"မောင့်ရဲ့နေ့လယ်စာများလား မဖြစ်နိုင်ပါဘူး
နေ့လယ်စာကိုထမင်းစားမှာပေါ့ ဒါကအချိုတည်းဖို့ဖြစ်နိုင်တယ်~"
လိုက်ပေးဖို့လဲမဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေနေမှာ
သူ့ကိုပေးဖို့ရည်ရွယ်ခဲ့မှန်းမသိတဲ့cookieလေးတွေကို
ပြန်ထုပ်ရင်းထယ်ယောင်းအပြန်ကိုသာစောင့်နေတဲ့ဂျောင်ကု~
"ညကျရင် မောင်ငါ့ကိုခေါ်ပါ့မလားတောင်မသိဘူး~"
"ဂျောင်ကု မြေးရေ အဖွားကိုအပ်ထဲအပ်ချည်လာထည့်ပေးပါဦး~"
"Nae~"
မုန့်ထုတ်လေးကိုသေချာသိမ်းကာ
သူ့အဖွားကိုအလုပ်သွားကူတဲ့ဂျောင်ကုက
အလုပ်တွေပြီး ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းအကြောင်းကိုစဥ်းစားနေမိပြန်ပြီ~
"ခနနေဆိုပြန်လာတော့မယ်ထင်တယ်
အရင်ကြိုပြီးသွားစောင့်နေရင်ကောင်းမလား~"
အတွေးနဲ့အတူဂျောင်ကုကမုန့်ထုပ်လေးကိုယူကာ
အိမ်ရှေ့အပေါက်ဝနဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာရပ်စောင့်နေလေရဲ့~
*ဘယ်ခေတ်ကိုရောက်ရောက် ချမ်းသာတာကတကယ်ကောင်းတာဘဲ ဂျိုဆွန်းခေတ်ရောအခုခေတ်ရော
မောင်ကချမ်းသာတဲ့အိမ်ကမို့တော်ပါသေးတယ်~*
"ဟဲ့!..နင့်လက်ထဲကဘာလဲ~"
"ဟင်..ဘာ...ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး~"
အိမ်တော်ရဲ့အစေခံအကြီးအကဲအမျိုးသမီးက
သူ့အနားရောက်လာတာမို့ ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
မုန့်ထုပ်လေးကိုအင်္ကျီထဲထည့်ဖွက်လိုက်တယ်။
"ဘာခိုးထားတာလဲပြစမ်း!"
"ဘာမှမခိုးထားပါဘူး~"
"မလိမ်နဲ့~"
"တကယ်ပြောတာပါ မလိမ်ပါဘူး~"
"အဲ့တာဆို ဘာလဲပြလေ~"
"ဟင့်အင်း~"
မုန့်ထုပ်ကိုပြပြီးထယ်ယောင်းဟာလို့ပြောလိုက်ရင်
မိန်းမကြီးကယူသွားမှာမို့ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
မုန့်ထုပ်ကိုလုံးဝမပြ~
*မောင်နဲ့တွေ့ရမှဖြစ်မယ်~*
"ဒီလောက်ခေါင်းမာတဲ့ကောင် ကြိမ်တုတ်ယူခဲ့စမ်း!"
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
