"အိမ်ပြန်ကြစို့လေ အစ်ကိုအသေးလေး
ဒီမှာအရမ်းအေးတယ်~"
"အဖွားရဲ့ပြာတွေရေမျောပေးရဦးမယ်~"
"အစ်ကိုအသေးလေးကရေထိလို့မဖြစ်သေးဘူးလေ
အစ်ကိုအသေးလေးကိုယ်စားမောင်လုပ်ပေးမယ်နော်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုကလေးနဲ့ထားခဲ့ပြီး
သူကအဖွားရဲ့အရိုးပြာတွေကိမြေအိုးထဲထည့်
မြစ်ထဲဆင်ကာ ပြာတွေကိုဖြူးချနေလေရဲ့~
*ကောင်းကောင်းသွားပါအဖွား ကျွန်တော်နဲ့
သားလေးကအဖွားပေးတဲ့အသက်နဲ့ကောင်းကောင်းရှင်သန်နေပါ့မယ်~*
"ကောင်းကောင်းအနားယူပါအဖွား
အစ်ကိုအသေးလေးကိုနောက်ဆုံးထွက်သက်ထိကာကွယ်ကရုစိုက်ပေးခဲ့ပြီမို့တာဝန်ကျေပါပြီ အခုဒီတာဝန်ကို
ကျွန်တော်လွဲယူမှာမို့ စိတ်ချခဲ့ပါ~"
မြစ်ထဲပြာမျောနေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုကြည့်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
သူ့ရင်ခွင်ထဲကtaekookလေးကိုပြန်ကြည့်တော့
ငါးရက်သားကလေးလေးကသူဖြစ်စေချင်သလို
ထယ်ယောင်းနဲ့တစ်ရုပ်တည်း~
"သားလေးကြီးလာရင် လိမ်လိမ်မာမာနေရမယ်နော်
မဆိုးရဘူးကြားလား~"
"အူငဲ...အူငဲ~"
"ဘာလိုငိုတာလဲသားလေးရဲ့ အရမ်းအေးလို့လား
အာ..ဟုတ်သား ဒီနေ့သားလေးကိုနို့ကိုမတိုက်ရသေးဘူး~"
သူ့အဖွားကိစ္စနဲ့ကလေးကိုနို့တိုက်ဖို့မေ့နေတဲ့ဂျောင်ကုက
သတိရလို့နို့တိုက်ချိန်မှာသူ့နို့အုံကအရမ်းကိုဖောင်းတင်းနေပြီး
နို့ရည်ကလဲကလေးနည်းနည်းစုပ်ရုံနဲ့အများကြီးထွက်နေတာမို့
နို့မွန်းလာတဲ့ကလေးကထပ်မစို့တော့~
"ဘာလို့လဲသားရဲ့ ဝသွားပြီလား~"
"အူငဲ...အူငဲ...အူငဲ~"
"ကျွတ်...ကျွတ်...တိတ်ပါသားရယ်~"
"ကလေးဘာဖြစ်တာလဲအစ်ကိုအသေးလေး~"
"မသိဘူး သားကနို့တောင်းပြီး တိုက်ရင်လဲနို့စို့ဖို့ငြင်းနေတယ်~"
"အရမ်းအေးလို့များလား အရင်ပြန်ကြရအောင်လေ~"
အိမ်ပြန်သွားကြပြီးအဒေါ်ကြီးတွေကိုမေးမှ
နို့အရမ်းများတော့ရက်သားကလေးtaekookက
နို့မွန်းကြောင်းသိရတာမို့ ထယ်ယောင်းကဘဲကူညီဖို့ပြင်ဆင်ရပြီ~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
