Als ik wakker word, weet ik even niet goed waar ik ben. Ik lig op mijn buik in een vreemd bed in een vreemde kamer. Ik probeer omhoog te komen, maar iets houdt me tegen. Dan zie ik de oorzaak: mijn polsen zijn vastgebonden aan het bed! Ik kijk naar mijn voeten. Ook mijn enkels zijn vastgebonden. Ik ruk aan de touwen. Ze schuren langs mijn polsen op, maar natuurlijk gaan ze niet los. Ik frunnik wat aan de touwen bij mijn polsen. Misschien is kan ik de touwen los bijten? Nee, Caitlin. Doe niet zo dom, natuurlijk kan dat niet! Bovendien ben je toch geen knaagdier? Ik doe nog wat verschillende pogingen om los te komen, maar na een tijdje geef ik het op en blijf ik vermoeid op het bed liggen. Dan krijg ik een ingeving. Ik speur de kamer rond. Waar is mijn tas? In mijn tas zit mijn mobieltje. Ik begin te zuchten als ik mijn tas in de hoek van de kamer zie staan. Dat is te ver weg. Zou Scopia mijn rugzak daar expres hebben neergezet? Waarschijnlijk wel. Het is een kwelling om te zien hoe dichtbij de oplossing is, maar dat die toch buiten bereik is. Ik hoor voetstappen. Scopia komt de kamer binnen gelopen. 'Lekker geslapen?' vraagt ze gemeen glimlachend.
'Laat-me-gaan!' roep ik zo hard en zo dapper als ik kan.
'Dat dacht ik niet.'
Ik twijfel even of ik het moet doen, maar dan besluit ik dat dat misschien wel het enige reddingsmiddel is wat ik heb. Ik adem diep in en begin te schreeuwen: 'Help! Help, ik ben ontvoerd. Help!'
Scopia lacht en hurkt naast me neer. 'Niemand kan je hier horen. Niemand kan je helpen en als jij hier gevangen zit, heeft de Magische Gemeenschap helemaal niks aan Kinderen van Praesidium en dat is precies mijn bedoeling.'
Ik trek een vies gezicht en wend mijn blik af. 'Kom niet zo dichtbij! Je stinkt een uur in de wind.'
'Wat jij wilt.' Scopia staat weer op. 'Weet je, Caitlin. Jij bent een goed chantagemiddel. De MG zal er namelijk alles aan doen om jou terug te krijgen. Je bent een mensenkind en als er iets is wat ze niet willen, is dat er een mensje in gevaar komt! Maar als ze jou terug willen hebben, zullen ze eerst al mijn wensen moeten vervullen.' Scopia begint te lachen van opwinding. 'Ik word rijk! Stinkend rijk!'
'Nou, dat stinkende deel heb je nu al, hoor. Daar heb jij geen geld voor nodig!' bijt ik haar toe.
Scopia's lolletje is meteen weg. 'Ik word gek van jou.' Ze pakt een doek en legt er een knoop in. Ze drukt de doek in mijn mond.
'Nee!' roep ik, maar het heeft allemaal geen zin. De Hostis bindt de doek vast.
'Hè hè,' zegt Scopia, 'stilte.' Dan loopt ze de kamer weer uit. Geweldig. En nu?
JE LEEST
Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf
FantasyDeel 2 van Kinderen van Praesidium. De leden van Kinderen van Praesidium zijn zich van geen kwaad bewust als ze weer een Hostis gevangen nemen en teleporteren naar Lendovicus' woning. Het blijkt echter al snel dat de zes door beveiligingscamera's ge...
