Diffrent.

Flashback in some bad moments.

Μισουσα αυτο το μερος. Αυτοι οι αηδιαστικοι ασπροι τοιχη που εκαναν τους ασθενης χειροτερους κι ολα τα μικροβια εκει μεσα σε εκαναν να μισησεις το νοσοκομειο. Θα επρεπε κανονικα να ειχαν χαρουμενα χρωματα! Να παρηγορουν τους ασθενεις. Ο πατερας μου σοβαρος, ανοιξε την πορτα και περασε μεσα. Εμεις απο πισω τον ακολουθησαμε οπως και τοση ωρα. Μια ηλικιωμενη κυρια στεκοταν πισω απο τον παγκο υποδοχης. Φαινοταν να γνωριζε και να θυμοταν τον πατερα μου. Χαιρετησε και ο πατερας μου, μας ειπε να τον ακολουθησουμε. Λες και προκειτε να καναμε κατι διαφορετικο. Το ανσασερ ηταν μικρο και στενο αλλο ενα απο τα πραγματα που μισουσα σε αυτο το τρισαθλιο μερος. Αλλα τωρα το μυαλο μου ηταν αλλου. Στην μητερα μου και μονο μητεραου. Ανοιξε η πορτα και βρισκομασταν πλεον στον 5ο οροφο. Προσπαθησα να μην κοιταω γυρω μου ολους τους ασθενεις, αλλα και τους συγκενεις που αλλοι εκλαογαν απο στενοχωρια κι αλλοι απο χαρα. Το τελευτεο πραγμα που ηθελα να σκεφτω εκεινη την στιγμη ηταν το ποσο θλιβερες ιστοριες εχουν εκεινοι και τι μολις ακουσαν απο τους γιατρους για τα αγαπημενα τους προσπωπα.
Ο πατερας μου με εβγαλε απο τις ασχημες αυτες σκεψεις σταματοντας αποτομα σε μια ολολευκη παλια πορτα με τον αριθμο "555".Καταραμενος αριθμος!
"Εδω ειναι λοιπον!"
Ανοιξε οσο πιο σιγα και ηρεμα μπορουσε την πορτα. Μολις ειδα την μαμα μου ενα συναισθημα ανακουφισης και νοσταλγιας γεμισε τα ματια μου. Βρισκοταν σε ενα ολολευκο κρεβατι με ασπρα σεντονια και παπλωματα. Ηταν συμδεδεμενη με χιλιαδες μηχανηματα. Τα ματια της εδειχναν αδυναμα οπως και τι σωμα της. Μα μολις μας ειδε μπορεσαν να λαμψουν απο ευτυχια παρ'οτι ηταν ...σε ασχημη κατασταση.
"Μαμααα!" αναφωνησα εγω, σαν μικρο παιδι. Στα χερια μου κρατουσα τα δωρα που θα της εδινα.
"Μαμακα;" ειπε ο Αλεξ.
"Παιδια μου." ακουστηκε η φωνη της οπως δεν ειχε ξανακουστει ποτε. Τοσο αδυναμη και χαμηλη αλλα με ενα τονο ευτυχιας που βρισκομασταν καντα της. Την πλησιασα.
"Σε αγαπαω." Ειπες και της προσφερες τα λουλουδια αφηνοντας τα στο κωμοδινο διπλα απο το κρεβατι.
"Κι εγω σαγαπαω μαμακα."
"Παιδια μου σας αγαπαω. Σας λατρευω."
Ειπαν και 2δακρυα κυλησαν απο τα ματια της.
Κρατουσα ακομα το κουτι με το κολιε που ειχε δει πριν λιγες ερες και το λατρεψε.
"Μαμα... κοιτα τι σου εχω εδω."
"Τι ειναι αγαπη μου;"
Απλωσα τα χερια μου και ακουμπησα το κουτι με το ακριβο κοσμημα μπροστα της.
Την παρακολουθουσα με ολη μου την προσοχη να ανοιγει με τα αδυναμα πλεον χερακι της το κουτι, ξετυλιγοντας την χρυση κορδελα. Τα ματια της ελαψαν οταν αντικρισαν το κολιε.
"Ο θεε μου. Δεν επρεπε."
Εγω το πηρα απο τα χερακια της.
"Καλα αφου δεν επρεπε δωσ'το μου!Το περνω πισω!"
