Diffrent.

The story of my life.

Μια νεα αρχη νονιζω ξεκινα για εμενα. Η παλια μου πολη μου,βασικα η γειτονια μου μαι μικρη γειτονεια της New York..δεν ηταν καθολου φιλησυχη. Αλλα οι γονεις μου απο μικρη μου ειχαν μαθει να μην μπλεκεω με τιποτα που θα μπορουσε να με βλαψει. Παντα ημασταν μια πολυ δεμενη οικογενεια. Ο ενας στηριζε τον αλλον και η ανατροφη μου, εμενα και των αδερφων μου ηταν υπεροχη. Και ειναι. Ημασταν ολοι τοσο ευτυχισμενοι. Παντα με ενα αληθινο χαμογελο, στο προσωπο μας οπως η μαμα μας, μας ειχε μαθει. Ομως. Δυστυχως η ζωη ειναι αδικη. Πολυ αδικη. Μα γιατι να υλαρχουμ τοσο αστεγοι στην γη; Γιατι να αρρωστενουν τοσα παιδια καθημερινα; Μπορει η ζωη του καθενος να τελειωσει σε μια μικρη στιγμη. Οπως εγινε και με την ζωη της μαμας μου.Πριν ακριβως 6 μηνες η μαμα μου εφυγε απο την ζωη.Τοσο δυσαρεστο κι ομως..συναιβει!Η μαμα μου ειχε ενα ατυχημα. Ενα ατυχημα, το οποιο εφερε μια ολικη καταστροφη.
Καθως εγω με τον μπαμπα μου και τους αδερφους μου, ειχαμε βγει στο αγαπημενο μας εστειατοριο οπως συνηθιζαμε καθε Παρασκευη βραδυ και περιμεναμε την μητερα μας, παραλληλα εγινε και ενα ατυχημα. Να ηταν μονο ενα. Ειμαι σιγουρη πως στον κοσμο εκεινο το λεπτο γινοντουσαν ταυτοχορνα χιλιαδες ατυχηματα. Αδικη ζωη! Μεσα σε ολα αυτα και της μητερας μου. Ειχε αργησει ηδη μιση ωρα οταν αρχισαμε να ανησυχουμε. Πηραμε τελεφωνο μα ηταν κλειστο. Οταν περασαν τα 40 λεπτα ο πατερας μου ανησυχησε περισσοτερο. Εκανε χιλιαδες τελεφωνημα σε φιλους και συγγενεις που θα μπορουσε να ηταν αλλα τιποτα. Καθως ο μπαμπας σου ειχε βγει εξω για να μιλησει εβλεπες το κατσουφιασμα του που δημιουργοταν απο την απογοητευση του στις απαντησεις απο τα τηλεφωνηματα του. Πηρε και στην δουλεια της.Μα του ειπαν πως ειχε τελειωσει εδω και περιπου 1 ωρα. Ο πατερας μου ειχε φοβηθει. Δεν μας το ειπε μα το ειδα στα ματια του. Δεν ηθελε να μας τρομοκρατησει..χωρις τιποτα να ειναι σιγουρο. Εγω ειχα καταλαβει. Η καρδια μου χτυπουσε δυνατα. Υπηρξε μια σιωπη στο τραπεζι. Μεχρι που ο 6χρονος αδερφος μου, ρωτησε αθωα:
"Μπαμπα που ειναι τελικα η μαμακα;".
Ο πατερας μου, τον κοιταξε και του χαιδεψε τα μαλια.
"Λογικα δουλευει ακομα.Ή πηγε σε καποια φιλη της."
Ειπε για να μην ψιλαστει πως κατι κακο συμβαινει.Εαν δεν το ειχε καταλαβει ηδη.
Εγω και ο μεγαλυτερος μου αδερφος τοτε σιγουρευρηκαμε. Κατι κακο συναιβαινε.
Ο μπαμπας μου μας μιλησε:
"Λοιπον παιδια θα κατσετε λιγο στην γιαγια σας."
Ο 5χρονος αδερφος μου, ο Νικος ομως αρνηθηκε.
