De Prins van Het Dienstmeisje

24

Dus je hebt je hele leven in het paleis van Avonea gewerkt? Wow, indrukwekkend...' Ik zucht. Liam merkt dat op en knijpt in mijn hand. 'Ik weet hoe lastig dat wereldje is. Mijn beste vriend werkt daar ook. Ik zie hem amper en als ik hem zie dan moeten we dat in het geheim afspreken...' Ook hij zucht. 'Te veel risico's?' Hij knikt. Ik wil hem vragen wat voor functie zijn vriend heeft, maar we worden onderbroken door Scarlet die buiten adem aangehold komt. Als ze bij ons staat is ze helemaal buiten adem.
'We hebben de brief!,' gilt ze van blijdschap. 'Brief? Wat voor brief?,' vraag ik nieuwsgierig, maar ik krijg geen antwoord.
'Liam, je plicht zit erop!,' gilt ze weer, maar dit keer komen er tranen bij. Liam rent naar zijn zusje toe en tilt haar op.
'Meen je dat echt?' Scarlet knikt hevig. De tranen rollen over hun wangen heen. Al heb ik geen idee over welke "plicht" ze het hebben, ook merk ik dat mijn ogen vochtig worden.
'Weten pap en mam het al?, vraagt Liam met tranen in zijn ogen. Scarlet schud van nee. 'Dan ga ik ze het vertellen, mag ik de brief?,'
Scarlet geeft de brief aan haar broer. Als Liam het huis binnenloopt komt Scarlet naar mij toe. 'Sorry voor dit super emotionele moment.,' begint ze, 'Oh nee! Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen!,' bevestig ik haar.
'Liam heeft het voor elkaar gekregen met zijn beste vriend, dat er een verzoening plaats gaat vinden tussen Avonea en Falcantce, zodat we samen tegen sterker zijn tegen Uvolea, waar Falcantce nu onder valt.,
'Dat was een plicht voor hem?,' vraag ik ter controle. Ze knikt hevig. 'Een soort test van de koning Lennard (van Avonea aka vader van Nolan). Als hij een poging tot verzoening kon regelen zou hij onze schuld hebben afgelost. En dat moment is nu!,' gilt ze weer. Scarlet rent het huis binnen en zo te zien kan ze haar vreugde niet op.

