Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Marnix - Caitlin is vermist!

De volgende ochtend begint beter dan ik had verwacht. Het eerste uur heb ik weer Frans van meneer van der Berg, maar hij deed niet eens boos tegen me vanwege gisteren. Hij had zelfs geglimlacht. 'Marnix, ga maar snel zitten, jongen', had hij tegen me gezegd toen ik een paar seconden te laat binnenkwam. Normaal moet je dan meteen nablijven van meneer van der Berg. Ik begrijp er helemaal niks van. 'Vandaag gaan we het hebben over de Franse werkwoordsvormen in de verleden tijd', zegt meneer van der Berg. Na ruim een kwartier wordt er op de deur geklopt. Het is de directeur en achter hem staan twee politieagenten.

'Marnix van Palmhoven?' vraagt de directeur. Wat? Ik? Waarom? Met bonzend hart sta ik op en ik loop richting de deur. 'Je mag je spullen meenemen. Dit zal wel langer duren dan een half uurtje', zegt de directeur. Met trillende handen pak ik mijn tas in. Dan loop ik het lokaal uit. Zwijgend loop ik met de directeur en de twee politieagenten mee naar het kantoortje van de directeur. 'Ga zitten', zegt de directeur terwijl hij de deur van zijn kantoortje dicht doet.

Als iedereen zit, vouwt één van de politieagenten zijn handen in elkaar. 'Hallo Marnix. Het zal wel even schrikken geweest zijn toen je hoorde dat wij op zoek waren naar jou.'

Ik knik. Mijn keel is droog.

De politieagent glimlacht. 'Wij zijn hier alleen om wat vragen te stellen. Je zit verder niet in de problemen.' De andere politieagent zegt niks, maar hij heeft een kladblokje en een pen voor zijn neus liggen.

'Waarom ben ik dan mijn les uitgeroepen?'

De politieagent schuift een foto naar me toe. 'Ken je dit meisje?'

Het voelt alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. 'Ja, dat is Caitlin. Is er iets met haar gebeurd?' De zwijgende politieagent krabbelt wat op zijn kladblokje.

'Hoe ken je haar?' vraagt de andere agent.

'Waarom wilt u dat weten? Wat is er gebeurd?'

De agent kijkt de directeur aan. 'Kunnen we het hem vertellen?'

De directeur knikt. 'Ik durf Marnix daar wel in te vertrouwen.'

Nu heb ik er genoeg van. Met een ruk sta ik op. 'Hallo, ik zit er gewoon bij! Jullie hoeven niet in de derde persoon over mij te praten!'

'Marnix, ik snap dat je gefrustreerd bent, maar je moet echt even rustig doen', zegt de directeur.

De agent kijkt me aan. 'Wij willen je wel vertellen wat er aan de hand is, maar dan moet je ons wel beloven dat je het niet tegen andere leerlingen in de school zegt. Dat hindert ons onderzoek namelijk.'

Ik knik. 'Oké, beloofd.'

'Caitlin is gisteravond niet thuisgekomen', zegt de agent.

Ik vergeet even te ademen. 'Wat?'

'Weet jij misschien of ze een reden had om van huis weg te lopen? Heeft ze iets tegen je gezegd?'

'Caitlin? Weglopen? Nee, absoluut niet!'

'Ken je iemand met wie ze ruzie had? Die haar misschien wat aan zou willen doen?' vraagt de agent. Scopia, denk ik, maar dat kan ik niet zeggen. Lendovicus heeft ons gezegd dat we nooit met de politie mogen spreken over een Hostis. Geen beschrijving van het uiterlijk, helemaal niks. Dat soort dingen zijn zaken voor de MG, zegt hij altijd, niet voor de politie.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niemand.'

'Waarvan ken je Caitlin?' vraagt de agent.

'Van school, sinds de eerste klas. Ze is mijn vriendin.'

'Dus jullie hebben een relatie?' vraagt de agent. Ik knik. 'Gedroeg ze zich de laatste tijd anders dan normaal?'

'Nee.'

'Werd ze misschien lastig gevallen door iemand?'

'Nee.' Wat zijn dit voor vragen?! Als ze lastig gevallen zou worden, zou ze zich toch ook anders gedragen? Waarom zou het antwoord op deze vraag dan ineens ja zijn?

'Ook niet online?'

'Caitlin heeft geen sociale media en ik ook niet.'

'Helemaal niks?' vraagt de agent.

'Alleen Whatsapp', antwoord ik. De andere agent schrijft weer wat op in zijn kladblokje.

'Dus niet eens Instagram? Dat zien we niet vaak. Waar heb je Caitlin voor het laatst gezien?'

'In het bos. We waren daar met ons vriendengroepje.'

'Hoe laat was dat?'

'Rond zes uur 's avonds.'

'Is er toevallig nog iemand met haar meegefietst naar huis?'

'Ja, Ashley fietst altijd nog een stuk met Caitlin mee. Ze wonen bij elkaar in de buurt.'

'Oké, weet je ook nog wat Caitlin droeg?'

'Een donkerblauwe spijkerbroek, zwarte schoenen en een lichtgroen shirt met de tekst Good Vibes Only erop.'

De agent draait zich even om naar zijn collega. 'Hou je ons nog bij?'

'Ja, het staat genoteerd.'

De agent richt zich weer op mij. 'Welke kleur had de tekst?'

'Wit', antwoord ik.

'Had ze een jas bij?'

Ik schud mijn hoofd.

'Oké, dan hebben we voor nu geen vragen meer. Ik wil je bedanken voor je meewerking.'

'Geen dank. Ik hoop dat ze snel gevonden wordt.' Ik duw de deurklink omlaag. 'Willen jullie wel contact met me opnemen als er nieuws is?'

'Tuurlijk, Marnix. Fijne dag', zegt de directeur.

'Hetzelfde.' Ik loop het kantoortje van de directeur uit. Ik heb het bloedheet. Snel loop ik naar de aula.

'Hè, hè, eindelijk', zegt Esra als ik aan kom lopen.

'Weet jij of Caitlin ziek is?' vraagt Ashley. 'Ik heb haar vandaag de hele dag nog niet gezien.'

'Jongens, we moeten nu naar LV', zeg ik.

'Waarom?' vraagt Tigo.

'Ze hebben jullie nog niet ondervraagd, hè?'

'Wie niet?' vraagt Hanna.

'De politie. Caitlin is vermist!'