"တော်သေးတာပေါ့ မနေ့ကအထိထမင်းလဲမစားဘူးကြားလို့
စိတ်ပူနေတာ~"
"စိတ်မပူပါနဲ့ အခုအရေးကြီးတာပြောစရာရှိတယ်~"
"ဘာများလဲ ပြောပါသခင်လေး~"
"ကိုယ်နဲ့အတူ ဒီအိမ်နဲ့ဝေးရာကိုထွက်ပြေးကြရအောင်~"
"မောင်ရောပါမှာလား မောင်မပါရင်တော့
မလိုက်ချင်ပါဘူး~"
"သူတော့မပါဘူး ဒါဘေမဲ့....
"ရပါပြီသခင်လေး ဒီမှာနေရတာဒုက္ခများမှန်းသိဘေမဲ့
မောင်ရှိတာမို့အဆင်ပြေတယ်~"
"မွေးလာမယ့်ကလေးအတွက်လဲစဥ်းစားပါဦး~"
"ကလေးအတွက်? အဆင်ပြေပါတယ်သူ့အဖေရှိတာဘဲလေ~"
"ထယ်ယောင်းကအားကိုးလို့မရတဲ့သူလို့မပြောနိုင်ဘေမဲ့
အခုလိုအခြေနေမှာတော့အားကိုးလို့မရဘူးဂျောင်ကု~"
"ကျွန်တော့်အတွက်အများကြီးစဥ်းစားပေးလို့ကျေးဇူးပါသခင်လေး ဒါဘေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့
ပြောင်းလဲမှာမဟုတ်ဘူး~"
အရမ်းကိုခေါင်းမာပြီး ဘယ်လိုမှပြောမရတဲ့အဆုံးမှာတော့
သခင်လတ်တစ်ယောက်လက်လျှော့ရုံမှမပ~
"ဟူး~~ကောင်းပါပြီ တကယ်လို့များစိတ်ပြောင်းသွားခဲ့ရင်
လာမယ့်လပြည့်ည မီးပန်းပွဲတော်ကျရင် မြို့လယ်လူစီကားတဲ့နေရာမှာကိုယ့်ကိုစောင့်နေပါ~"
ပြောပြီးတာနဲ့ထွက်သွားတဲ့သခင်လတ်ကြောင့်
ဂျောင်ကုသက်ပြင်းချရင်းသူ့ဗိုက်ကိုကိုင်နေမိတယ်။
ကလေးအတွက်စဥ်းစားပြီးထွက်ပြေးလိုက်ချင်ဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းမရှိတဲ့အရပ်မှာနေထိုင်ဖို့ဆိုတာ
ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်တာကြောင့်ထွက်ပြေးဖို့ဂျောင်ကုစိတ်မကူး~
"ဘာလိုလဲကိုလေး~"
"မရဘူး သူကမင်းကလွဲရင်တစ်ခြားသူကာကွယ်ပေးမှာကိုမလိုလားဘူး သူကမင်းတစ်ယောက်တည်းကိုဘဲအားကိုးတာ~"
"ကျွန်တော်ကသာသေချာမကာကွယ်ပေးနိုင်တာ
အစ်ကိုအသေးလေးကဒီကာကွယ်မှုကိုလိုလားနေတာတဲ့လား~"
မမျှော်လင့်ဘေမဲ့လဲ ရှိများရှိနေမလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့
သခင်လတ်တစ်ယောက် လပြည့်ညမီးပန်းပွဲတော်မှာ
ဂျောင်ကုကိုသွားရှာခဲ့ဘေမဲ့ ဂျောင်ကုကတော့အိမ်ထဲကနေတောင်မထွက်ခဲ့တာမို့ တစ်ယောက်တည်းထွက်ပြေးဖို့အစီစဥ်ကိုဖျက်သိမ်းလိုက်ရတယ်။
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
