen kinderen! Hoe moet ik dit aan hem gaan vertellen!?" Fenna denkt na en heeft na even al een oplossing gevonden. "Je moet er niet omheen draaien! Bram vindt het vast niet erg als het zo is. Hij zal echt niet bij je weggaan hoor!" "Weet je dat zeker?" "Tuurlijk! Hij vindt je de leukste meid ter wereld. Of er nou een kleine bij komt of niet, het maakt hem vast niet uit! Hij blijft van je houden! 100 procent zeker!" "Dankje Fen! Wat moet ik toch zonder je!" "Tja, niet veel hè!" antwoordt ze en we beginnen beide hard te lachen. We kletsen nog even door en dan ga ik weer naar huis.

Als ik de oprit oprij begin ik wel zenuwachtig te worden. Maar ik heb alle vertrouwen in Fenna. Hij gaat echt niet bij me weg. Hij is de liefde van mijn leven! Langzaam stap ik de auto uit en Bram staat al voor de deur. "Hé lieverd! waar was je?" "Even bij Fenna" antwoord ik droog. Ik wil het graag gaan vertellen maar wel op een moment wanneer hij goed luisterd.

Niet veel later zitten we op tafel en Bram zit tegenover mij. Dit is het goede moment! besluit ik en ik val even met de deur in huis. "Bram ik moet je wat vertellen." De zenuwen gieren door mijn lichaam. Zonder op antwoord te wachten praat ik verder. "Bram, ik ben zwanger!" "Van mij?" "Ja, van jou!" Bram zijn blik gaat van geschrokken naar boos en ik word bang.