"Μα μπαμπααα..δεν θα δουμε την μαμα; Δεν θα ερθει να φαμε ολοι μαζι;"
"Θα κοιμηθειτε σημερα εκει γιατι εγω με την μαμα σας θα παμε βολτα και θα περασουμε πολυ ωραια.Δεν θες η μαμα κι εγω να περασουμε καλα; Θα σας παρω εγω αυριο το πρωι.Ενταξει παιδια;"
Κουνησαμε καταφατηκα το κεφαλι.
Ο Νικ ειπε:
"Εννοεις θα ερθετε να μας παρετε το πρωι. Εσυ και η μαμα."
"Ναι αυτο ακριβως. Παμε."
Ο μπαμπας μου αφου ειχε πληρωσει το νερο και την πιτα του μικρου που δεν μπορουσε να περιμενει επειδη πεινουσε - κι αφου εμεις θα περιμεναμε να φαμε οταν θα ερχοταν και η μαμα μας- προχωρησε προς το αμαξι. Εμεις τον ακολουθησαμε. Ο μπαμπας μου μπηκε στην θεση του οδηγου και εβαλε μπρος, αφου ειχατε μπει και οι 3 σας μεσα. Εγω καθομουν με ακουμπησμενο το κεφαλι στο τζαμι. Κοιτουσα τον ουρανο.Τον σκοτεινο ουρανο με τα ομορφα αστερια αφου ηταν πλεον βραδυ. Απο το μυαλο μου περναγαν ενα σωρο απαισιες σκεψεις για το τι θα ειχε παθει η μαμα μου. Αλλα προσπαθουσα να μην σκεφτομαι τιποτα αρνητικο. Ισως οντως να ειχε παει καπου βολτα. Ισως. Φτασαμε στην γιαγια μου και τον παππου μου και φορεσαμε πιτζαμες που ειχαμε ηδη εκει. Ο μπαμπας μου ειχε φυγει καθως ο Νικ αποκοιμηθηκε στο κρεβατι. Εμενα δεν με επερνε ο υπνος. Μα ουτε ηθελα να μιλησω με κανεναν. Για αυτο εβαλα τα ακουστικα μου και αποκοιμηθηκα μετα απο μιση ωρα, ακουγοντας μουσικη. Το πρωι ξυπνησα αγρυπνη αφου συνεχεια ξυπνουσα. Η γιαγια μου ηταν στην κουζινα και ετοιμαζε φαγητο και ο παππους μου διαβαζε εφημεριδα.
"Καλημεραα. Ελα να φας. Σου εφτιαξα πρωινο.
"Δεν πειναω." Απαντησα ψυχρα.
Η γιαγια μου φαινοταν αναστατωμενη.
Εγω εκατσα στο καναπε με το κινητο μου.
"Που ειναι ο μπαμπας;"
Ρωτησα.
"Θα ερθει σε λιγο." Απαντησε η γιαγια μου.
"Που ειναι ρωτησα."
"Δεν ξερω." Μου απαντησε.
Εγω ενιωθα ενα λυγμο μεσα μου.Ηθελα να κλαψω. Αλλα ειχα κλαψει ηδη πολυ ολο το βραδυ. Σαν αυτη την μερα ηταν η γιορτη της μητερας. Ο Νικ μολις ξυπνησε.
"Καλημεραααα! Σημερα ειναι η γιορτη της μητερας. Παμε να της παρουμε λουλουδια".
"Καλημερα." Ειπα απλα.
Γιαγια:καλημερα νικολακη.Ελαα εδω σου εφτιαξα πρωινο.
Αργοτερα ξυπνησε και ο αλλος αδερφος μου. Ο Αλεξ. Ουτε αυτος εφαγε.Εκατσε στο κινητο του χωρις καθολου ορεξη.
Χτυπησε το κουδουνι.
"Ο μπαμπας με την μαμαα θα ειναι." Ειπε ο Νικ τοσο ενθουσιασμενος.Και πηρε την καρτα που ειχε ετοιμασει χθες για την γιορτη της μητερας στα χερακια του. Ανοιξε. Οταν χτυπησε και η πανω πορτα ο Νικ ανοιξε και ειδε μονο τον μπαμπα. Τοτε ηταν που ανυσηχησα πιο πολυ απο καθε αλλη στιγμη. Εγω και ο Αλεξ σηκωθηκαμε ορθιοι και τον κοιταξατε απογοητευμενοι.
