ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΙΤΩΡΑΤΟΥ
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩΧΥΡΩΜΕΝΑ
ALL RIGHTS RESERVED
????*ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΝΗΛΙΚΕΣ*????
Στη δίνη μιας εποχής που τρέχει με γοργούς ρυθμούς και το παγκόσμιο καθεστώς να θέλει να καθυποτάξει τους εναπομείναν...
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
Η αμηχανία του δημοσιογράφου, αλλά και η περιφρονητική έκφραση στο πρόσωπο της Μάρθας έδιναν το μήνυμα για μια βαριά ατμόσφαιρα γύρω από θέματα συζήτησης που επρόκειτο να επακολουθήσουν. Αυτό το μεσημέρι δεν θα ήταν σαν όλα τα άλλα και αυτό ήταν το προμήνυμα της συνομιλίας τους που θα άρχιζε σε λίγο.
Ο Ντεκό άπλωσε το χέρι του, έπιασε το ποτήρι με τον παγωμένο καφέ και ήπιε μερικές δροσερές γουλιές. Έσφιξε τα χείλη και σήκωσε το βλέμμα του στο μικρό φωτεινό παραθυράκι σαν να έψαχνε για περισσότερο φως. Δέχτηκε με ευγνωμοσύνη τις χρυσωμένες ηλιαχτίδες που εξακολουθούσαν να δίνουν κίνηση στη σκόνη του δωματίου. Οι πρώτες εντυπώσεις του από τη φιλοξενία της Μάρθας ήταν απόκοσμα περίεργες και οριοθετούσαν την αυθόρμητη αντίδρασή του, δημιουργώντας ένα κλήμα αμηχανίας.
«Ξέρω τι σκέφτεσαι», του είπε η Μάρθα ατενίζοντας το πρόσωπό του με μισάνοιχτα μάτια.
Ο Ντεκό γύρισε αμέσως το πρόσωπό του προς αυτήν και στάθηκε σιωπηλός σαν να περίμενε την απάντηση από τη Μάρθα. Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι, αλλά το ξανάκλεισε αδέξια.
«"Πώς είναι δυνατόν μια πόρνη σαν εμένα να ζει εδώ μέσα", αυτό δεν σκέφτεσαι, δημοσιογράφε;» ρώτησε εύστοχα, κρατώντας πάντα το μικρό περίστροφο στο χέρι της.
«Προφανώς δεν πληρώνεσαι καλά», απάντησε ο Ντεκό με ένα επικριτικό ύφος λες και μιλούσε απευθείας στα αφεντικά της.
Η Μάρθα χαμογέλασε ειρωνικά κοιτώντας κάτω —σαν να είχε αποδεχτεί τα πάντα— με μια σιωπηλή οργή πάντα στο βλέμμα της.
«Ίσως να φοβάσαι να ζητήσεις παραπάνω χρήματα, το καταλαβαίνω... οι έχοντες το χρήμα είναι δαίμονες!» σχολίασε ο Ντεκό με μια συγκαταβατική διάθεση, ώστε να της δείξει ότι έχει κατανόηση στο θέμα εξουσίας-υποδούλωσης.
«Δεν με φόβισαν τόσο οι δαίμονες, όσο με φόβισαν οι άνθρωποι», ψιθύρισε η Μάρθα κοιτώντας ξανά τον δημοσιογράφο κατάματα. Είχε μια κουρασμένη έκφραση, ενδεχομένως από σκέψεις και προβληματισμούς τους οποίους μπορούσε να δει κανείς χαραγμένους στις γραμμές του προσώπου της και με το πέρασμα του χρόνου σκιαγραφούσαν εμπειρίες ζωής.
