Επικίνδυνα Σε Θέλω

Κεφάλαιο 26

«Είναι η τελευταία φορά που μου κρύβεις την αλήθεια. Εντάξει;» είπα στον Μάρκο καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά του σπιτιού μου.

«Μάλιστα.» απάντησε αδιάφορα. Είμαι σίγουρη ότι δεν άκουσε τίποτα από τον λόγο μου περί εμπιστοσύνης και αλήθειας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

«Άσε τα μάλιστα σε μένα και κανόνισε από εδώ και πέρα να αφήσεις αυτό το στυλάκι του μυστήριου.» σταμάτησα και τον μάλωσα κουνώντας το δάκτυλο μου μπροστά στο πρόσωπο του. 

Έριξε ένα μικρό χαμόγελο και με κοίταξε με ένα διαβολικό βλέμμα. Τον κοίταξα έντρομη, όταν παίρνει αυτό το ύφος πάντα καταλήγω να ουρλιάζω. Άρπαξε το χέρι που κουνούσα μπροστά του και το πέρασε πίσω από το λαιμό του ενώ παράλληλα είχε σκύψει και με σήκωσε από το πόδια. Με έβαλε στον ώμο του λες και ήμουν κανένα σακί με πατάτες.

«Αφού λατρεύεις αυτή την πλευρά μου.» απάντησε.

«Αν δεν με αφήσεις κάτω θα σε σκοτώσω.» φώναζα.

«Όταν γίνεσαι σκληρή μ'αρέσει.» είπε κάνοντας την φωνή του αισθησιακή.

Ήταν η απάντηση που με έκανε να σωπάσω μια και καλή. Ανέβαινε τα σκαλιά με μια άνεση και εγώ κοιτούσα το πάτωμα έτοιμη να σκάσω. Πάντως το ομολογώ. Είμαι ένοχη. Είναι αλήθεια έριξα μερικές ματιές στον υπέροχο, τσουπωτό, καλοσχηματισμένο από αγγέλους, ο Θεός να μας φυλάει κώλ-.. Εννοώ πίσω μέρος του σώματος του. Δεν φταίω εγώ φορούσε φόρμα.

«Ζωή;» Άκουσα μια αντρική φωνή όταν φτάσαμε στην πόρτα μου. Σήκωσα το κεφάλι όσο μπορούσα και είδα τον Άγγελο να μας περιμένει. 

«Άγγελε! Τι ευχάριστη έκπληξη! Σε ευχαριστώ Μάρκο που με βοήθησες να ανέβω τα σκαλιά. Καλοσύνη σου. Τώρα μπορείς να με αφήσεις κάτω.» απάντησα με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Η κατάσταση ήταν λίγο ντροπιαστική. Λίγο. 

Ο Μάρκος με άφησε κάτω έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του μια έκφραση δολοφόνου. 

«Σταμάτα να κοιτάς σαν λυσσασμένο Μπουλντόγκ.» είπα μέσα από τα δόντια μου στον Μάρκο. 

Όλη αυτή η ωραία παρέα μπήκε στο διαμέρισμα μου. Ο Μάρκος ήταν έτοιμος να ορμήξει.  Εγώ να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ο Άγγελος να κάθεται δίπλα μου χαλαρός.  

«Βλέπω ότι είστε καλά μαζί.» είπε ντροπαλά ο Άγγελος. 

«Και γιατί να μην είμαστε δηλαδή;» απάντησε άγρια ο Μάρκος. Αμέσως του έριξα την γνωστή ματιά που δίνουν όλες οι μανάδες στα παιδιά τους όταν πάνε επίσκεψη σε ξένα σπίτι και εσύ κάνεις αταξίες.