Hocam |BxB Texting

42

İçimdeki ağlama dürtüsüne engel olmaya çalışırken bir yandan da hızlı adımlarla okula doğru yürüyordum. Dün sabahtan beri Haktandan en ufak bir iletişim beklemiştim ama hiçbir şey olmamıştı, onlarca mesaj atıp defalarca aramama rağmen hiçbirine dönüş yapmamıştı.

Şimdi de neyle karşılaşacağımı bilmememe rağmen karşılaşacağım şeyden korkarak okula gidiyordum, tek temennim aklımdaki şeyin gerçekleşmemesiydi.

Okulun önüne geldiğimde hızla merdivenleri çıkıp öğretmenler odasına ulaştığımda içimdeki kötü his daha da büyüdü. Kapıyı tıklayıp açtığımda bir adım atıp içeriye göz attım. Neredeyse bütün hocalar oturmuş muhabbet ediyorlarken içeri girmemle çoğu bana döndü, bir şey demeden gözlerimi teker teker hepsinde gezdirdim. Haktan yoktu.

"Ne oldu Alper?"

"Hocam ben Haktan hocaya bakmıştım da."

"Daha gelmedi."

Leyla hocayla kısa konuşmamızın ardından kafamı sallayıp odadan çıktım. Sınıfa gideceğim sırada merdivenlerden çıkan bedenle içimde heyecanla beraber karışık korku meydana geldiğinde adımlarımı ona çevirdim.

Kafasını basamaklardan kaldırdığında beni gördü, önceden yüzünde oluşan gülümseme yerine şu an dümdüz ifadesiz bir surat vardı.

Bunu fark etmem kalbimde derin bir acıya sebep olurken neden bir anda böyle olduğunu anlayamıyordum.

Merdivenler bittiğinde yanıma gelip tam karşımda durdu.

"Çekilir misin? İçeri gireceğim."

O kadar şeyden sonra ilk karşılaşmamızda söylediği cümle bu olurken kalbimdeki kırıklar canımı acıtmaya devam ediyordu, onu umursamadan çekilmeyip tam karşısında durmaya devam ettim.

"Dünden sonra ilk söylediğin şey bu mu cidden?"

"Ne dememi bekliyorsun?"

"Bir açıklama yapmanı mesela."

Bıkkınlıkla nefes verip kolumdan tutarak kenara ittirdiğinde şaşkınlıkla ona bakakaldım. Beni hiç umursamadan elini kapı kulpuna attığında kapıyı açmasına fırsat vermeden kolundan tuttum.

"Haktan neden böyle yapıyorsun bir anda ne oldu?"

"Alper sonra."

Bir şey dememe fırsat vermeden kolundaki elimi ittirip hızla kapıyı açtı ve öğretmenler odasına girdi.

Dımdızlak ortada kaldığımda gözlerimin dolmasıyla merdivenlere ilerleyip okulun bahçesine çıktım. Zil çalmadığı için öğrencilerin çoğu dışardaydı. Kimsenin ağladığımı görmesini istemediğim için kafamı önüme eğerek okulun arka tarafında bulunan banklara doğru ilerledim, genelde sabahları burada oturan olmazdı.

Sırtımdaki bomboş olan çantayı masaya atıp banka oturdum. Ellerimi gözlerime kapatıp ağlamaya başladığımda sessiz olmaya özen gösteriyordum, kimsenin beni bu halde görmesini istemiyordum. Okuldan çıkıp gidebilirdim ama üçüncü ve dördüncü ders Haktanaydı ve dersine kesinlikle girmem gerekiyordu.

Bir anda her şey mükemmel ilerlerken neden bana bu şekilde davrandığına anlam veremiyordum. Benden iğrenmiş miydi? Seviştikten sonra pişman mı olmuştu?

Hiçbir sorumun cevabını bilmiyordum ve bunların her birine ihtimal vererek düşünmek beni mahvediyordu. En azından neden böyle tepki verdiğini bana anlatsaydı, belki içim biraz rahatlardı.

Daha düne kadar yavrum diyerek beni el üstünde tutan adam şu an sikine takmıyordu.

Bölüm sonu.