Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Marnix - Laat het stoppen!

Ik ren als een malle door het bos. Alle takjes en doorns die langs mijn huid opschuren, negeer ik. Ik heb Hanna's edelsteen gestolen! Wat heb ik gedaan? Ik ben nog nooit zo blij geweest dat Hanna zich aan de regels van de MG heeft gehouden. Als ze mij had geleerd hoe ik haar groene edelsteen moest gebruiken, had ik planten om haar nek getoverd en haar gewurgd! Stop, Marnix. Laat het stoppen! Maar het lijkt wel alsof mijn lichaam niet meer van mij is. Alsof iemand anders het bestuurd. Dit gaan Lendovicus, Thomas en mijn vrienden me nooit vergeven. Ze zullen...

Dan blijf ik staan. Ik ben wel heel goed. Ik heb Hanna's edelsteen gestolen, denk ik trots. Ik ben beter dan Hanna. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

Nee, Marnix. Denk niet zo! Dit is niet goed. Het lijkt echter wel alsof mijn brein en dus mijn gedachtes ook niet meer door mij worden aangestuurd, maar door iemand anders.

Ik kijk naar de groene edelsteen die ik in mijn handen heb. Gralk zal hier zo blij mee zijn.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee! Verzet je ertegen!' roep ik tegen mezelf, maar ik kan het niet.

Tegen mijn wil in ren ik verder. Deze edelsteen moet ik naar Gralk brengen. Hij heeft mijn edelsteen ook al.

Ik heb hem gewoon afgegeven! Ik snap niet waarom ik dat dee...

Gralk is nu wel heel tevreden en hij is blij. Dat telt ook voor iets. Als hij alle edelstenen in zijn bezit heeft, zal hij zoveel macht hebben en ik ook! Ik ook! Ik voel de macht nu al in me. Ik kan alles doen. Ik kan alles doen wat ik wil! Ik kan mensen vermoorden en er vervolgens gewoon mee wegkomen.

Dat kan, maar dat wil ik niet! Ik stop weer met rennen en druk mijn handen tegen mijn oren. Ik begin te schreeuwen, maar niets kan die afschuwelijke gedachtes stoppen.

Er verschijnt weer een glimlach op mijn gezicht. 'En niets kan mij stoppen', zeg ik. Tevreden begin ik weer te rennen.