Our Fault(Culpable #3)

1.Noah

Μέρος Πρώτο:Η Επανένωση

Δέκα μήνες μετά...

Ο θόρυβος του αεροδρομίου ήταν εκκωφαντικός,άνθρωποι έρχονταν και έφευγαν βιαστικά,σέρνοντας βαλίτσες,παιδιά,καρότσια.

Κοίταξα επίμονα την οθόνη πάνω από το κεφάλι μου,αναζητώντας το όνομα του επόμενου προορισμού μου και την ακριβή ώρα που θα έπρεπε να επιβιβαστώ.

Δεν ήμουν ακριβώς ενθουσιασμένη που θα πήγαινα εκεί μόνη μου,ποτέ δεν μου άρεσαν τα αεροπλάνα,αλλά δεν είχα άλλες επιλογές:τώρα ήμουν μόνη μου,μόνο εγώ και κανένας άλλος.

Έλεγξα ξανά το ρολόι μου και κοίταξα την οθόνη.Εντάξει,είχα μεγάλο περιθώριο χρόνου,οπότε ακόμα μπορούσα να πάρω έναν καφέ στον τερματικό και να διαβάσω για λίγο.Αυτό σίγουρα θα με ηρεμούσε.

Περπάτησα στους ανιχνευτές μετάλλων.Η αλήθεια είναι,απεχθανόμουν να με ψάχνουν όταν περνούσα από αυτούς.Πάντα το έκαναν γιατί πάντα είχα κάτι που έκανε τον συναγερμό να χτυπήσει.

Ίσως,όπως μου είχαν πει,είχα μεταλλική καρδιά-ο απλός λόγος για την ατυχία να πρέπει να πάω οπουδήποτε με ανιχνευτές.

Τοποθέτησα το μικρό μου σακίδιο στον ιμάντα μεταφοράς, έβγαλα το ρολόι και τα βραχιόλια μου και το μενταγιόν που φορούσα πάντα στο λαιμό μου - αν και έπρεπε να το έχω βγάλει εδώ και καιρό - και τα έβαλα όλα μαζί με το κινητό μου και τα λίγα κέρματα που είχα στην τσέπη μου.

"Και τα παπούτσια, κυρία μου", μου είπε ο νεαρός φύλακας με κουρασμένο ύφος.

Κατάλαβα- αυτή η δουλειά ήταν η επιτομή του κάτι κουραστικού και μονότονου. Ο εγκέφαλός του μάλλον είχε γίνει νωθρός, κάνοντας πάντα το ίδιο πράγμα, λέγοντας πάντα τα ίδια πράγματα.

Τοποθέτησα τα λευκά παπούτσια Converse στο δίσκο και ένιωσα μια βαθιά ανακούφιση που δεν είχα φορέσει κάλτσες με σχέδια ή κάτι παρόμοιο. Θα ήταν εξαιρετικά ντροπιαστικό.

Καθώς τα πράγματά μου άρχισαν να κινούνται κατά μήκος του ιμάντα μεταφοράς, πέρασα μέσα από τον ανιχνευτή και φυσικά... άρχισε να χτυπάει.

"Παρακαλώ σταθείτε εδώ, ανοίξτε τα χέρια και τα πόδια σας", με διέταξε και αναστέναξα.

"Έχετε μεταλλικά αντικείμενα, αιχμηρά αντικείμενα ή...;".

"Δεν έχω τίποτα, συμβαίνει πάντα και δεν ξέρω γιατί", απάντησα, αφήνοντας τον φρουρό να με χτενίσει από πάνω μέχρι κάτω.