I've Feelings For You/Έχω συναισθήματα για εσένα

μηχανές αναζήτησης

Είναι δυσάρεστο όταν κατανοείς πως οι φίλοι που έχεις και  κάποτε στηρίξες, δε μπορούν να κάνουν το ίδιο για εσένα. Η οικογένεια ειναι πλέον πολυτελεία να σκεφτείς ότι θα σε στηρίξει άνευ όρων. Εξάλλου "τυχαία" γεννιόνται όλοι. Τύχη ή κατάρα , κάποτε το λέγαμε δέμα πελαργού.  Όμως οι φίλοι, τους οποίους υποτίθεται πως σε ένα βαθμό επιλέγεις και σε ακολουθούν γιατί ακριβώς δέχονται αυτό που είσαι... Ναι,τελικα όλα είναι εικασίες. Έτσι διαπίστωσα πριν καιρό. Απλώς δεν ήταν εκεί. Δε ξέρω αν θα ήταν αν δεν είχα εμπιστευθεί τις προτιμήσεις της καρδιάς μου. Μπορεί και ναι. Αλλά εγώ δεν ήμουν εκείνο το κορίτσι που ήθελαν να νομίζουν πως είμαι. Εξάλλου ποτέ δε υπήρξα. Απλώς λόγω άγνοιας δε μπορούσα να βρω αυτό που ειμαι, αυτό που ταυτίζεται με εμένα , που με ταυτοποιεί, την ταυτότητα μου.
Δεν ήταν και το μόνο λοιπόν, η ταυτότητα που δεν έβρισκα. Κατά καιρούς δε βρίσκω πολλά πράγματα. Κάποτε υπήρξαν οι φίλοι. Τώρα τελείωσε αυτό με την αποδοχή της μοναχικότητας μου. Κάποτε δε έβρισκα το κουράγιο να πω τα συναισθήματα μου στην Αλίκη και τώρα δε βρίσκω αυτή . Ενα ειρωνικό παιχνίδι εύρεσης και  απώλειας όλη η ζωή τελικά.
  Δίχως στήριγμα λοιπόν, συναισθηματικά ολομόναχη στα διλήμματα μου, ξεκίνησα πριν μια εβδομάδα το ταξίδι αναζήτησης της Αλίκης.
Μέχρι στιγμής η προσπάθεια άκαρπη. Σα να μην υπήρξε ποτέ. Ηλεκτρονικό στίγμα πουθενά. Τηλέφωνο δεν υπάρχει κατοχυρωμένο. Συγγενείς της δε γνωρίζω. Ήταν εξάλλου μοναχοκόρη και παρόλα αυτά οι γονείς της απόμακροι και απασχολημένοι με τις νέες τους οικογένειες μετά το διαζύγιο τους.
Προσπαθώ να σκεφτώ ολα τα πιθανά σενάρια και τους τρόπους να τη βρω. Τελευταία ίχνη της στην πόλη μας. Εκεί ίσως χρειαστεί να πάω. Αλλά ποια η δικαιολογία της ξαφνικής επίσκεψης; " Τους πεθύμησα;" αφού δε τους λείπω ποτέ,επομένως δεν είναι κάτι που θα τους συγκινήσει. Κάτι θα βρω όμως.
  Απογοητευμένη , με παιρνει ο ύπνος με καημό.
   Είναι πρωί . Ξαφνικα κάποιος χτυπά την πόρτα. Θολά τα πάντα γύρω μου. Ανοιγω περίεργα πρόθυμα. Μπροστά μου η Αλίκη. "Αφού δε με βρήκες τόσο καιρό, ήρθα εγώ." Περνά μέσα. Μοιάζει σα να μη πέρασε μια μέρα. Φαίνεται λίγο μικρότερη σε ηλικία από τότε που την είδα στο πάρκο.
Κλείνω την πόρτα και γυρίζω προς το μέρος της. Αιφνιδιαστικα με αγκαλιάζει. Νιώθω τη δυναμη και την τρυφεραδα της ξανά. Δε το πιστεύω. Νιώθω το ζεστό της δέρμα. Τα ίχνη από το άρωμα της στα μαλλιά της.ακουω τους κρίκους στα αυτιά της να κουδουνίζουν ελαφρά. Την αγκαλιάζω με φιλικό τρόπο. Προσπαθώ να είμαι ηθικά συνεπής στη σχέση μας. Ακόμη τη γνωρίζω ως φίλη.
Αποδεσμεύομαι από της αγκαλιά της. Φορά ένα βαθυκόκκινο κραγιόν. Τα χείλια της μοιάζουν με πέταλα τριαντάφυλλου όπως τότε που είχε νυχτερινές εξόδους και πάντα ήθελα να με καλέσει και εμένα. Και όλο πήγαινε να το προτεινει αλλά πάντα, δε ξέρω, κάτι την έτρεπε σε υποχώρηση. Μου γελά. Ανταποδίδω. αμήχανα τακτοποιώ τα μαλλιά μου. Με σταματά χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου. Τα μάτια μας μοναχά μιλάνε. Λάμπουν, υγρά. Βλέπω έναν μορφασμό πόνου. Την κρατώ από τη μέση. Τα κλείνει με ανακούφιση προς την κίνηση μου. προσπαθώ να αρθρώσω κάτι.κανενας ήχος .τρίβω αμήχανα τα χέρια μου στη μέση της. Εκείνα τα κοίτα. Και έπειτα στρέφεται και  κοίτα εμένα. Μια παιχνιδιάρικη έκφραση τη φωτίζει. Αγκαλιάζει το λαιμό μου και τον φέρνει προς το μέρος της. Ορμά στα χειλια μου. Και εγώ στα δικά της τα ρόδινα. Δεν υπάρχουν λέξεις να πουμε μοναχά φιλιά...και ένας οξύς ήχος. Ήταν το ξυπνητήρι.ηταν όνειρο