"Καλημερα μπαμπααα."
Ειπε ο Νικ και ο μπαμπας τον πηρε αγκαλια.
"Καλημερα παιδια."
"Που ειναι η μαμα,μπαμπα;"
"Εε..θα παμε τωρα να την δειτε. Θα σας εξηγησω στο δρομο."
Ειπε και τον αφησε κατω.Πηγε στην γιαγια και στον παππου μου. Κατι τους ειπε δεν ακουσα.Δεν φανηκε να ηταν καθολου ηρεμοι.Ο μπαμπας μας εφυγε με τον Νικ κι εμεις τον ακολουθησαμε. Μπηκαμε στο αμαξι μας, βαλαμε ζωνες και ο Νικ ζητησε να μαθει τι ακριβως συμαβαινει.
"Λοιπον..παιδια μου. Η μαμα..δεν ειναι και τοσο καλα. Νικ μου..χθες δεν ηρθε..γιατι..ειχε ενα ατυχημα.."
Πηγε να συνεχισει αλλα ο Νικ τον διεκοψε.
"Μπαμπα τι λες;θα παμε να την δουμε;; ΕΕΕ ΜΠΑΜΠΑ ΘΑ ΠΑΜΕ;"
Ειπε κι αρχισε να κλαιει.
Εσυ εκλαιγες σιγανα επισης.Κι ετσι δεν μπορουσες να τον ηρεμησεις.
Ο μπαμπα σου δεν ηταν καλα.
Φρεναρε αποτομα και φωναξε.
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΙΚ."
Περιμενε 1 λεπτο για να ηρεμισει και να ξαναρχισει να οδηγαει.
Ο Νικ τρομαξε. Ο Αλεξ τον πηρε αγκαλια και τον εκανε να σταματησει.
"Εσενα Νικ θα σε παω στην θεια. Θα ερθουμε το απογευμα να σε παρουμε." Ειπε ο μπαμπας μου.
"Δεν θελω. Θελω να δω την μαμακα μου!"
"Ειπα κατι!"
"Σε παρακαλω. Θελω να δω την μαμακα μου."
"Θα την δεις.Στο υοοσχομαι.Θα ερθω σε 2ωρες να σε παρω. Απλως θελω να μιλησω με τα αδερφια σου."
Εγω του εδωσα ενα φιλακι και τον αγκαλιασα.
"Εαν δεν προλαβω να την δω δωσ'της αυτο και πες της πως την αγαπαω."
Μου ειπε. Σαν να ηξερε πως κατι κακο θα συμβει.
Ειχε καταλαβει.
Εκεινη την στιγμη ξεσπασα στα κλαματα και τον αγκαλιασα. "Ενταξει. Αλλα θα την δεις."
Ειπα και βγηκε απο το αμαξι - αφου τον φιλησε και ο Αλεξ - οταν το αμαξι σταματησε εξω απο το σπιτι της θειας σας.
Ο μπαμπας σου τον πηγε πανω στο σπιτι και γυρισε. Εβαλε μπρος.
"Παιδια θα παμε στο νοσοκομειο να την δειτε."
Δεν μιλησαμε. Ηθελα να ρωτησεις. Να ρωτησεις τοσα πολλα. Αν...θα συνεχισει..να...
Αλλα φοβοσουν την απαντηση.
"Σταματα στο ταδε μαγαζι πριν παμε." Του ειπα.
"Καλα."
Σταματησε στο κοσματοπωλειο που του ειπα και με δακρυα στα ματια κατεβηκα απο το αμαξι και πηγα να αγορασω ενα κολιε που ηθελε παρα πολυ η μαμα μου.Απο το διπλανο ανθωπολοιο πηρα τα αγαπημενα της λουλουδια και μπηκα ξανα μεσα στο αμαξι. Παλι καλα ειχες λεφτα επανω μου. Χωρις κουβεντα συνεχισαμε μεχρι που φτασαμε στο νοσοκομειο.
Μισουσα αυτο το μερος.