The Separate Expectations [ALLS: #1]

Chapter 22: After crash.

Blair Zainiel Santiago

(TW: Emotional, Daddy issues, Abandonment, and suicidal thoughts)

I woke up feeling the pain in my body, trinay kong imulat ang dalawa kong mata nang tumama ang maliwanag na ilaw.

Kinuha na ba ako ni lord? Nag adjust ang mata ko sa ilaw at minulat na ito ng maayos.

Tumingin ako sa paligid ko at dun nakita ko si mama at si dad. At nasa tabi ko ang ate ko halos puro luha na ang lumabas sa mata nya kulang nalang ay dugo ang lalabas rito.

"Z... Zai-Zai... Im- im very sorry f-for treating you... WAHHH!" Maingiyak na sabi i ate sa akin.

"What the hel- Aghk!" Biglang sumakit ang balikat ko. "Fuck Agh!" Pinipilit ko paring umupo dahil gusto ko mayakap ang ate ko.

"Shhh Zain wag mo muna i-try, na penetrate nang shoulder mo and for sure it will take months to recover." Nasa hospital siguro kami ni ate. Fuck nasa New Zealand ako, I don't even remember anything that happened.

"Ilang oras ako natulog?" Sinabi ko habang naka pikit mata ko. "Five months Zain." Nagulat ako sa sinabi nya at muntikan na mapaupo. "Wait what?!" Sigaw ko.

"Blaire, Look everything was a misunderstanding anak, I didn't know that you were interested with that professor of yours, if only I knew I wouldn't have said that."

"So you admit that it was your fault dad." Pag bagsak ko ng mabigat na bomba sakanya. "What else can i expect from you? your always this that and never thinking of what your child or anyone's feelings. Dad you know everything was full of shit when you left us, That time Ate was the only person i could talk to about my feelings tapos ano ginawa mo? You took her away from us." Di' na kaya ng emosyon ko na masabi ang mga kagaguhan na ginawa nya.

"I thought maybe if nag kita muli tayo maayos din ang lahat, those nights na inaabuso mo kami ni mama at kuya dahil kakaiba ako. Di' ko naman ginusto mabuhay eh, Walang araw na hindi ko iniisip paano kung namatay nalang ako magiging masaya ka kaya?" Dagdag ko pa sakanya, Wala mang ka emosyon ang mukha ni dad pero alam kong nasasaktan na sya sa sinasabi ko.

"Ni' isang drawing ko nga di mo nakikita eh, sila ate kuya at cypher lagi mo nalang pinapansin, oo mahal ko sila pero paano naman ako? ni minsan ba inisip mo rin ako? di dahil naiiba ako sakanila sasaktan at muntikan mo na ako mapatay, Do you even know that i tried killing myself for you?" Di ko mapigilang umiyak nang maalala ko ang mga araw na yun.

"Its better if you go outside dad, I..... I dont think i can handle you being here right now." Tumalikod ako sakanya.

Few weeks, passed by like years. Sinabi ni ate na pwede na akong umuwi sa pinas dahil pinipilit ko sya, hinahandle ko kasi ang business namin lalo na yung architectural firm namin.

Pinag bawal pa akong pumasok sa school dahil baka bumuka nanaman ang sugat ko na nasa balikat ko. Kahit kailan talaga gusto ko nang makita si ma'am pero bawal pa.

"Zainiel umupo ka kaya muna, para ka dyan tanga kakaikot-ikot." Rinig na usal ng matalik kong kaibigan na ewan. "Shut up Rael, As much as i want to ignore Athena di ko talaga matanggal na miss ko sya." Umupo ako sa swivel chair ko at sumandal na rin dun.

Nasa FS Architectural firm kami ngayon. Natapos ko na ang mga na missed kong mga school works, It only took me like 2 days?

"Zain I know naman pero you still need to face the fact na mahal mo talaga s'ya, plus willing sya na hanapin ka. Hanggang kailan ka pa ba mag tatago ha? Parang timang lang?" I guess he's right, ilang months na rin akong nag tatago, he's the one that give me my school works.

"I don't know? Lilipat ba rin ako ng Univ this semester. Baka babalik ako after kong grumaduate." Pag explain ko sakanya at nakita ko ang dalawa nyang mata ay lumaki.