İKRA

37.Bölüm "Sevgi yetmiyor"

"Ne oldu söyleyin artık!" diye bağırdığımda gözlerim Alp ve Eray arasında mekik dokuyordu.

"İkra," deyip susan Alp'e takılı kaldı gözlerim.  Ne olmuştu ki Alp konuşamıyordu, böyle susuyordu.

"Birine bir şey oldu değil mi?" diyerek Eray'a döndüm.

Eray bakışlarını Kaan'ın ve benim üzerimde gezdirirken Kaan'a baktı bir an. Kaan'dan izin alırcasına bakışlarını gördüğümde hiddetlendim.

"Eray  söyle!"

"Eviniz yandı."

Bir anda kulaklarımda çınlayan cümle beynimde yankılanmaya başladı. Evimiz mi yanmıştı? Kaan dizlerimin üzerine düşmemem için omzumdaki ellerini  belime indirip sıkıca  tutarken  öylece kaldım. Birkaç saniye duyduğumu anlamaya çalıştım, doğru mu duydum diye  düşündüm ve  hiçbir şey diyemedim. Daha sonra vücudumu ele geçiren korkuyla bağırmaya başladım.

"Annemler? Onlara ne oldu? Alp, Eray Allah aşkına bir şey söyleyin!  Ölmedi deyin! Yalvarırım!"

Ağlayarak Kaan'ın kollarından çıkmak istedim.

"Kaan! Kaan annemler! Bırak beni! Onlara gideceğim!"

Kaan kollarını sıkarken debelenmeye ve ağlamaya başladım.

"Ölmediler deyin! Annenler ölmedi deyin! Alp? Eray?"

"Yaralılar. İkra sadece yaralılar!"

Kaan'ın kollarında debelenmeyi bırakıp Alp'e baktım.  Bana sesini duyurmaya çalışan Alp de üzülerek bana bakıyordu.

"Ölmediler değil mi?"

"Hayır" dediğinde hemen Kaan'a seslendim.

"Kaan, beni onlara götür."

Kaan, kollarını belimden  çözüp evin ve arabanın anahtarını evden  aldığında ağlayarak hızla bahçe kapısından çıktım.

Korkuyla Alp ve Eray'a sorular sormaya başladımıştım.

"Annem, babam, Akif... Nasıllar? Çok mu yaralılar? "

Alp'in üzerine gidip "Söylesene!" dediğimde Kaan belimden tutarak kendine çekti.

"Eray söylesenize!" diyerek bir an karşılarında durduğumda  Eray başını eğdi. Başım dönmeye başladığında Kaan'a tutundum.

"Selma teyze ve Fatih amca iyi." denildiğinde rahat nefes bile alamadım. Akif'e iyi demedi. Kötü müydü?

"Akif? Akif nasıl?" diye gözlerinin içine baktığımda Alp başını kaldırdı.

"Gazdan zehirlenmiş"

Kaan "Babam durumunun iyi olduğunu söyledi." diye beni teselli etmeye çalıştığında Akif'i görmeden iyi olduğuna inanmayacağımı biliyordum.

Sarmaşıklı yoldan koşarak geçerken bir yandan dua ediyordum.

"Allah'ım lütfen Akif'ime bir şey olmasın. Lütfen, lütfen!"

Kaan da koşarak peşimden  arabaya ulaştı ve arabanın kilidini açtı. Arabaya binerken Alp'in sesini duydum.

"Biz kızları da alıp geliriz. Balıkesir, araştırma hastanesi."

Hemen arabaya bindiğimizde Kaan hızla  geldiğimiz yere sürmeye başladı. Balıkesir'e gidiyorduk. Daha yeni geldiğimiz evime gidiyordum.

Ağlamaya devam ederken hıçkırıklarım boğazıma takıldı.