ဆာရာမသိသည်က ဂျွန်ဂျောင်ကုကထင်တာထက် ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတာကိုပင်။
"အာအင်းဟုတ်ပြီ လာခဲ့မယ်'
ဆာရာအတွေးလွန်နေတာနဲ့ ထယ်ယောင်းတို့
ဖုန်းပြောတာတွေမကြားမိလိုက်။
"ကလေးလေး ကိုပြန်တော့မယ်
အလုပ်ကိစ္စအရေးပေါ်မို့ ဒီနေ့ညနေပဲ
ချက်ချင်းသွားရမယ်တဲ့ '
"ဒါဆိုလိုအပ်တာတွေထည့်ရဦးမှာပေါ့
ဆာရာလိုက်ခဲ့မယ်လေ'
"အာရတယ် ကို့ဘာသာပဲထည့်လိုက်ပါ့မယ်
ဂရုစိုက်ရမယ်နော် ကြားလား
ကိုမြန်မြန်ပြန်လာပါ့မယ် မွချစ်တယ်'
မှာစရာရှိတာတွေမှာပြီး
ထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကျောပြင်လေးကို
ဆာရာပြုံးပြီးကြည့်နေမိသည်။
________________________________
နှစ်ရက်အကြာ ဂျောင်ကုနဲ့ထယ်ယောင်းတို့
ဘန်ကောက်မှာပင်။ထယ်ယောင်းက
ဘယ်မှလည်းမလည် ဂျောင်ကု
ဆောက်လုပ်ရေးဆီသွားရင်တစ်ခါတစ်လေ
လိုက်သွားသည်။မဟုတ်ရင် ဟိုတယ်မှာသာ
နေခဲ့သည်။
"ထယ်ယောင်းလိုက်မှာလား'
"ဖုန်းအားကုန်နေတယ် နေခဲ့ရင်ကောင်းမလား'
"ပြန်လာမှသွင်းပေါ့'
ဂျောင်ကုအပြောကိုထယ်ယောင်း
ခေါင်းငြိမ့်ကာ လိုက်လာလိုက်သည်။
"ထယ်ယောင်း အဲ့ဘက်မှာအုတ်ပုံရှိတယ်
ထိခိုက်မိတယ် ဂျိုးနားမှာပဲနေနေ'
"အင်းအင်း'
ဂျောင်ကုပြောသလိုပင် ဂျိူးနဲ့သွားနေနေလိုက်သည်။
"ဒီလိုကျတော့လည်း ဂျောင်ကုက
ငါနဲ့ရည်းစားတုန်းကလိုပဲနော်'
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုပုံစံကိုကြည့်ရင်း
တွေးစစပြောတော့ဂျိုးကခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်
နဲ့ပင်။
တစ်ဖက်မှာ ဆာရာကတော့
တော်တော်ကိုစိတ်ဒုက္ခရောက်နေပြီ။
ဒီနေ့မနက်ပင် သူ့အိမ်ရှေ့တံခါး၀တွင်
ဓားမျိုးစုံပါတဲ့သွေးလိုအနီရောင်တွေ
သုတ်ထားသောခြင်းတစ်ခြင်းက
ရောက်နေလေသည်။
ထိုခြင်းတောင်းရဲ့စာမှာလည်း။
'ကြိုက်နှစ်သက်ရာဓားကိုရွေးထား
မင်းလည်ပင်းမှာမကြာခင်စိုက်တော့မှာ'
