De Prins van Het Dienstmeisje

13

Er gaan veel dagen voorbij en toch blijf ik in de race. Er worden meisjes weggestuurd of ze worden door het publiek tot favoriet bekroond. Ik heb het gevoel alsof ik voor spek en bonen mee doe. Nolan en ik zien en spreken elkaar echt helemaal niet meer. Iduna heeft haar zinnen momenteel volop Nolan gezet. En hij blijkbaar ook op die van haar. Ik ben blij voor ze, maar ik begrijp niet wat ik hier nog doe.

Paar dagen later..
Georgia is druk in de weer om alle voorbereidingen voor het bal waar afgevaardigden van de 5 belangrijkste landen op afkomen, inclusief hun koningen en koninginnen. Gisteren werd er verteld dat het mogelijk zou zijn dat ook de kinderen van hun aanwezig kunnen zijn. Veel meisjes gingen door het dolle heen, want meer kinderen of nou ja meer prinsen zou alles nog leuker maken. Iedereen heeft een taak gekregen om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Mijn taak is om iedereen te ontvangen, want een toekomstige koningin moet dat goed kunnen doen.. volgens Georgia. Dus ik ben bezig om voor iedereen een welkomstekst te maken. Het is niet ingewikkeld wat ik moet doen maar wel lastig. Ik heb voor Oasemali, een van de landen die komen, het volgende:
Hartelijk welkom op deze speciale avond. Ik hoop dat u allemaal een fijn verblijf hier zult hebben en mag. genieten van alles wat er komen gaat. We verheugen ons op een goede vriendschap voor nu en de toekomst.
Dat dus.. ik hoop dat het oké is, ik bedoel ik heb nog nooit zoiets gedaan.
"Hailey! KOM SNEL!!" zegt Will als hij de deur van mijn kamer op smijt. Ik kijk hem verward aan en frons mijn wenkbrauwen om aan te geven dat hij meer info moet geven. "Een aanval..." zegt hij dan zacht. Ik schrik uit mijn stoel en loop snel de kamer uit. Als ik in de hal sta zie ik alle meisjes rennen en gillen richting de schuilkelders. Ik kijk Will angstig aan. "Kom volg mij en laat me niet los, begrepen?" Zegt hij op gebiedende wijs en hij steekt zijn hand naar me uit. Ik pak zijn hand vast en hij trekt me mee de hallen door, van de trappen af op weg naar een schuilplaats. "ZE ZIJN DICHTBIJ! MAAK DAT JE WEG KOMT!" Schreeuwt iemand. Ik bedenk me geen seconde en laat Will zijn hand los. "HAILEY! HAILEY!" Hoor ik hem roepen, maar ik luister niet en ren door. Ik ren richting mijn oude slaapkamer, waar ik als hofdame sliep. Ik doe de deur open en pak foto's en dierbare spullen, die ik niet wil verliezen... maar dan...

BOEM. Een knal. Een hele harde knal. Dichtbij. Heel dichtbij.
——-
Sorry iedereen! Ik heb zolang niet een vervolg gemaakt! Maaar heb nu weer inspiratie dus ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden!