I've Feelings For You/Έχω συναισθήματα για εσένα

έπιασα το νήμα

Δεν πτοουμαι. Όχι. Χθες έκλεισα εισιτήρια για να επισκεφθώ την πόλη μας. Δυσκολη επίσκεψη. Αναμνήσεις , προσποιήσεις... Ένας κόντρα όλος που πρεπει να υποδυθώ. Να βάλω τη μάσκα. Να τη βάπτισω έως τον εαυτό μου και να προσπαθήσω να πείσω όλους πως είμαι αυτό που περιμένουν να είμαι.
Μια στέκα στα μαλλιά θα μετριάσει το κάπως τολμηρό για τα επαρχιακά δεδομένα κούρεμα μου. Δεν είναι με τη ψιλή ωστόσο είναι σε μήκος περίπου στο σαγόνι και τα ξανθά φλασάκια ανακατεμένα με το κάστανο δε βοηθάνε και ιδιαίτερα. Τατουάζ όχι ακόμα για να καλύψω. Δεν έχω καταπολεμήσει και τόσο τα ταμπού. Κάποια συντηρητική δευτερολογια με κρατά από να το εξερευνήσω τι θα έδειχνε όμορφα μόνιμα με μελάνι στο δέρμα μου. Και ας είμαστε ειλικρινείς, ακόμα δεν έχω βρει αυτον τον κάποιο, του οποίου το όνομα θα ήθελα έτσι για αρχή, ,με κάποια γραφή να το "'χτυπήσω " και κάθε μέρα που το αντίκρυζω να χαμογελώ. Ναι κάτι τέτοιο θα ήθελα να ήταν το πρώτο τατού μου. Κάποιος που να υπάρχει μαζί μου ακόμα και όταν δεν είμαστε μαζί στην πραγματική ζωή. Αδιάφορα ακόμα τα σύμβολα φανταστικου για εμένα. Ούτως ή άλλως είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάτι όμορφο και πραγματικό που θα μοιάζει σίγουρα με κάτι μυθικό, φανταστικό να το εχεις.
Βγάζω το βραχιολακι της υπερηφάνειας, νιώθω να μου απομυζω αυτά τα χρώματα, αυτά τα χρώματα της ίριδας. Γίνομαι ασπρόμαυρη, δειλή. Αποκτώ ξανά το μαύρο της ντουλάπας, το μαύρο της ντροπής, το μαύρο του μίσους προς τη μοναδικότητα μου που τώρα γίνεται μια "διαφορετικότητα", μια περιθωριακή ιδιότητα που δεν πρέπει να φανεί.
Κωδικοί στο κινητό, λουκέτο στον ανοιχτό κόσμο αγάπης μου. Μουσικοί , καλλιτέχνες, συγγραφείς που με αγκάλιασαν με τα εργα του φιμωνονται στην ανυπαρξία. Δεν έχουν μάτια για να κατανοήσουν την αγάπη στο έργο τους εκείνοι οι ανθρώποι. Εκείνοι έχουν μόνο μάτια για τις κατασκευές του μίσους. Δεν κατανοούν την ουσία γιατί δε θέλουν να χαραμισουν ένα βλέμμα τους για αυτή. Προτιμούν τα δάκρυα που χύνω στο βωμό των ορθών τους προτύπων της χριστιανικής πίστης αλλά τη χριστιανική αγάπη τη βγάζουν από την εξίσωση. Επιλεκτικά χρηστοι πολίτες και πιστοί.
Είμαι στο λεωφορείο. Μετρω τα χιλιόμετρα αντίστροφα. Όσο λιγοστεύουν τόσο λιγοστεύει και ο αέρας στα πνευμόνια μου. Βάζω ένα τραγούδι. Ένα από εκείνα που ακούγαμε με την Αλίκη. Η Αλίκη εμφανίζεται ,νοητό στήριγμα μου. Αναπνέω ξανά. Βλέπω τη φύση να ξεδιπλώνει τα τοπία της έξω από το παράθυρο. "Να σε κρατούσα και να χανομασταν σε αυτά Αλίκη"! Για εσένα . Για εσένα θα το αντέξω και αυτό. Θα πιω αυτό το πικρό ποτήρι σε αναζήτηση του δικού μας νέκταρ.