I've Feelings For You/Έχω συναισθήματα για εσένα

ο λεπτοδεικτης σταμάτησε

Να ξεχάσω. Να ξεχάσω αποφάσισα μόλις χθες. Αυτό έπρεπε εξάλλου. Έπρεπε γιατί ο φόβος είναι κακό σημάδι. Δεν πλησιάζεις κάποιον που σε φοβάται σα ζυγιασεις κοντά του. Είναι ανεπίτρεπτο. Πόσο μάλλον αν αυτό το κορίτσι, αυτός ο άνθρωπος είναι μια εικασία. Νόμιζα ότι ήταν η Αλίκη. Ήθελα μάλλον να είναι Αλίκη. Ναι έτσι ξαφνικά, γιατί πλέον στην αποδοχή την προσωπική μια ελευθερία εξερεύνησης ξεδιπλώνεται και όλα φαντάζουν ξεκάθαρα. Ξεκάθαρο το παρελθόν και το μέλλον. Τώρα με την αποδοχή της ταυτότητας μου μπορώ να κατανοήσω εκείνο το σκίρτημα στην εφηβεία. Εκείνη τη ζεστασιά και γαλήνη που αισθανομουν πλάι στην Αλίκη σαν ανταλλάσσαμε την τυπική μας αγκαλιά όταν οι δρόμοι μας χώριζαν μετά την προπόνηση. Τα τραγούδια που άκουγα εκείνες τις χαρούμενες μέρες μαζί της , έγιναν κάψουλες αυτής της χαράς. Τα ακούω και νοσταλγικά ανατρέχω σε ένα συναίσθημα αβιωτο ξανά μέχρι τώρα. Επομένως,τώρα, όψιμα συνειδητοποιήσα τη φύση αυτών των συναισθημάτων και την αξία τους. Οι μνήμες νωπές ακόμα είναι συνεχώς στο μυαλό μου. Πώς λοιπόν ο πόθος να μη βλέπει παραισθήσεις; Όμως μια αφελής φωνή μέσα μου αναρωτιέται μήπως η τύχη παίζει μαζί μας και έκανε , η συνάντηση μας χρονικά να συμπέσει. Ίσως δηλαδή να έτυχε να τη δω το διάστημα που άρχισα να την ερωτεύομαι ξανά μεσα από τις μνήμες εκείνου του ανομολογητου και μη συνειδητού έρωτα μου για εκείνη.
Αυτά σκεφτόμουνα μονάχα. Αδυνατούσα να πράξω κάτι άλλο. καθηλωμένη στο διαμέρισμα σα σε κλουβί. Περνούσαν μπρος μου σενάρια απελπισίας ή υπερβολικά εξιδανικευμένα τα οποία αργότερο με πονούσαν πολύ κατανοώντας το ανέφικτο.
Αβάσταχτος ο πόνος σε σκέψη και σώμα. Οι ώρες ανυπόφορες . Δεν περνούσαν καθώς σε λούπα επανάληψης έπαιζε η κασέτα της σκέψης "του ότι τη θέλω εδώ στο πλάι μου αλλά ποτέ δε θα έρθει". Και θα ήθελα τόσο ο χρόνος να κυλά, να ρέει. Μόνο έτσι θα καταλαγιασει ο πόνος γιατί στο πέρασμά τους τα λεπτα θα φέρουν τη σωτηρια ληθη. Θα τη ξεχάσω ή τουλάχιστον θα ξεχάσω την αίσθηση της αγάπης μου για εκείνη. Έτσι ελπίζω. Έτσι μόνο θα σωθώ.

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Οι Snow patrol αντηχούν στο άδειο από ψυχή διαμέρισμα.
Τα μαλλιά τις καθώς άστατα έπεφταν μπρος στα γελαστά μάτια της.
Η εμψύχωση της όταν το ηθικό που χαμήλωνε.
Ο τρόπος με τον οποίο διασκέδαζε την άγνοια μου για πολλά μουσικά πράγματα και έπειτα μου έβαζε τρυφερά το ακουστικό της να ακούσω, να ταξιδέψουμε, μαζί. Με τιμούσε , με έκανε συνοδοιπόρο της. Σφαλιζε τα μάτια της τότε , ξάπλωνε πίσω στο κάθισμα από τις κερκίδες και εγώ ακουμπούσα στον ώμο της και ένιωθα το μειδίαμα της να απλώνεται και στο δικό μου πρόσωπο που ακουμπούσε. Ακούγαμε , ονειρευόμασταν κάποια Σάββατα μετα την προπόνηση,μέχρι ο επιστάτης να κλείσει τις πόρτες.
Όλα αυτά σαν παρελαση περνούν. Ένας λυγμος φουσκωνει μέσα μου.
Δε μπορώ άλλο. Παραδινομαι.
Θέλω να τη συναντήσω . Να τη βρω και να την αγκαλιάσω για μια και μόνη φορά. Να την ευχαριστήσω έστω για αυτά τα όμορφα συναισθήματα που μου χάρισε και ας φύγει μετά. Θέλω ένα κλείσιμο. Της το ωφειλω. Το ωφειλω και σε εμένα , στην καινούργια εκδοχή μου που έχει βρει το θάρρος της ταυτότητας και που δε ντρέπεται να αγαπήσει με οποιοδήποτε είδος αγάπης. Έστω και αν τη πλήγωσα , να το μάθω πρέπει , με συγγνώμη να ικετεύω να επουλωθούν οι πληγές της. Τον τρόμο της να διώξω. Να της δώσω πίσω μια ζωή ελεύθερη, δίχως αραχνιασμενα τρομακτικά φαντάσματα που ίσως κάποτε τη στοιχιωσαν οι πράξεις μου. Τέλος οι ενοχές και η δειλια. Θάρρος και επιθυμία για εξιλέωση, για θεραπεία του κοριτσιού που αγάπησα και αγαπώ ακόμα με το είναι μου.
Θα τη βρω. Ναι, αρχίζει η αναζήτηση.