Ειπα και γελασα.
Γελασε με τα λογια μου.
"Αγαπη μου."
Το να την βλεπω να γελαει ηταν ο,τι καλυτερο για εμενα. Θα εκανα οτιδηποτε για να την ξαναδω να γελασει. Με απλες κινησεις το εβαλα πανω στον λαιμο της και προσπαθησα αρκετα μεχρι να το κλεισω, γεγονος που μας εκανε να γελασουμε.
Ηθελα τοσο πολυ να την αγκαλιασω! Το χρειαζομουν απλως.
"Μπορω να σε αγκαλιασω;" Ρωτησα φοβουμενη για τα μηχανιματα και τα καλωδια που την συνδεαν με αυτα.
"Φυσικα και μπορεις. Δεν εχω λεπρα ακομα."
Ειπε και χαζογελασαμε.
Την αγκαλιασα τοσο σφιχτα. Σαν να μην υπαρχει αυριο.
"Μαμακα, σε αγαπαω. Συγγνωμη εαν σε εχω στενοχωρησει και πληγωσει ποτε. Συγγνωμη εαν σε εχω κανει να κλαψεις. Αληθεια δεν το ηθελα. Σε αγαπαω και θα σε αγαπαω για παντα. Εισαι η καλυτερη μαμα του κοσμου και το εννοω. Εισαι η πιο πανεμορφη και παντα μας κανεις να γελαμσ. Σε ευχαριστω για ολα."
Ειπα, βγαζοντας απο μεσα μου ο,τι πιστευα και ενιωθα για την υπαροχη αυτην γυναικα που με εφερε στην ζωη.
"Οοου..Παραλιγο να το παραλειψω. Χρονια σου πολλα μαμακα!"
Συμπληρωσα. Τα μάτια της μαμας μου ηταν πλημμυρισμενα απο δακρυα συγκινησης και χαρας.
Ο Αλεξ που τοση ωρα παρακολουθουσε αμιλητος εκανε μερικα βηματα προς το κρεβατι. Και γονατισε ωστε να κοιτα ευθεια την μαμα.
"Σαγαπαω! Σε αγαπαω οσο τιποτα αλλο. Ξερω πως σου εχω φερθει μερικες φιρες ασχημα, απαισια αλλα εχω μετανιωσει. Εισαι πραγματικα η καλυτερη μητερα που θα μπορουσα να εχω! Εισαι η μαμακα μου και μαζι με τον μπαμπα μας δωσατε μια υπεροχη αντροφη. Σας ευχαριστουμε. Εισαι τα παντα για εμενα και στα ματια μου εισαι υπεροχη!"
Η μαμα μας πλεον εκλαιγε απο συγκινηση. Ανασηκωθηκε και πλεον ηταν καθισμενη στο κρεβατι. Απλωσε τα χερακι της και μας αγκαλιασε σφιχτα και τους δυο.
"Απλα εγω σας ευχαριστω. Που κανατε την ζωη μου υπεροχη. Μαζι και ο Νικος μας! Σας αγαπαω και σας βαζω πανω απο ολα. Ειστε υπερχοι και ο καθενας σας ξεχωριστος. Απλως να ειστε παντα χαρουμενοι ευτυχισμνεοι και τα χαμογελακια σας απο εδωσεσ να μην φυγουν ΠΟΤΕ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ."
Τσιριξε χαρουμενη.
Μιλαγαμε για ωρες ατελειωτες. Δεν της εδωσεσ την καρτα του Νικου. Θα την εδινε αυτος. Κανονισαμε αυριο το πρωι να ερθουμε να την δουμε ολοι μαζι. Απλως της την ανεφερα.
Ηθελα να κοιμηθω εκει. Κι εγω και ο Αλεξ. Και μας αφησαν μεσα απο πολυ ωρα που εμεις τους ζαλισαμε. Στο διπλα κρεβατι που παλι καλα δεν ειχε ερθει αλλος. Ο μπαμπας μου εφυγε για να παει στο Νικ που σιγουρα θα αποηοητευοταν. Εμαθα οτι δεν θα αντεξει πανω απο ενα μηνα. Το ατυχημα ηταν σοβαρο. Τουλαχιστον προλαβα να την αποχαιρετησω και να ανταλλαξω μαζι της πολλα πραγματα. Μυστικα και συμβουλες.