I hate Autumn, My Rose. (Highschool Series #4)

Chapter 8

"Thankyou for taking care of her." dumatimg na si Kai, isang araw lang din ang pinalampas niya at sinundo niya na ako

I will go to her apartment, ayos na ayos lang din 'yon sa parents ni Kai.

I'm so blessed to having them as my friend, hindi pa rin ako nakakausad at sobra na ang nararanasan ko na para bang binugbog na ako ng iisang beses ay muli pa akong binugbog.

Nagsama-sama ang lahat at halos sasabog na ako, kahit ako hindi ko na rin ang alam kung paano magpapagaling.

Mahigit ilang buwan na akong hindi pumapasok dahil hindi ko pa kayang lumabas sa bahay na 'to at natatakot ako na baka makita ko lang kung saan si Nicholas. . .takot ako, aminadong takot na takot ako, makita ko lang ang anino niya ay parang pinapahirapan niya nanaman ako. Hindi ko na kaya!

"Flor, ano bang nangyayari sa'yo?! bakit hindi ka na tumatawag o nagpaparamdam pa? bakit palaging si Neil nalang ang nakakausap namin, magsabi ka nga, kamusta kana?!" bungad ni nanay saakin.

"A-ayos lang ho ako 'nay, nabusy lang po. Pasensya na, mother mundo!" ngiti ko rito.

I pretend to be okay at their front ayokong pati sila ay madamay sa kung ano ang pinagdadaanan ko.

I don't know what I'm doing but I love blade.

Gusto ko 'to sa tuwang lumalapat ang tulis sa pulso ko, it's feel satisfied sa tuwing nakikita ko ang dugo.

I'm not clean.

"Floryn! stop doing that, you're not a paper so don't cut your wrist." nanginginig na inagaw saakin ni Wrelan ang hawak kong blade.

Hindi ko na makita ang nasa paligid ko ang huli kolang na narinig nang tuluyang agawin saakin ni Wrelan ang blade ay ang pagkabagsak ng mabigat na bagay.

"It's makes me calm." ngisi ko, hindi ko na alam ang ginagawa ko pero sa tuwing dumadampi ang kung anong matulis na bagay sa balat ko ay gumagaan ang lahat.

"Please. . . kapag may nangyaring masama sa'yo ay hindi ko mapapatawad ang sarili ko, kaya kong pumatay! kaya kong patayin ang lahat ng mga nanakit sa'yo, kahit ang sarili ko. I'm willing to kill my self kapag ako na mismo ang nanakit sa'yo." natagpuan ko nalang ang sarili kong umiiyak na sa dibdib ni Wrelan.

I hide the pains that I have, nakakalungkot lang dahil kailangang- kailangan ako ngayon ng mga kaibigan ko but I'm suffering to the nonsense things. Sa halip na tinutulungan ko sila ay inuna ko pang magmistulang multo na nakakulong lang sa isang kwarto.

Pakiramdam ko ay nakikipaglaban lang ako sa sarili kong anino, hindi ko alam kung may kasiguraduhan bang mananalo ako.

"Ang laki nang pinayat mo," pag puna ko kay Wrelan.

Narito nanaman siya sa apartment na tinutuluyan ko, dala-dala niya pa ang gamit niya at hindi pa ito umuuwi sakanila.

"You need to help yourself, Floryn. . . sayo ako mas nag-aalala, kaya ko ang sarili ko." ani nito saakin, bahagya akong napailing sabay ngisi.

"Kaya ko rin naman, eh." but the smile was immediately fade, "K-kaya ko naman, k-kaya ko naman dati." nagsimula nanamang humapdi ang mga mata ko gawa ng pagkaapaw ng luha.

Kinuha niya ang ulo ko at inilagay niya sa balikat niya, parehas kaming nakasandal sa pader. Tahimik lang si Wrelan habang hinahagod ang buhok ko.

"B-bakit may dala kang seeds? h-hindi naman ata kayo nagtatanim sa HUMSS?" napansin kong may lumabas na buto ng halaman sa bag niya.

"W-wala 'yan, Floryn. . ." nauutal niyang sabi.

Hinuli ko ang mga mata niya upang tignan ako ng tuwid, "Bakit mo ba ginagawa 'to?" I can't help but to cry again.

