"မခိုးဘူး..ဟင့္...တကယ္မခိုးဘူး~"
"ဒါဆိုဘာလို႔နင္ဖြက္ထားတာကိုမျပရဲတာလဲ~"
"ဒီမွာ သခင္ငယ္ေလးမနက္ကက်န္ခဲ့တဲ့ဟာ
သခင္ငယ္ေလးကိုျပန္ေပးမလို႔~"
ေဂ်ာင္ကုကအက်ႌထဲဖြက္ထားတဲ့မုန္႔ထုပ္ေလးကို
ထယ္ေယာင္းကိုျပန္ေပးေတာ့ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္
မနက္ကစိတ္တိုတိုနဲ႔သူပစ္လိုက္တဲ့မုန္႔ျဖစ္ေနလို႔
ပိုၿပီးေဒါသထြက္လာရတယ္။
"ဒါမနက္ကငါက်န္ခဲ့တာဟုတ္တယ္
မင္းတို႔ေတြကသက္ေသမရိွဘဲလူတစ္ေယာက္ကို
သူခိုးလို႔စြပ္စြဲၿပီးေသြးထြက္တဲ့အထိရိုက္ႏွက္ေနတာက
မင္းတို႔ကိုယ္မင္းတို႔ဘာလို႔ထင္ေနတာလဲ~"
"ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္သခင္ငယ္ေလး~"
"မင္းတို႔ေတြအကုန္ဒီမွာဒူးေထာက္ေနၾက
ငါကထလို႔ရၿပီမေျပာမခ်င္းထဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔!"
"Na..Nae~"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ထယ္ေယာင္းက
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတဲ့အိမ္ေစေတြကိုလ်စ္လ်ူရႈကာ
ေဂ်ာင္ကုလက္ကိုဆြဲကာသူ႔အခန္းထဲသို႔~
"ေမာင္ ဒီမွာေမာင့္ရဲ့..ဟင္ ေသြးထြက္ေနတယ္~"
မုန္႔ထုပ္ျပန္ေပးဖို႔လုပ္ခ်ိန္ထယ္ေယာင္းရဲ့လက္သန္းက
ေသြးထြက္ေနတာျမင္ၿပီးအျမန္ေလးဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကု~
"အရမ္းနာေနလားေမာင္ ေရေဆးၿပီးေဆးထည့္ရေအာင္ေနာ္~"
"ခဗ်ား..ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ေရာျမင္ရဲ့လား
ဒီေလာက္ေသြးေတြထြက္ေနတာမနာဘူးလား!~"
"ဟင့္အင္း ေမာင့္လက္ကပိုနာမယ့္ပံုဘဲ~"
*ေမာင္နာက်င္တာကိုျမင္ရတာက
အစ္ကို႔ႏွလံုးတစ္ခုလံုးကိုနာက်င္ေစတယ္ေမာင္~*
"အရူးလိုလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ဒဏ္ရာေတြကိုေဆးလိမ္းေပးမယ္
ထိုင္ခံုမွာထိုင္လိုက္~"
"ေမာင့္ကိုအရင္လိမ္းေပးမယ္ အဲ့တာမွစိတ္ေအးရမွာ~"
သူ႔ေက်ာကဒဏ္ရာထက္ထယ္ေယာင္းလက္ကဒဏ္ရာေလးကို
ပိုၿပီးစိတ္ပူေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကတကယ္ထယ္ေယာင္းေဆးလိမ္းၿပီးမွသူအလိမ္းခံတာ~
YOU ARE READING
~~ငွေ့~~{Complete}
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