Het is al avond en Scarlet, Liam en hun ouders zijn naar een plek gegaan om dingen te regelen voor de grote dag, die over 5 dagen gepland staat. Dan gaat dus een gesprek plaatsvinden wat een heleboel kan veranderen. Ik lig op mijn bed en denk aan alle dingen die gezegd en gebeurd zijn de laatste tijd. Ik zit er nog steeds mee in dat Ally en Clarkson zeiden dat Avonea misschien wel weg is als het "vredesgesprek" hun niet bevalt. En waarom zou koning Lennard een verzoening met Falcantce willen? Ik bedoel hij heeft mij en het gezin waar ik nu zit hier naartoe verbannen. Iets in me zegt dat dit alles totaal niet klopt en dat het nog wel eens verkeerd kan gaan uitpakken.
Piekeren heeft voor nu geen enkele zin, dus besluit ik wat rond te kijken in dit huis. Eerlijk gezegd ben ik wel benieuwd naar wie de beste vriend van Liam is, zou ik hem kennen? Ik bedenk me geen seconde en loop naar de kamer van Liam en ga opzoek in zijn lades naar brieven. Al snel kom ik een stapeltje tegen die een koninklijke zegel hebben, die van Avonea. Ik open een brief en glij met m'n ogen naar het einde van de brief. Ik kan m'n ogen niet geloven, Will is zijn beste vriend? Ik sla mijn hand voor mijn mond van schrik.
'Zoek je iets?' ik draai me weer verschrikt om en zie Liam in de deuropening staan.
'Oh uh nee sorry' zeg ik en ik loop langs hem heen de kamer uit. Wanneer ik halverwege de gang ben komt Liam achter me aan.
'Er is hier iemand voor je' zegt hij dan. Ik kijk vragend naar hem.
'Loop met met mee.,' Als we de woonkamer in lopen zie ik Scarlet samen met haar ouders daar zitten. Ik kijk rond en op dat moment zie ik zijn blik. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en Liam ziet het. 'Pap, mam, Scar? Willen jullie ons even alleen laten? Dan kan Hailey, het rustig bevatten.,' Scarlet en haar ouders staan op en lopen het huis uit. Als de deur eenmaal dicht is holt Nolan naar me toe. 'Ik was zo bang je nooit meer te zien,' zegt hij bezorgd en hij neemt mijn handen vast. Ik sta een beetje perplex van het moment en heb niet in de gaten dat Liam nog in dezelfde ruimte is. Hij heeft geen idee wat er nu allemaal gaande is, gok ik.
'Wacht. Jullie kennen elkaar?,' vraagt Liam verward. Dat had ik al verwacht..
Nolan knikt. 'Maar hoe dan? Wat voor werk deed je in het paleis?,' vuurt Liam op me af. Ik beantwoord de vragen niet. In plaats daarvan kijk ik Nolan aan. 'Zijn jullie vrienden?,' vraag ik aan hun beide maar kijk nog steeds alleen naar Nolan. 'We kennen elkaar sinds paar uur, Liam is bevriend met Will. Via hem ben ik met deze familie in contact gekomen.,' Ik kijk hem verward aan.
'Ik weet dat je iets van de brieven gelezen hebt, dat zag ik gewoon.,' zegt Liam.
'De laatste weken heb ik amper meer contact met hem. Ik wist dat hij er alles aan zou doen om ons weer in Avonea te laten komen.,' praat hij verder.
'En dat is dus aan het lukken, althans dat hopen we. Mijn vader moet zijn handtekening eerst geven.,' zegt Nolan. Hij haalt een hand door zijn haar.
'Ik heb net gevoel dat hier wel een addertje onder het gras zit...,' zeg ik dan voorzichtig.
Nolan zucht diep. 'De enige manier om mijn vader zover te krijgen is om de selectie tot een goed einde te brengen..,' Mijn mond valt open. Ik besef me maar al te goed wat dat betekent, hij moet trouwen.
'Gaat je wel lukken toch? Ik bedoel je hebt keuze genoeg!,' grapt Liam. 'Maar ik wil graag antwoord op mijn vragen, hoe kennen jullie elkaar?'
Hij heeft geen idee wat er tussen mij en Nolan speelt of heeft gespeeld.
Nolan kijkt naar mij. Het valt stil. Ik zie bezorgdheid, angst en hoop tegelijkertijd door zijn ogen gaan.
'Tenzij je iemand anders voor ogen hebt en niet een keuze uit je selectie wil maken?,'
Blijkbaar duurde die stilte wat te lang.
'Kom op! Mij maak je niet wijs dat jullie niet verliefd op elkaar zijn.,' zegt Liam vast.
Mijn ogen schieten naar Liam. Hij staat met zijn armen over elkaar ons aan te kijken.
Ik draai met m'n ogen als ik hem zo zie staan. 'Tja, ik ben verbannen omdat ik iets met een Falcan zou hebben...,'begin ik sarcastisch. 'Met zaken over verliefdheid moet je niet bij zijn familie zijn hoor!,' Dat laatste flapte ik er zomaar uit.
Ik zie Nolan geschrokken naar me kijken.
'Weet je, ik ga anders wel even kijken waar de rest uithangt.,' zegt Liam subtiel.
'En ga vooral verder met het ontkennen van gevoelens of erger het ontwijken van mijn "te persoonlijke" vragen.' Ik moet lachen om wat Liam zegt. Maar zoals hij zei gaat hij weg. Liam maakt een knik beweging naar Nolan en loopt dan ook de voordeur uit.

Nu zijn Nolan en ik echt weer alleen. Ik heb hem gemist, dat besef ik maar al te goed. Maar ik ben een sterke vrouw en ga hem dat nu absoluut niet vertellen.