"I'm doing this for no reason, ayokong mas malugmok ka pa. . . hindi ko na nga kinakayang makita kang ganiyan ano pa kaya kung bumagsak at hindi ka makapasa, k-kaya ko naman, Floryn. . . w-wala akong hindi kayang gawin pagdating sa'yo." halos pumikit na ang mata nito at makikita mo ang pagod dito.

"Pinapahirapan mo lang ang sarili mo, y-you don't need to do this." I uttered.

"Yes, but I want. . . hindi ko alam kung paano ka matutulungan, I feel useless, hindi kita magawang maiahon mula sa pagkakalugmok mo, I can't help you to step one by one, hindi ko magawa." nakita ko ang pagbabadya ng luha sa mga mata nito kaya niyakap ko nalang siya nang biglaan.

"N-narealize ko rin, w-walang ibang makakatulong saakin. . . h-hindi ako matutulungan ng iba kung ang mismong sarili ko ay hindi ko tinutulungan." I sobbed.

"Help your self, I will help you to learn how to help yourself. You're worth it, Floryn. . . you're not Floryn without you, step forward marami pang naghihintay sa'yo. . . m-marami pang matagal nang naghihintay sa'yo." he whispered.

Since that night I realized that Wrelan is right, nakaramdam ako nang pagkakonsensya nang malamang habang sinusuportahan ko ang kalungkutan na lamunin ako ay naghihirap din si Wrelan, pinapasukan niya ang klase na mayroon ako. Estudyante sa umaga hanggang sa hapon at nagtatrabaho sa gabi. Hindi ko naisip 'yon dahil nakatutok lang ako sa sarili ko, I've been narcissist for how many days, and I think this is the sign to stand up.

"Fall once, twice, thrice and stand up next." 

Ito ang unang araw na muli akong papasok sa school, hindi ko ininform ang kahit sino rito. Nakasuot ako ng jacket kahit tirik ang araw dahil sariwa pa ang mga sugat sa pulso ko. Sa tuwing may madadaanan akong mga salamin ay mabilis ko itong nilalagpasan dahil ayokong makita ang sarili ko, maputla, mapayat at malayo sa dating ako.

Even combing my hair ay hindi ko na magawa, but I'm pretty sure na umuusad naman ako, uusad din ako.

"New classmate?"

"Baka siya ang pinalit kay Albia."

"Bakit balot na balot? naka facemask pa, hindi ko tuloy makita ang hitsura niya."

Bulungan ng mga nasa paligid ko, nagsimula nanaman akong manginig at pakiramdam ko ay nakatingin silang lahat saakin at hinuhusgahan ako.

"Good afternoon, Class." we stand up

Sandali kolang sinilip ang prof namin at yumuko na ulit, hindi pa kami nakakabati ay napatingin kami sa pintuan nang may mag excuse na hinihingal na lalaki. . . and I can't even open my mouth when I see him.

"Excuse po, Sir. . . this is the outputs of Albia—"

Natigilan siya nang magtama ang paningin namin, umawang ang labi niya at para bang napahinto sa paghinga. Nababasa ko ang nasa isip niya habang hawak-hawak ang makapal na folder.

"Floryn Anya Albia?" our prof asked.

Napatango siya nang kaunti at nakatitig parin siya saakin.

"S-she forgot h-her outputs," mahinang sabi ni Wrelan ngunit narinig na namin 'yon.

"She's here, F-Floryn. . . you forgot your outputs, pinagpuyatan mo pa ito kagabi iniwan molang." akward na ngumiti si Wrelan at napakamot sa batok bago tuluyang pumasok.

"Nakapasok ka na pala, Albia." tumingin saakin ang prof namin at samo't samong bulungan nanaman ang narinig ko.

"Si Albia nga, 'di ba sexy siya dati? bakit sobrang payat na?"

"Last post niya 3months ago ay napakaaesthetic niya pa, anong nangyari sakanya ngayon?"

Napayuko nalang ako at gusto ko nang takpan ang tainga ko, totoo nga, ang sabi ng ilan ay madalas talagang dumadaan si Wrelan sa room ko para iabot lang ang mga tasks na namimiss ko para hindi ako bumagsak.