Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Caitlin - Niet weer!

Het is nu weken geleden dat er voor het laatst een Hostis in de buurt opdook. Het lijkt er dus op dat we eindelijk een beetje rust krijgen. 'Zullen we die kant opgaan?' vraagt Marnix.

Ik knik. 'Ja, is goed.' Ik ben samen met Marnix een boswandeling aan het maken. Het duurt nu nog één week en dan hebben we eindelijk kerstvakantie. Het bos is nu dus niet meer zo mooi groen en gezellig als normaal. Ik weet dat het normaal is dat in de winter de bladeren van de bomen zijn gevallen, maar toch vind ik het maar niks. Geef mij maar de zomer. 'Kale boel hier', mompel ik.

'Ja, gelukkig is het over een paar maanden alweer voorbij.'

'Wat ga jij doen deze kerstvakantie?' vraag ik.

'Ik heb een toetsweek vlak erna dus leren, maar ook heel veel eten tijdens kerst.'

'Wij hebben ook toetsweek, maar dan kun je toch gewoon na de vakantie beginnen met leren?'

Marnix schudt zijn hoofd. 'Daarvoor is het teveel en te moeilijk.'

'Zo te horen heb je nu wel echt uitdaging of niet?'

'Zeg dat wel.' Marnix lacht. 'Misschien net iets te veel uitdaging. Ik heb mijn eerste paar onvoldoendes al te pakken.'

Ik geef Marnix een korte knuffel. 'Ach, het zal wel goed komen. De overgang van mavo naar havo is een grote stap. Ik denk dat je gewoon even moeten wennen.'

Marnix glimlacht. 'Jij hebt veel vertrouwen in mij.'

'Ja en terecht! Ik weet zeker dat je het volgend schooljaar beter zal doen. Dan weet je ook wat meer wat je kunt verwachten en hoe de vragenstelling in elkaar zit. Nu zit je pas een half jaartje op de havo en dat is niet lang genoeg om alles even te kunnen begrijpen. Er zijn ook zoveel dingen die de havoleerlingen al hebben gehad die jij allemaal moet inhalen. Gun jezelf wat tijd.' Ik geef Marnix een speels stootje tegen zijn schouder.

'Weet je wat? Je hebt gelijk.' Marnix pakt mijn hand vast en zo lopen we een tijdje verder. We praten over school, de vakantie en alle Hostis en avonturen van de laatste tijd. 'O ja, van Tigo's smartwatch zullen we geen last meer hebben.' Marnix grinnikt.

Ik lach. 'Hoezo niet?' vraag ik nieuwsgierig.

'Zijn smartwatch mag dan wel de redding geweest zijn. Die redding was niet nodig geweest als Tigo die smartwatch helemaal niet had gehad. Laatst had hij dat ding weer om en Ashley was nog steeds niet over het avontuur met Kyan heen. Dus toen ze die smartwatch weer hoorde piepen en ze merkte dat Tigo dat ding weer om zijn pols had, is ze geflipt. We waren in het parkje. Ze heeft de smartwatch met haar telekinese van Tigo's arm afgerukt en in de sloot gegooid.'

Ik begin keihard te lachen. Ik ben een beelddenker dus ik zie het al helemaal voor me. 'Net goed!' roep ik.

Marnix lacht. 'Zeg dat wel. Eindelijk van dat irritante rotding verlost.'

'Ashley heeft wel echt gelijk. Als ik het lef had gehad, had ik precies hetzelfde gedaan.'

'Wat denk je van mij dan?' zegt Marnix. 'Ik heb altijd en overal water.' Hij houdt zijn hand omhoog en laat er een klein waterstroompje uitlopen ter demonstratie. Alsof ik hem anders niet zou geloven.

Na een tijdje nemen we afscheid van elkaar en splitsen onze wegen: ik moet het hoofdpad in het bos volgen om naar huis te komen terwijl Marnix een zijpaadje aan de rechterkant in moet. 'Tot morgen!' roep ik.

Marnix steekt zijn hand op. 'Tot morgen.'

Als ik net een paar minuten alleen het bospad afloop, hoor ik een takje breken. Normaal zou het me niks doen, maar na alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is heb ik het hart meteen in mijn keel zitten. 'Hallo?' vraag ik een beetje angstig. 'Marnix?' Ineens gaat het super snel: ik voel hoe er een hand op mijn mond gedrukt wordt en een stevige arm om me heen wordt geslagen zodat ik niet weg kan. Ik kan niet zien wie het is en binnen no time kan ik helemaal niks meer zien, omdat ik een blinddoek op krijg. Ik word bij mijn polsen vastgepakt en ze worden naar achter getrokken. Ik werk zoveel mogelijk tegen. 'Kom, niet zo tegenstribbelen', hoor ik een mannenstem zeggen. Ik word misselijk. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar nu hoop ik dat het een Hostis is. Als het geen Hostis is ben ik namelijk ontzettend bang voor wat zijn motief is om mij te ontvoeren. Ik voel hoe er handboeien om mijn polsen worden gedaan. Ze zitten strak. 'Meekomen', beveelt de man. Natuurlijk kom ik niet met hem mee. Als hij me een bepaalde richting induwt, probeer ik letterlijk voet bij stuk te houden en te blijven staan. Helaas voor mij ben ik niet zo groot. Ik voel hoe ik opgetild word. Er ontsnapt een schreeuw uit mijn mond. Dan word ik bruut bij mijn arm vastgepakt. 'Hou je kop dicht of er gaan hele nare dingen gebeuren. Begrepen?' sist een andere man. Ik knik. De zenuwen gieren door mijn lijf. Wat moet ik doen? Wat moet ik doen? weergalmt het in mijn hoofd. Ik ben zo in paniek dat ik niks kan verzinnen. Ik hoor dat er een autodeur opengemaakt word. Nee! Nee! Ik begin wild te spartelen, maar het haalt niks uit. Ik word in, ik denk, een busje gezet. Als ik zit, wordt de autogordel vastgemaakt. In mijn hoofd is er inmiddels een storm van gedachtes ontstaan. Het lukt me niet om ze te ordenen en om een plan te verzinnen. Het enige wat ik kan denken is: niet weer!