Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Marnix - Ontmaskerd

'Ik zei dat je mee moest werken!' schreeuwt de man. Dan krijg ik een flinke pets in mijn gezicht. Met alle kracht die ik in me heb, schop ik van me af. Op goed geluk was het raak en goed ook! 'Au, verdomme! Rotkind!'

'Ik, een rotkind? Jij ontvoert mij, niet andersom!' schreeuw ik.

'Ik heb toch gezegd dat je je tetter moet houden?'

'Ik hoef niet naar jou te luisteren!' Ik weet dat het niet slim is wat ik doe. Aangezien ik geblinddoekt ben en mijn polsen met handboeien zijn vastgemaakt achter op mijn rug, kan ik weinig doen als deze man echt flipt, maar ik wil me niet laten kennen. Aan de andere kant zet ik gevoelsmatig ook niet super veel op het spel. Ik voel mijn wang wel branden door die klap, maar echt super hard was die niet. Dat kan twee dingen betekenen: of hij is helemaal niet zo sterk of hij wil me niet al te veel pijn doen omdat hij me heel nodig heeft. Ik ben dus in het voordeel. 'Help! Help!' schreeuw ik. Nog een klap in mijn gezicht. Dit keer is het mijn andere wang. 'Denk je dat je met die tikjes die jij uitdeelt ervoor kan zorgen dat ik mijn mond dicht houdt?' Ik schreeuw zo hard als ik kan nog een paar keer om hulp, maar dan wordt er tape op mijn mond geplakt.

'Zo, dat is beter. Dacht je nou echt dat jij ons te slim af was? Brutale snotneus.' De man duwt me naar voren. 'Pas op voor het opstapje', bromt hij. Ik zet wat kleine stappen naar voren. Dan voel ik ineens een scherpe rand ter hoogte van mijn schenen. Ik verlies mijn evenwicht en val naar voren. Ik maak een flinke smak en ik kan een kreun van pijn niet onderdrukken. 'Ik zei toch dat je moest oppassen', mompelt hij droog. Ik word op een autostoel geduwd en de man maakt de gordel vast.

'En dat is nummer twee van de zes', hoor ik een andere man zeggen. 'Nog vier te gaan.'

'Ja, Richard. Ik kan zelf ook wel rekenen!' roept de man die mij al twee klappen verkocht heeft geïrriteerd. 'Zorg jij er nu maar voor dat die twee niet ontsnappen en naar het laboratorium gebracht worden. Dan neem ik met een andere collega die overige vier wel voor mijn rekening.'

Chips, als ze mij hadden en ze hadden nog iemand anders te pakken, ik vermoed Caitlin, en ze moeten er nog vier. Dan zijn ze dus op zoek naar Hanna, Tigo, Esra en Ashley! Dat kan niet goed zijn. Mijn hart begint nog sneller te kloppen dan dat het al deed. Zouden die mannen iets weten? Ze klinken niet als Hostis.

'Dan moet je oppassen dat dat meisje met die paarse edelsteen je niks doet, meneer.' Dit bevestigde wat ik al dacht: ze weten het! Nee, hè! Hoe kan dit? Lendovicus heeft toch elke keer iedereen alles weer laten vergeten? Niemand heeft ons toch gezien? Hoe kan dit dan?

'Ja, Richard! Denk je dat ik een domme koe ben?'

'Natuurlijk niet, meneer. Ik wilde alleen maar...'

'Zwijg! Ik heb alles prima onder controle. Ik heb net gezegd wat jouw taak nu is of niet?'

'Ja, meneer.'

'Wat sta je hier dan nog? Rij naar het laboratorium toe voordat de politie hier staat om te vragen wat we aan het doen zijn!' beveelt de man. Politie... Nu weet ik het zeker. Dit zijn mensen; mensen die weten van onze krachten. Wat willen ze van ons? Waar gaan ze ons naartoe brengen? Waar is dat laboratorium? Ik kan alleen maar hopen dat dat wel gewoon in ons eigen land is, want anders zitten we echt goed in de penarie. Ik weet niet meer wat ik nu nog kan doen. Het enige wat ik weet is dat ik en Caitlin in grote problemen zitten en dat Ashley, Tigo, Esra en Hanna in groot gevaar zijn. Het ergste vind ik nog dat ik ze niet eens kan waarschuwen voor wat hen te wachten staat.