Mijn magische boek

Kerstster

Hier sta je dan. Helemaal in je eentje. Achtergelaten door Savanna. In je missie de nieuweling te vinden en te begeleiden met zijn of haar problemen.

Zuchtend spring je uit de boom en zodra je op de grond komt, verdwijnt de boom en de hele verschijning weer. Opnieuw sta je weer in de dorre savannevlakte.

'Ik ben benieuwd hoe die verschijningen werken.'

Nauwelijks heb je je woorden uitgesproken, of de wereld om je heen vervaagd weer.

~~~~~~

'Zie je de ster?' vraag ik aan Aaron, mijn vriendje.

Ik wijs naar een van de heldere sterren tussen de talloze stipjes in de donkere lucht. Aaron mompelt instemmend, genieten van de situatie waarin we ons bevinden. Het is kerstavond en we liggen in het gras, genietend van elkaar en de nachtelijke hemel.

'Dat is Kristel,' vervolg ik.

Verbaasd draait Aaron zijn hoofd naar mij.

'Kristel?' vraagt hij.

'Kristel was onze ster,' antwoord ik dromerig.

'Kristel? Kristel? Waar zit je?'

Een luid geschreeuw vulde het ziekenhuis.

'Mandy, rustig.'

Lachend verscheen er een meisje in een van de deuropeningen van de ziekenzalen. Kristel duwde haar rolstoel vooruit om naar me toe te komen. Ik boog voorover en omhelsde haar stevig.

'Oh mijn god, schiet op Kristel, dadelijk komen we te laat!' gilde ik toen we ons eindelijk uit de knuffel hadden bevrijd.

'Te laat waarvoor?'

'Shh! Hier, doe om!'

Ik griste een blinddoek uit mijn handtas en wierp hem op Kristels schoot.

'Maar...'

'Nee,' onderbrak ik haar, 'omdoen die blinddoek!'

Zonder verder te protesteren deed Kristel de blinddoek voor haar ogen, waarbij ze ervoor zorgde dat de hoofddoek die ze droeg niet van haar hoofd af gleed.

'En nu?' vroeg ze lichtelijk angstig.

'En nu ga je met me mee,' antwoordde ik vrolijk en ik begon meteen de rolstoel naar de uitgang te duwen.

'Mandy, waar gaan we naartoe?'

'Dat is voor jou een vraag, en voor mij een weet,' zei ik lachend.

'Wacht, ik help je je blinddoek af doen,' zei ik toen we op onze bestemming waren.

Het was inmiddels al ruim een kwartier later en in al die tijd had Kristel de oren van mijn kop gezeurd waar we toch in hemelsnaam heen gingen.

'Surprise!'

De gigantische, bijna lege zaal werd plots gevuld door dat ene woord toen ik de blinddoek had losgeknoopt. Een grote groep mannen, vrouwen en kinderen stond op het podium naar Kristel te zwaaien. De zaal was gevuld met rijen en rijen stoelen en aan de muren hing vrolijke kerstversiering.

'Oh mijn hemel! Het kersttheater? Daar wilde ik al zo lang naartoe!' fluisterde Kristel opgewonden.

'En niet alleen dat,' grijnsde ik, 'je mag zelfs meedoen met de voorstelling. Sterker nog, je speelt de hoofdrol!'

Ik haalde het kostuum dat ik achter mijn rug had verstopt tevoorschijn en legde het op haar schoot neer.

'Maar... Maar... Maar de tekst en de choreografie dan? Ik weet helemaal niets!' stamelde Kristel.

De toneelspelers waren van het podium gestapt en kwamen naar ons toe gelopen.

'Maar Kristel toch! Het komt allemaal wel goed. Jouw vriendin Mandy hier vertelde ons dat jij de hele tekst van "The Christmas Carol" kent. Daar gaat deze voorstelling over. Wij begeleiden je wel over het podium heen en dan moet alles goed komen,' antwoordde een van de mannen al van ver.

'Aangenaam Kristel, ik ben Bas en ik speel de Kerstgeest van het verleden,' zei Bas toen hij en de rest voor Kristel en mij stond.

Hij stak zijn hand uit, die Kristel nog een beetje aarzelend aannam.

'Aangenaam, Bas.'

'En toen?' vraagt Aaron als ik stil val.

'Wat gebeurde er toen?'

Ik kijk opzij en zie het maanlicht in zijn nieuwsgierige ogen glinsteren. Ik draai mijn hoofd weer terug en staar naar de maan en de sterren.

'En toen... toen was daar de voorstelling. Een geweldige voorstelling, waar zowel ik als Kristel van genoten. Ik vanuit het publiek en Kristel vanaf het podium. Het was zo gaaf. Ze kregen een staande ovatie en de spelers complimenteerden haar nog hoe goed ze wel niet was. Bas zei nog: "Als je ooit nog een keertje wilt toneelspelen, je bent hier altijd van harte welkom. En wie weet, misschien wordt je ooit nog wel een deel van deze toneelfamilie. Maar onthoud dat je de ster van deze avond was."'

Tranen stapelen zich op in mijn ogen, wachtend op het moment dat ze over de rand kunnen klimmen en hun lange reis langs mijn wangen kunnen maken.

'D-die avond was Kristels laatste avond. Ze was al zo verzwakt en alles van die avond was gewoon te veel voor haar,' snik ik.

Ik kijk weer naar Aaron en zie opnieuw de glinsteringen in zijn ogen. Maar deze keer is het niet van het maanlicht, maar van de tranen in zijn ogen.

'Ze was vast een hele goede vriendin.'

Ik keek naar de sterren in de lucht en naar een ster in het bijzonder.

'Ze was een geweldige zus. Ze was en is mijn kleine kerstster.'

---

Een kerstverhaal in de lente/zomer. Ja mensen, alles kan bij mij.

Dit stukje is opgedragen aan @MadiekeHaazen, gewoon omdat het kan.