A Soldier's Misery

Chapter 18

Papunta palang akong opisina at pauwi ay nararamdaman ko ng may sumusunod sa akin. I was hesitant at first baka paranoid lang ako dahil naging busy ako sa opisina dahil sa dami ng trabaho at yung nangyari pang negosasyon sa pagitan ni Dad at ng investor and major shareholder ng kompanya may hindi pagkakaunawaan ang dalawa. Dad wants him out of the company and most of the board are against of my dad decision dahil major shareholder at malaking kawalan ito sa kompanya pero wala naman silang magagawa kung mag de decision si Dad lalo na't ginamit niya ang pwesto nito. That major shareholder is doing illegal and Dad doesn't want to involve with that kind of person kaya kahit magiging tagilid ang negosyo ginawa niya parin ito.

"Dad, Tita. Come in" ani ko ng pagbuksan ko sila ng pinto. Hindi ko alam na pupunta sila dito sa condo. Pinapasok ko sila at pinaupo sofa ng sala ko. Whether they look problematic they still look good.

"Maupo muna kayo. Dad, Tita. I just get you some drinks "ani ko at iniwan muna sila at pinaghanda ng kape. Bumalik ako sa sala ng matapos.

"What the sudden visit? "ani ko ng maibaba ang kape. Tita Tracy smiled at me and gently took her coffee.

"Dad " I called him when he's too serious. I can feel the tension already.

"I want to get you a bodyguard. Is that fine? " ani Dad medyo hesitant pa siya sa lagay na iyan.

Napahinto ako sa nagulat sa sinabi. Is he for real.

"Dad " I look at Tita Tracy at then Dad. "Dad, did you forget that I can handle myself " ani ko. Did dad forget that I'm a soldier. I am soldier. I want to shout at him but I can't.

"I know what it's feel to have bodyguard but you need it for your safety " ani Tita Tracy. Ibig sabihin ay hindi niya alam na ako ay sundalo.

"But, Tita. I don't need them " ani ko. What in the world happen? Noon ako ang bodyguard ngayon ako na ang may bodyguard. Kahit papano ay hindi naman ako tumitigil mag ensayo kahit gaano kapagod. Nakasanayan ko narin na natutunan disiplina ang sarili.

"Pero" magsasalita pa sana si Tita ng pigilan siya ni Dad.

"I just need to assure that she can handle but I guess no need to worry about " ani Dad.

Dad want to talk to me privately kaya nagsuggest si Tita na magluto ng hapunan para makapag-usap kami ng maayos ni Dad.

"Anak alam kong mabibigla ka sa sasabihin ko. Pero may nararamdaman kabang sumusunod sa iyo " ani Dad.

"Wala naman Dad "  I lied.

"Mabuti naman kung ganoon. Maaaring hindi ka nila kilala " nalilito na ako sa sinasabi ni Dad. But I remained my composure.

"Anong sinasabi mo Dad? " I asked him. Parang kinakabahan ako sa nangyayari.

"Wag kanang mag -alala. Ayos lang ang lahat. "anito at uminom ng kape. Pagkatapos niyang uminom ay inilagay niya sa center table.

May pagdududa man ay hindi na ako nagtanong pa. Malalaman ko rin naman.

"What about the twins? Is they are fine? Hindi na sila bumibisita sa akin" Iniba ko ang usapan. Hindi paman nasagot ni Dad ay may sumagot na para sa kanya.

"They are good Sarriene. They miss you so much. Wag kang mag-alala dadalhin ko sila dito pag nagkaoras" ani Tita Tracy at yumakap Kay Dad. Dad open his arms at put it on Tita Tracy waist. Despite the problems they are facing right now they're still smiling. Is this because they are with each other. Ito na yung sinasabing pag nasa tamang tao ka at mahal mo magiging ayos ang lahat. My heart hurt but I'm happy at them. They found each other again. Baka nasaktan ako dahil iniisip ko na, I hope it's mom. I hope she's still alive and with the one his truly love. But, I guess I should face the reality. I sighed deeply and look at them smiling genuinely.