Hocam |BxB Texting

35

Haktanın ağzından:

"Hastamız uyandı fazla yormamak şartıyla yanına girebilirsiniz."

Doktorun cümlesiyle derin bir nefes alıp Turan beye döndüm, ilk onun girmesi gerekirdi. Onunda bakışları bana döndüğünde elimle Alperin odasını işaret ettim. Kafasıyla teşekkür eder gibi bi hareket yapıp içeri girdi.

Bende az önce telaşla kalktığım koltuğa oturdum ve Alperi düşünmeye başladım. Babasının dediğine göre motorla okula gelirken karşısına çıkan köpeğe çarpmamak için manevra yaptığında başka bir arabaya çarpmıştı.

Çok bir sorunu yoktu ama kaburgaları ve iç organları zarar görmüştü. Onlarda 1-2 haftaya geçecek türden rahatsızlıklardı zaten.

Yaklaşık bi 15 dakika sonra Turan bey odadan çıktı ve yanıma gelip baş ucumda dikildi, bende ayağa kalkıp yüzüne baktım.

"İlk sorduğu şey sen oldun, oğlum sana böyle bağlıyken sakın onu üzeyim deme."

Duyduklarım beni hem mutlu hem de gururlu hissettirirken gülümseyip konuşmaya başladım.

"Merak etmeyin aynı bağlılıkla oğlunuzu mutlu edeceğimden emin olabilirsiniz."

Hafifçe gülümseyip elini omzuma attı ve yavaşça sıvazladı.

"Ben şimdi bütün işlemleri halledeceğim ardından şirkete gitmem gerekiyor, sen oğlumun yanından ayrılma."

"Merak etmeyin ayrılmam, gözünüz arkada kalmasın."

Kafa selamı verip yanımdan ayrıldığında hızla Alperin odasına adımladım ve kapıyı tıklatıp direkt içeri girdim.

Yatakta uzanmış sıkıldığı her halinden belli olan çocuğu görmemle yüzümde bi gülümseme oluştu. Kapıyı kapatıp yanına adımladığımda bana döndü ve kocaman gülümseyip dikleşmeye çalıştı.

"Dur dikkat et ani hareketler yapma."

"Ya yarım saattir seni bekliyorum nerdesin? Babam kapıda beklediğini söyleyince çok heyecanlandım."

"Babanla biraz konuştuk ondan dolayı beklettim yavrum kusura bakma."

Yüzündeki kocaman gülümsemesi hâlâ yerini korurken yatakta bana yer açmak amacıyla yana kaydığında hemen yanına oturdum ve elini ellerimin arasına alıp öptüm.

"Ne zaman çıkacağız buradan ya çok sıkıldım."

"Doktor son testleri yaptıktan sonra çıkabileceğini söyledi. İki üç saate çıkarız muhtemelen."

"Tamam o zaman o iki üç saatti öpüşerek geçirelim."

Hafif bir kahkaha atıp eline yavaşça vurdum ve yüzüne eğilip yanağına kocaman bir öpücük bıraktım.

"Kudurma güzelim hastanedeyiz."

"Ya of hastanede olmamızın bizim öpüşmemize ne gibi bir engeli olabilir? Hem ben bi dizide görmüştüm hastanede sevişen çiftler vardı, bizim onlardan neyimiz eksik?"

"Alpeer."

"Nee?"

Hâlâ ellerimin arasında olan elini okşayıp ona gülümseyerek baktım. Bu yaramaz halleri o kadar hoşuma gidiyordu ki Alpere söylesem beni bir daha rahat bırakmayacağından emindim.

Bölüm sonu.