ဆိုးလ်ဆေးရုံကြီးကနေ ဆရာဂျွန်တို့အတွက် စာရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ အဲ့တာကတော့ တစ်ခြားတော့မဟုတ်ဘူး ဒယ်အင်းရွာအတွက် လိုအပ်တဲ့ဆေးဝါးတွေ ထောက်ပံ့မယ်ပေးမယ်ဆိုတာကိုပေါ့။
*ဟူးးတော်သေးတာပေါ့ ဒီရွာလေးကိုဆေးဝါးထောက်ပံ့ပေးမဲ့သူရှိလို့ မဟုတ်လို့ကတော့ ရွာလေးမှာဆရာဝန်တွေအတွက် ဆေးလုံလုံလောက်လောက်မရှိဘူးလေ *
ဆိုပီးဦးရီးတို့က ဆရာလေးမင်ရဲ့ အိမ်ကိုရောက်လာပီးပြောလေတော့ ဆရာဂျွန်သည်
*ဟုတ်တယ်ဒါပေမဲ့ကျနော်တို့ ဆိုလ်းကိုတက်ရလိမ့်မယ် နောက်ပီး ဒီဒယ်အင်းရွာလေးမှာ နေနေတာလည်း 8လရှိနေပီလေအဲ့တော့ ဆိုးလ်ကဆေးရုံက လူတွေကိုလည်း နှုတ်ဆက်ရင်းအိမ်ကိုလည်း ခဏပြန်ရမယ်လို့ ကျနော်တို့စဉ်းစားထားတယ် *
ဆိုပီပြောလေတော့ ဆရာလေးမင်သည်
*ဒါပေါ့ဆရာဂျွန်တို့လည်း ပြန်ရမှာပေါ့ပီးမှ့ပဲ ဒီကိုပြန်လာလို့ရတာပဲကို *
ဆိုကာပြောလေတော့ ဆရာဂျောင်သည်လည်း
*ကဲကဲအဲ့တာဆိုရင်တော့ ကျနော်တို့လိုအပ်တာတွေ ပြန်ပြင်ဖို့ ခွင့်ပြုပါအုံးနော် *
ဆိုကာပြောပီးဆရာဂျွန်နဲ့အတူ အပေါ်ထပ်အခန်းကိုတက်သွားလေ၏။ ထိုအခါကျန်ခဲ့တဲ့ ဆရာလေးမင်နဲ့မိန်းမလှလေးသည်လည်း
*ဟူးးခွဲရအုံးမယ်ပေါ့လေ ဟင့်ဘဝကြီးကလည်းနော် ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့တောင် ခဏလေးပျော်လို့မရဘူးလား မသိဘူးဟင့် *
ဆိုကာပြောနေစဉ် အပေါ်ထပ်ကနေ ဆရာဂျောင်ကဆင်းလာကာ
*ဟန်နာ ကိုယ့်ကိုဝိုင်းကူပေးပါအုံး ဟန်နာအတွက်ဘာတွေထည့်ရမလဲလို့လေ *
ဆိုပီးတော့ ဟန်နာသည်
*ဟမ်ငါပါလိုက်သွားရမှာလား အဟင့်ဒီလူကြီးအဲ့တာကြောင့်မို့ မနေ့ညထဲကငါ့ကိုသူ့အမေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်လို့ ပြောတာကို ဟင့် *
ဆိုကာငိုပီးပြောလေတော့ ဆရာလေးမင်သည်
*ကဲ့ပါသွားငိုမနေနဲ့ အထုတ်အပိုးတွေပြင်တော့ သွား ငိုနေလည်း နင့်ရုပ်ကမလှဘူး *
