Gel Kalbime Yatıya | Kerem Aktürkoğlu

16

"Baba bu şahıs kim ben kendisini tanımıyorum." dedim Kerem'in gözlerinin içine bakarak. Benim için kendisi bir yabancıydı.

Annem bana bakmayı kesmedi, konuştu. "Kızım niye böyle yapıyorsun? Kerem'e ayıp oluyor." Onun bana yaptıkları ayıp değil ama benim onu tanımamazlıktan gelmem mi ayıp? Bu aile de Kerem diye ölüp bitiyor ya.

"Tanımıyorum anne öyle birini. Uzatmayın yola devam edelim işte." diye söylendim. Babam ise ne yapacağını bilmiyormuş gibi hareket etmiyordu.

"Aleyna çocuklaşmayalım istersen?" dedi Kerem. Sana ne be istersem çocuklaşırım. Sende hayvanlaşmasaydın.

Öyle bir şey mi varmış amk.

He var.

Kerem, babamın kulağına eğildi bir şey söyledi. Ne söylediğini çok merak ediyordum. Fısıldaşması bittikten sonra babam araba aynasından bana baktı ve konuştu. "Kerem oğlum," araba kapılarının kilidini açtı. "Al Aleyna'yı. Bagajı da açtım bavulunu alırsınız."

Hayır, istemiyorum ben!

"Baba hayır ben istemiyorum ama ya!" ben istemediğim sürece buradan beni kimse alamazdı. Ben kalkmıyorum sonuçta.

"Teşekkür ederim," dedi Kerem, arka kapıyı açtı, bana baktı. "Hadi in." İnmiyorum. Hayatımın sonuna kadar burada kalırım ama inmem.

"İnmiyorum."

"İn."

"İnmeyeceğim."

"İn."

"Yoo inmeyeceğim hatta senin sesini bile duymayacağım. Lalalalala..."

"O zaman benden günah gitti." dedi. Ne olduğunu bir an anlayamadım ama bu deli beni sırtlamıştı. Şaka olduğunu düşündüm ama değildi.

"Ya- Kerem indir beni!" diyerek sırtına vuruyordum. Kendisi takmıyordu, bagajdan bavulumu alıyordu.

"İndir bak bir daha söylemeyeceğim!" bavulumu almış, kapıları kapatıyordu.

Babama seslendi. "Teşekkür ederim size iyi yolculuklar." babam ise korna çaldı ve sonra gitti.

Bir insanın ailesi niye böyle yapar ki? İstemiyorum bununla konuşmak.

Kerem beni sonunda yere indirdi. Bana baktı, güldü. "Noldu? Hani inmeyecektin?"

"Bak gece gece beni mahallenin ortasında bağırtma, ağzımıda açtırma. Çok sinirliyim şu an." verdiğim nefes sanki alevdi. Gerçekten çok sinirliydim. Bir kaşık suda boğarım bu çocuğu.

"Beni dinle ilk önce sonra bağırırsın." Ha bi de bağırmamı istiyor, hakaret etmeye falan geldi herhalde.

"Dinlemeyeceğim. Sen o laflarını pabucuma anlat artık," bavulumu aldım, Kerem'e ters ters baktım. "Ayrıca sevgilin Ayla beni sırtladığını görürse yine iftira atabilir bu sefer daha kötü yolarım onu."

Kerem güldü. "Magazinleri hâlâ takip ediyorsun demek ki... tahmin ettiğim gibi." Aynen öyle, her şeyi takip ettim sana mı battı?

"Sana ne? Sen şu an hani bana kendini anlatmak için yolumuzu durdurdun, benim seni affedeceğimi düşünüyorsun ya. Sen böyle yaptığın için ne seni dinlerim ne de seni affederim." Bana bön bön bakıyordu bu lafımdan sonra.

"Beni dinleyene kadar peşini bırakmam Aleyna." bak vallahi ağzımı açtıracak bu adam benim.

"Aynen aynen bak bende dinleyeceğim seni," kulaklarımı kapattım. "Lalalalala..."

Ellerimde olan kulaklarımı çekti, konuştu. "Bak Aleyna şu an çok ciddiyim. Kamera kayıtlarını izledik, hepsini duydum gördüm ve gerçekten yanına gelene kadar ne kadar aptalmışım, ne kadar salak birine kanmışım diye söylenip durdum. Tuğçe ve Yunus'a sor istersen. Ben Ayla'ya kandığım için ve seni hayatımdan bir saniyede çıkardığım için kendimden nefret ettim. Ayla yok artık, sen varsın sadece. Sana nasıl bu kadar hızlı bağlandım bilmiyorum ama ben bunun için çok mutluyum. Keşke o maç günü geri gelse Ayla yerine o zaman sana sarılırdım. Yemin ederim çok pişmanım beni affetmen için de her şeyi yaparım."