Our Fault(Culpable #3)

5.Nick

Ήταν έξι το απόγευμα και ακόμα ήμουν στη Νέα Υόρκη.Η γραμματέας αντί να οργανώσει το πρόγραμμα μου ,τα είχε σκατώσει και είχε προγραμματίσει μια συνάντηση με δυο ηλίθιους που απλά μου σπαταλούσαν τον χρόνο μου.Έπρεπε να περάσω δυο ώρες απαντώντας σε γελοίες ερωτήσεις,και όταν επιτέλους τελείωσε η συνάντηση,κλειδώθηκα στο γραφείο.

Έριξα μια ματιά στο ρολόι που φορούσα και ήξερα ότι θα αργούσα παραπάνω από ό,τι είχα αρχικά σχεδιάσει.

Το να φύγω λίγο μετά την ώρα αιχμής για να πάω στα Χάμπτονς ήταν τρέλα, αλλά δεν μπορούσα να καθυστερήσω άλλο την άφιξή μου.

Ο Στιβ με περίμενε έξω όταν επιτέλους ήμουν ελεύθερος.

"Νίκολας."είπε,κάνοντας νεύμα με το κεφάλι του και παίρνοντας την μικρή βαλίτσα που του έδωσα.

"Πώς είναι η κίνηση Στιβ;"ρώτησα καθώς το κινητό νου δονήθηκε.

Το αγνόησα για λίγο και μπήκα μέσα στο αμάξι,στα πίσω καθίσματα.Εκείνη τη στιγμή,έπρεπε να κλείσω τα μάτια μου για λίγα λεπτά και να ηρεμήσω από τον ανεμοστρόβιλο των σκέψεων που γύριζε στο κεφάλι μου.

"Ως συνήθως."απάντησε ο Στιβ,μπαίνοντας στη θέση του οδηγού και κατευθύνθηκε στην Ανατολική μεριά της πόλης.Είχαμε τουλάχιστον δυο ώρες ταξίδι μπροστά μας αν η κίνηση δεν ήταν πολλή.

Ο Στιβ είχε γίνει το δεξί μου χέρι,φρόντιζε να με πηγαίνει σε μέρη στην ώρα μου,ήταν η ασφάλεια μου και με βοηθούσε με ό,τι χρειαζόμουν.Δούλευε για την οικογένεια από τότε που ήμουν εφτά,οπότε ήταν ένας από τους άντρες που με ήξερε και ήξερε πότε να μου μιλήσει ή να μείνει σιωπηλός.

Εκείνος,καλύτερα από όλους,ήταν υποψιασμένος για το τι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τις επόμενες μέρες και για αυτό εκτιμούσα που έπαιζε καταπραϋντική μουσική-όχι πολύ αργή ή αρκετά δυνατή,απλά τον σωστό ρυθμό για να με βοηθήσει να αρχίσω να πειθώ τον εαυτό μου ότι δεν θα χάσω την ιδιοσυγκρασία μου στον γάμο.

Όχι, έπρεπε να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου, όχι μόνο την ψυχραιμία μου, αλλά οτιδήποτε απειλούσε να καταρρεύσει τον πύργο από ελεφαντόδοντο στον οποίο βρισκόμουν τώρα, ψηλά και απόμακρος... απόμακρος από όλους, ειδικά από εκείνη.

Μιάμιση ώρα αργότερα, σταματήσαμε για να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα σε ένα βενζινάδικο στη μέση του πουθενά. Αφού με άφησε να κοιμηθώ για λίγο, άρχισα να αισθάνομαι όλο και πιο ανήσυχος και επέμενα να αλλάξω θέση και να πάρω το τιμόνι, κάτι με το οποίο ο Στιβ έδειχνε εντάξει. Επιπλέον, ξαφνικά τον χρειαζόμουν για να μου μιλήσει για οτιδήποτε.