ဒယ်အင်းဘက် ဆရာလေးမင်ရဲ့ အိမ်ကြီးမှာ ဆိုးလ်ကနေ အထုတ်အပိုးများစွာနဲ့ ရောက်ချလာပါသော မိန်းမလှလေးတစ်ဦး ။ ထိုမိန်းမလှလေးကြောင့်
ဆရာဂျောင်မှာ
*အမလေးပြသာနာအိုးလေးက ဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာပါလိမ့် မဖြစ်သေးဘူး မဖြစ်သေးဘူး ငါပုန်းနေရမယ် မဟုတ်လို့ကတော့ ငါ့ကိုမြင်ရင် မေးလိုက်တော့မဲ့ဖြစ်ခြင်း *
ဆိုကာပြောပီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းရန်ခြေလှမ်းကိုပြန်ရုပ်သိမ်းရတာပေါ့။ ထိုအခါဆရာလေးမင်းသည် ထိုမိန်းမလှလေးအား
*ကဲ ကင်မ်ဟန်နာ ပြောပါအုံးဒီကိုဘယ်လို ရောက်လာတာလည်းဆိုတာကို ဟမ်ပီးတော့အထုတ်အပိုးတွေက မသိရင်ဘဲ တစ်သက်စာနေဖို့ကို ရောက်လာတာကြနေတာပဲ *
ဆိုပီးပြောလေတော့ ထိုမိန်းမလှလေးသည်
*ဟုတ်တယ်ငါအိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာတာယွန်ဂီ ငါ့အမေနဲ့အတူမနေချင်တော့လို့ နင်ငါ့အမေရဲ့လုပ်ရက်တွေကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ပေမဲ့ ငါကတော့မတူဘူး အဲ့တာကြောင့် ဆင်းလာတာ ဘာလည်းနင်ကငါ့ကို တစ်အိမ်ထဲမှာ အတူမနေစေချင်လို့လား *
ဆိုပီးမေးလေတော့ ဆရာလေးမင်သည်
*မဟုတ်ရပါဘူးဟာ နေချင်သလောက်သာနေ ငါဘက်နင့်ကို ဘာမှ့မပြောဘူး အချိန်ပြည့်ကြိုဆိုပီးသားပဲ နင်ကငါ့ရဲ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလေးပဲဟာကိုနေချင်သလောက် စိတ်ပျော်သလောက်သာ နေဟုတ်ပီလား *
ဆိုကာပြောလေေတာ့ မိန်းမလှလေးသည်
*ဒါ့မှ့ပေါ့ မေ့သားလေးက လိမ်မာလိုက်တာ အော်ဒါနဲ့ရော့ နင့်အမေကနင့်အတွက် လိမ်မော်သီးတွေထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါနဲ့နင်အန်တီကိုလည်း ဖုန်းအဆက်အသွယ်လုပ်လိုက်ပါအုံးဟာ တစ်အိမ်လုံးကနင့်ကို မကြည်ဖြူရင်တောင် မွေးထားတဲ့နင့်အမေအန်တီက ကြည်ဖြူတယ်လေ။ *
ဆိုပီးပြောတော့ ဆရာလေးမင်သည်
*ငါသိပါတယ် ငါနေမကောင်းလို့ သတိလစ်သွားတဲ့ သုံးရက်အတွင်းကိုပဲ ငါဖုန်းမဆက်ဖစ်တာပါ ကျန်တဲ့နေ့တွေဆိုရင် အမေ့ကငါနဲ့အဖေမသိအောင် ဖုန်းခိုးပြောတယ်လေ။ နင်သိလားအမေ့လို အမေမျိုးငါ့ရှိမှာရှိတာ ငါသိပ်ကံကောင်းတယ်သိလား ။
