"မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရဲ့ ဘာလို့အဲ့လိုတွေးရတာလဲ~"
"appaရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ကြောင့်
ကျွန်တော့်ကြောင့်အဖြတ်ခံလိုက်ရတာ~"
မျက်ရည်တွေစီးကျကာပြောလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုလဲစိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ
ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေပြီးကျောကျယ်ကိုပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
"စိတ်အေးအေးထားနော်မောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အပြစ်အရမ်းမတင်ပါနဲ့~"
"ကျွန်တော်ကအတုံးမကျတဲ့သူပါ
ကိုယ့်မိသားစုကိုမကာကွယ်နိုင်တဲ့အပြင်
ဒုက္ခပါပေးလိုက်သေးတာ~"
"အခုမောင်ကအရမ်းငယ်သေးလို့ပါ
နောက်ဆိုကာကွယ်နိုင်မှာပါ အခုကတည်းကလက်မလျှော့လိုက်နဲ့~"
ဂျောင်ကုကဖြည်းဖြည်းချင်းစီထယ်ယောင်းကို
ဖြေသိမ့်ပေးတော့အချိန်တစ်ခုကြာတော့
စိတ်ရှင်းသွားတဲ့ထယ်ယောင်းက
အအိပ်ပျက်အစားပျက်ဒဏ်ကြောင့်အဖျားတက်လေပြီ~
"ကိုယ်တွေပူနေတာဘဲ အိပ်ယာပေါ်
လှဲနေနော်မောင် အစ်ကိုရေနွေးသွားယူဦးမယ်~"
"မသွားနဲ့ ဘယ်မှမသွားပါနဲ့~"
"ခနလေးပါမောင်ရဲ့ ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့မယ်နော်~"
"မရဘူး မသွားနဲ့~"
သူ့လက်ကိုဆွဲထားပြီးလုံးဝမလွတ်ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်ဂျောင်ကုလဲထယ်ယောင်းအိပ်ပျော်မှသာ
သွားဖို့စဥ်းစားရလေရဲ့~
"အဲ့တာဆိုလဲလာ အတူတူလဲနေရအောင်~"
"အွန်း~"
အိပ်ယာပေါ်နှစ်ယောက်အတူဘေးချင်းယှဥ်လဲလိုက်တာနဲ့
သူ့ရင်ခွင်သေးသေးလေးထဲမျက်နှာအတင်းထည့်အပ်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကသူ့ကိုဖက်ထားလိုက်တာများတင်းလို့~
"မောင်က ကလေးလေးကျနေတာဘဲ~"
"ကျွန်တော်ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး~"
"ဟဟ..အင်းပါ ချစ်လိုစတာကို~"
"ကျွန်တော့်ကိုတကယ်ချစ်တာလား~"
"ချစ်တယ်~"
"နောက်တစ်ခေါက်လောက်ထပ်ပြောကြည့်~"
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
