Together (Twilight Fanfic)

22. claudication

Maggie's POV.

"Maggie! Deze is leuk!" roept Alice. "Of deze. Of deze. Of deze. Weet je we nemen ze allemaal!" "Alice, please!" zeg ik. "Laat die kleren hangen," zegt Rose. "Nee we kopen ze!" zegt Alice streng. "Laat haar maar," zegt Rose. "Zorg er nou maar voor dat ze geen gekke dingen doet," zeg ik. Ik ben met Rose en Alice aan het shoppen voor zwangerschapskleren maar Alice kent haar grenzen niet. Ze sleept me mee naar alle winkels. Normaal hou ik van shoppen maar ik draag drie kinderen met me mee. Ik ben ook niet echt in de stemming. Volgens mij komen de hormonen nu pas. Ik wil echt niet misselijk worden! Ik kan daar gewoon echt niet tegen. Ik loop verder maar ik voel opeens een harde trap in mijn buik. Ik stop meteen met lopen en wacht even. Daarna ga ik weer verder. Van Alice moet ik zoveel passen! Dat zou zelfs te veel zijn geweest voor me als ik niet zwanger zou zijn geweest. "Alice, dat zijn wel genoeg kleren voor vijftien zwangerschappen," zegt Rose. "Weet je het zeker want...?" vraagt Alice. "Heel zeker," onderbreekt Rose haar. Alice loopt naar de kassa om alles te betalen. "Dank je," zeg ik. "Ik zag hoe zwaar je het had en alles moet goed komen met jou en de baby," zegt ze. "Alsnog bedankt," zeg ik. "Ze bedoelt het goed maar het komt een beetje verkeerd over," zegt Rose. "Weet ik maar ik ben nu al kapot," zeg ik. "We gaan wel even naar een café wat drinken en uitrusten," zegt ze. Ik knik en Alice komt naast ons staan. "Als jullie naar het café willen dan gaan we nu," zegt ze. Alice doet haar arm door mijn ene arm en Rose doet haar arm door mijn andere arm. We lopen naar het café en we gaan ergens zitten. We bestellen wat te drinken ook al ben ik de enige die wat drinkt. Ik bestel maar gewoon water. Met geen alcohol drinken of niet roken heb ik geen problemen want dat doe ik toch nooit. "Alice, kunnen we hierna naar huis?" vraag ik. "Waarom?" vraagt Alice. "Morgen moet ik er weer vroeg uit want ik moet naar het ziekenhuis," zeg ik. "Best," zegt ze met tegenzin. We lopen terug naar de auto. Opeens duwt Rose me wel zachtjes in de auto en ze doet haar vinger voor haar mond als teken dat ik stil moet zijn. Ik doe wat ze zegt en ik maak me ook wel een beetje klein. Ik weet niet wat er is en ik voel mijn hart helemaal tekeergaan. Wat is er? Alice en Rose springen de auto in en rijden snel weg. "Wat is er?" vraag ik. "Alice zag je tante langs rennen in haar visioenen. Ze kijk eerst of er nog iemand kwam maar het visioen is veranderd," legt Rose uit. "Mijn tante was hier?!" vraag ik. "Nee, ze is niet gekomen," zegt Alice. "Alice, houdt haar nu goed in de gaten," zegt Rose. "Daarom rij jij. Ik vond het al raar dat Alice jou liet rijden," zeg ik. Ze grinniken. "Kunnen we snel naar huis dan?" vraag ik. "We zijn al hard bezig," zegt Alice. Ze scheurt het terrein op en parkeert de auto in de garage. Ik loop snel de woonkamer in en iedereen zit nog precies hetzelfde als toen ik wegging. "Hey," zeg ik en ik loop naar de keuken. Ik help Emily met eten klaarmaken. We maken lasagne! Daar blijf ik van houden. Als het klaar is zet ik het op tafel. "Je moet oppassen het is warm," zeg ik. Maar ondanks mijn waarschuwing probeert Jared meteen wat te eten pakken. Alleen brand hij zijn handen. "Auw!" roept hij kwaad. "Wie niet horen wil moet maar voelen," zeg ik. Ik pak zijn hand met de brandwonden en ik genees hem. Mijn gave kan ik wel gewoon gebruiken tijdens de zwangerschap tenminste nu. Als ik echt hoogzwanger ben is mijn gave nutteloos. Dan ben ik zo'n makkelijk doelwit voor mijn tante. "Alice zag in een visioen mijn tante dat ze langskwam. Gelukkig kwam het niet uit," zeg ik. "Nou niet alleen dat ze langskwam. Ook dat ze jou aanviel en jij een miskraam kreeg," zegt ze. Ik heb echt het gevoel dat ik een hartaanval krijg. "E-een miskraam?!" vraag ik. "Ja, een miskraam," zegt ze. Ik kan niet begrijpen dat ik misschien deze drie kleintjes kwijt ben. Dat is zo'n vreselijk idee! Seth neemt me in zijn armen en ik werk niet tegen. "Alice, je had het me moeten vertellen?!" zeg ik. "Je zou flippen," zegt ze. "Net zoals nu?" vraag ik. "Nee, veel erger," zegt ze. "Dat zou ik weleens willen zien," zegt Paul grappend. "Ik niet," zeg ik. Ik loop naar de keuken maar ik stop opeens weer met lopen door een trap in mijn buik. Ik probeer verder te lopen maar dat gaat niet meer. "Wat is er?" vraagt Seth. "Ik kom niet meer verder met lopen," zeg ik. "Etalagebenen," zegt Rose. Ik kijk haar vragend aan. "Doordat een baby tegen een zenuw trapt kan je niet meer lopen en ze noemen het etalagebenen," legt Alice uit. "Wanneer gaat het over?" vraag ik. "Een paar minuten," zegt Rose. "Dus al die tijd moet ik hier gaan staan?" vraag ik. "Ik draag je wel naar de bank," zegt Seth en hij tilt me op. Hij legt me op de bank en gaat naast me zitten. Na een tijdje krijg ik weer gevoel in mijn benen en ik wiebel langzaam met mijn tenen als begin. Na een tijdje kan ik heel mijn benen weer bewegen. "Kan dit vaker gebeuren?" vraag ik. "Nou het is sowieso al best zeldzaam," zegt Rose. "Maar verder kan het nog wel gebeuren," zegt Alice. "Nu even wat afleiding. Hoe gaat het met de patrouilles?" vraag ik. "Best goed. Je tante en die vampiers komen niet meer langs. Ze denken echt dat je dood bent," zegt Sam. "Ik moest mijn tante laten geloven dat ik dood was voordat ze op hield mij proberen te vermoorden," zeg ik. "Wauw, als je het zo zegt klinkt het echt erg," grapt Jared. Ik knik lachend.

Ik had me moeder echt eens zo hard getrapt waardoor ze niet meer kon lopen. Alleen m'n vader liep een paar meter verderop en kon haar dus niet helpen. Ik was toen al zo'n geniaal kind. ;)