'Het spijt me...,' begint Nolan dan. 'Ik was er niet voor je toen je me nodig had. En nu opeens kom ik doodleuk vertellen dat ik "dé oplossing heb" maar wel dat ik moet trouwen.,' Ik kijk hem aan. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je vader heeft een besluit genomen, de reden weet ik nog steeds niet. Maar hij heeft het beste met jullie voor.,' praat ik alles goed. Terwijl ik weet dat koning Lennard echt een fout heeft gemaakt en onterecht mij weg heeft gestuurd.
'Je bent om mij weggestuurd... We zijn gezien. Die avond.,' zegt Nolan zacht. 'We zijn verraden door meisjes uit de selectie...,' Verward kijk ik naar hem. 'Door die drie? Die op ons afkwamen? Zij?,' vraag ik.
Nolan haalt zijn schouders op. 'Dat weet ik niet. Mijn vader wil me dat niet vertellen, want hij wil niet dat ik er een hele show van ga maken.,' Nolan loopt gefrustreerd rond in de kamer. 'Maar dan ben ik toch niet om jou weggestuurd? Dat is echt niet jouw schuld. Geloof me.' Nolan kijkt me aan en ik zie een treurige blik in zijn ogen staan
'Hij dwingt me om met iemand van de selectie te trouwen, zolang hij koning is zal dat niet veranderen..,' de boosheid in zijn stem is goed te merken.
'Nolan, hij is je vader...,' zeg ik kalm.
'Nee,' snauwt hij. 'Mijn vader zou me niet tot een huwelijk dwingen met iemand waar ik niet van ...,' Nolan stopt met praten en kijkt naar de grond.
'Waar je niet van houdt?,' maak ik de zin af.
Hij kijkt van de grond naar mij en ik zie dat zijn ogen vochtig zijn.
'Als die hele aanval op het oude paleis niet was geweest en er geen nieuwe selectie had plaatsgevonden. Dan wou ik jou tot de laatste toe doorlaten gaan.,' zegt Nolan.
Hij loopt op me af en staat maar enkele centimeters bij me vandaan. Mijn hart begint als een gek te kloppen.
'Je weet dat het nooit echt gelukt zou zijn,' zeg ik met een brok in mijn keel.

'Hailey, is dat echt zo? Of is dat de makkelijke manier om mij niet dichtbij te laten komen.,' Het voelt alsof hij dwars door mijn hart kan kijken.
Ik went mijn hoofd af.
Hij pakt mijn kin vast en draait mijn hoofd weer naar hem, zodat ik hem weer aankijk.
'Geef toe, je voelt dit ook. Toch?,' zegt Nolan.
Hij pakt mijn hand en legt die tegen zijn hart aan. Zijn hart klopt net zo snel als dat van mij. Ik kijk hem aan en merk dat mij ogen vochtig worden.
'Nolan, ik..,' Ik wordt onderbroken doordat de voordeur opengaat. Het is een lijfwacht van Nolan. 'Hoogheid, u moet mee terug komen.,' zegt hij.
Nolan knikt. 'Ik kom eraan.,'
'Wat wou je zeggen?,' vraagt hij nog snel terwijl hij me doordringend en hoopvol aankijkt.
'Nee niks, laat maar..,' zeg ik.
Nolan kijkt teleurgesteld.
'Tot snel?,' vraagt hij me. Ik knik. Hij loopt langs me naar buiten toe.
Wat bezielde me? Ik had kunnen zeggen dat ik hetzelfde voor hem voel.. Ik kan hem nu niet hopeloos laten gaan, toch?
Ik bedenk me niet en ren naar buiten toe. Net wanneer Nolan in zijn rijtuig wil stappen roep ik hem. 'Nolan! Wacht!,' Hij draait zich om. Wanneer ik bij hem sta, zie ik dat we weer paar centimeter van elkaar staan. Ik kijk van zijn ogen naar zijn lippen. Als hij ziet dat ik dat doe, krullen zijn mondhoeken omhoog.
Ik kijk hem nog een keer aan en dan voel ik Nolan zijn lippen al op die van mij. Ik lach tegen zijn lippen aan, omdat hij me voor was. Ik voel zijn hand over mijn wang strijken. We stoppen onze kus. 'Dankjewel,' lacht hij naar me.
'Ik kon je echt niet zo laten gaan.,' glimlach ik terug.