Moordvrouw - vermist

Vertrek

-Fenna-

Brand!? NEE! Dacht ik eindelijk dat alles voorbij was! Waarom overkomt ons dit allemaal. Alsof we nog niet genoeg hebben meegemaakt in deze korte tijd.We kijken elkaar angstig aan en beginnen in paniek te raken. Evert kan wegrennen. Waarom doet hij dat niet!? Liselotte en ik kunnen niks. We zijn geheel afhankelijk van de mensen om ons heen. Mensen rennen over de gangen en ze beginnen te schreeuwen. "Evert, ga! Jij kunt hier weg!" "Nee! Ik laat jullie niet in de steek!" Zegt hij snikkend. "Evert! Denk een keer om jezelf!" Evert schudt hard nee en komt bij mij op bed zitten. Hij geeft me een knuffel en fluisterd wat in mijn oor. "Ik laat jou nooit in de steek! Wat er ook gebeurd!" Ik begin te huilen.

-Carla-

Ondertussen zijn we alweer in Nederland aangekomen en zijn we nog een paar kilometer verwijderd van het bureau. We laten even weten aan de rest dat iedereen oké is en dat ze morgen naar huis komen.

Niet veel later zijn we bij het bureau en lopen we naar binnen. We vertellen het hele verhaal en iedereen kijkt geschokt. Zelf begin ik weer tranen in mijn ogen te krijgen. Dat het zo ver heeft kunnen komen! Ik kijk naar Bram en Menno. Menno komt naar mij toe gelopen en omhelst me. Bram staat diep in gedachten en er stromen wat tranen over zijn wangen. "Bram, gaat het wel goed?" "Jaja, het gaat." "Ze zijn buiten levensgevaar hè en je mag ze morgen ophalen van het vliegveld." "Ja, ik ga naar huis!" "Is goed. Tot morgen!" "Joo, tot morgen!" En Bram loopt het gebouw uit. Er is wat met hem. Als er iets met Liselotte aan de hand is, is hij er als eerste bij. Dat wordt nog wel wat tussen die twee!

-Fenna-

Jasper komt binnen gerend. "Jongens, er is brand." "Ja dat wisten we" antwoordt Liselotte arrogant. "Alles is onder controle!" We kijken opgelucht naar elkaar. "Moeten we niet het ziekenhuis uit?" "Zo als het nu lijkt niet nee, het is op een andere vleugel, het is in de keuken gebeurd." "Gelukkig, bedankt voor het melden!" "Geen probleem! Gaan jullie maar slapen!" "Is goed, doen we!" Jasper loopt de kamer weer uit. Er wordt wat omgeroepen in het Kroatisch en langzaam wordt het weer rustig op de gang. We gaan liggen en ik kruip weer tegen Evert aan in zijn warme vertrouwde armen. Al snel ligt Evert te slapen en ik ben nog wakker. Ik kijk naar Lies en ook zij ligt nog wakker op bed. "Lies?" "Ja?" "Hoe kan jij eigenlijk Kroatisch verstaan?" Ze begint zacht te snikken. "Gewoon." "Lies, er is iets, anders huil je niet!" "Ik vertel het je nog wel." "Is goed." "Maar je moet wel stil zijn tegen de rest." "Beloofd!" Ik kijk Liselotte aan en ik knijp in haar hand. "Je kan alles bij me kwijt hè, dat weet je." Liselotte lacht en ze doet haar ogen dicht. Niet veel later ligt zij ook al te slapen. Ik besluit ook maar te gaan slapen.

Ik wordt wakker van Jasper die op onze kamer staat. "Dames en heer, ik heb hier een ontbijtje voor jullie. Eet maar snel even op en dan kunnen we vertrekken!" We beginnen gulzig te eten en we kunnen ons geluk niet op. We gaan weer naar huis! Drie kwartier later staan we op het vliegveld te wachten tot we ons vliegtuig in mogen. Na een tijdje zitten we in het vliegtuig en stijgt het bijna op. Evert zit bij het raam. Daarnaast zit ik en naast mij zit Liselotte. Jasper zit een aar rijen verderop. Als we eenmaal in de lucht zijn slaapt Evert alweer. Ik besluit terug te komen op het gesprek van gisteravond. Ik zie dat het haar dwars zit en ze moet het gewoon vertellen. Met geheim houden schiet je ook niks op. "Lies, wat was er nou gisteravond?" "Slapt Evert?" Ik kijk even of hij echt slaapt. "Ja, Evert slaapt." "Oké, nou, ik ken Chiel al langer dan deze tijd." "Huh!? Hoe bedoel je?" "Ik ken hem al langer omdat...omdat..."