I've Feelings For You/Έχω συναισθήματα για εσένα

οφθαλμαπάτη

Η ακαριαία της φυγή ακόμα είναι συγκρατημένη στα μάτια μου. Τη βλέπω σε επανάληψη καθώς ακολουθώ την πορεία της έξω από το άλσος. Η ανάσα μου αντηχεί στα αυτιά μου σαν από κόπωση να λιγοστεύει αλλά συναισθηματικής φύσης είναι η ταραχή. Στην έξοδο διαπιστώνω το ανέφικτο της αναζήτησης μας. Τόσες πολλές οι διακλαδώσεις των οδών κυκλοφορίας. Άλλη πάροδος , άλλη κάθοδος και τελικά οδηγούμαι σε αδιέξοδο ως προς την εύρεση της υποτιθέμενης Αλίκης.
Η Αλίκη. Ηταν αυτή ή μήπως τα μάτια μου πρόδωσε η φαντασία μου; Και αν όντως ήταν πώς η τύχη μας έφερε στην ίδια συνοικία του αστικου αυτου χάους; Και αν δεν ήταν γιατί να τη φανταστώ, μετά από τόσα χρόνια εξάλλου και δίχως κάποια εμφανή τουλάχιστον αιτία να την ανακαλεσω; Γιατί ίσως κάποιος ψυχαναλυτής μπορεί να εύρισκε κάτι κρυφό και άξιο να την ανασκάψει από τα χώματα της λησμονιας.ομως από όσα μπορώ εγώ η "κοινή θνητή " να διαπιστώσω , η Αλίκη δεν υπήρξε θέμα επίκαιρων συζητήσεων ή σκέψης εδώ και πολύ καιρό. Ουτε συνειρμικά κάποιο ερέθισμα ή κάποιο αντικείμενο έτυχε να μου τη θυμησει γιατί εξάλλου δεν είχα προφτάσει ποτέ να δεθω τόσο βαθειά μαζί της εκτός των κοινών ωρών της δραστηριότητας μας στα εφηβικά μας χρονια.
Πιο πιθανό λοιπόν μου φαίνεται, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, το απίθανο της τυχαίας συνάντησης μας. Η Αλίκη λοιπόν...στη μεγάλη πόλη. Μαζί μου στη μεγάλη πολη. Μαζί μου σε αυτή τη μικρή συνοικία της μεγάλης πόλης.Απιστευτο, όμως ακούγεται τόσο ωραίο! Καθώς περνώ από μια βιτρίνα βλέπω σε αντανάκλαση το είδωλο μου με ένα μειδίαμα το οποίο δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι εχω σχηματίσει.καιρος φαίνεται πως είχε περάσει και από τότε που κάτι ανέλπιστα ευχάριστο είχε παρουσιαστεί στο διάβα μου στη ζωή.
Καθώς φθάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας ακούω μια παιδική κραυγή . Γυρίζω προς το μέρος όπου πίστευα πως ερχόταν η κραυγή. Βλέπω ενα μικρό κοριτσάκι με μια έντονα τρομαγμένη έκφραση, σαν και αυτή που πήρε η Αλίκη όταν με αντίκρυσε προηγουμένως στο άλσος.τρομαγμενη. Ναι, τρομαγμένη ήταν και η Αλίκη. Τρόμος όταν με είδε. Κεντριζεται από την επιπονη αυτή διαπίστωση, ο κάθε μου σπόνδυλος. "-Μην ανησυχείτε. Δεν είναι τίποτα. Είχε λυμένα τα κορδόνια της η κόρη μου και πήγε να πέσει αλλά ευτυχώς την έπιασα!" " -Μητρικά αντανακλαστικά!" "-Ακριβως!" "- Χαίρομαι που είναι όλα καλά! Καλό σας μεσημέρι!" "-Επίσης!" χαιρετώ και ανοίγω την πόρτα. Ξεκλείδωνω μηχανικά. Βγάζω άτσαλα τα παπούτσια και βαριά πέφτω στον καναπέ.
"Ήταν τρομαγμένη και η Αλίκη λοιπόν όταν με είδε " ξανά λέω με ώστε να με πείσω. "Αλλά γιατί;". Και τότε κατάλαβα πώς η αναζήτηση των ερμηνειών στο ερώτημα μου θα με καθηλώσει για το υπόλοιπο της ημέρας.