Liseden Üniversiteye

LU_32 ~~~ kayıp çocuk ~~~

Liseden Üniversiteye 32

~~~ kayıp çocuk ~~~

can yücel'e

Mert sertçe çarptı kapıyı... Çıktı gitti sanırım... Hıçkırarak ağlamaya başladım... Ne kadar ağladım bilmiyorum... Gözlerim çıktı yerlerinden, bitti bu iş... Yok bir iletişim kuramıyorum ki Mert'le, o bambaşka bir yerde, ben bambaşka bir yerde, takılmış kalmışız ikimiz de.

Ya da; iki incecik çizgi gibiyiz bu dünyada, ama bir yerde buluşamıyoruz bir türlü... Ben ne kadar ona doğru dönsem, o başka yöne gidip duruyor sanki... Tek bildiği ve şaşmadığı şey beni aşağılamak ve acı çektirmek.

Acılarını, ben çektirdim ona sanki... Aynaya bakınca, iki kan çanağı gördüm sadece... Diş fırçamı koyduğum bardağı alıp fırlattım aynadaki görüntüme...

Patladı sanki ayna ya da bana öyle geldi...

Yere baktım, kırık ayna parçalarında ki, parça parça halime...

Aldım bir parçamı yerden...

Parmaklarımla sıktım...

Ne yaptığımı bilmiyorum... Bileğime götürdüm keskin camı, kanayan parmaklarımla...

Hep istemeden de olsa gördüğüm kanımı, bu defa ben görmek istiyorum...

Aksın gitsin ve bu dertler bitsin. Temizlesin her şeyi... Öyle diyorlar ya, kan temizlermiş her şeyi... Temizlesin amına koyıyım, nasıl temizliyorsa artık...

~~~

çığlık atıyorum avazım çıktığı kadar... kanlar içinde... ışık var hiç görmediğim kadar... gözlerimi açamıyorum... daha önce görmediğim nesneler bana bakıyor... sadece gözlerini sezebiliyorum o kadar... annemi bir de hatırlıyorum... doğumum çok zor olmuş... ya annem ya ben ya da ikimiz ölecekmişiz... daha dünyaya gelişim sorun yani... ikimiz de yaşamışız şans eseri... doktorlar yaşamama veya yaşamamıza, mucize demiş...

~~~

Ben mucize yaşayınca, çocukluğum boyunca üstüme titredi annem hep... Kendi yaşamını da bana bağladı sanki, aynı mucizeye... O bana düşkün oldukça babam bizden uzaklaştı sanki... Ben büyüyünce anladım bunu ancak, yanılıyor da olabilirim tabi...

Ben babamı çok sevdim okula başlayıncaya kadar sanırım, ama ondan sonra her şey değişti gibi... Yavaş yavaş uzaklaştı benden... Onun istediği veya beklediği bir çocuk olmadığımı gördükçe...

Annem ve onun kanları arasında mucize doğuşum gözümün ününe gelince... Elimdeki cam parçasını avucumun içinde iyice sıktırdım, kanattım avucumu da... Ama bileğimi kesemedim işte...Bütün yaşamını beni yaşatmak için harcayan insana bunu yapamadım...

Onu belki Mert'in annesini sevdiği kadar hiç bir zaman sevemesem bile... Her hangi bir insan olsa, annem olmasa bile, bana bu kadar iyilik yapan birine ihanet etmek gibi geldi... Ben ölürsem ona çektireceğim acı... Bunu yapamam hiç kimseye...

~~~

Keşke bencil olabilsem, ne rahatlık.... Peki ne yapacağım? Kendimi öldüremiyorum, yaşayamıyorum da ama Mert yanımda olmadan... Banyodan bile çıkamıyorum, onun kokusu odadayken...