"သေသေချာချာညှပ် ပန်းပွင့်ဆိုပန်းပွင့်ပုံ
အသဲပုံတွေလည်းဖြစ်အောင်ညှပ် ဒီစာအုပ်တွေ
အကုန်ညှပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ဒီနေ့အခန်းပိတ်မထားဘူး
နော်....ကလေးလေး....."
အိမ်တော်ကြီး၏အခမ်းနားဆုံးဧည့်ခန်းတွင်
Parkသခင်လေးသည်စက္ကူတွေ
ကိုကပ်ကြေးဖြင့်ပုံစံမျိုးစုံပုံဖော်ညှပ်သည့်
ကစားနည်းကိုကစားနေသည်။
Parkသခင်လေးကဆိုဖာပေါ်တွင်ခြေထောက်
လေးချိတ်ကာစာရွက်တွေကိုရွေးပေးနေပြီး
ကြမ်းပြင်တွင်ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာညှပ်ပေးနေရ
သူကဂျွန်ဖြစ်သည်။
ဂျွန်ထွက်ပြေးပြီးထဲကအိမ်တော်ထဲပိတ်သွားခဲ့
သောတံခါးတွေအများကြီးပဲ။Parkသခင်လေးသည်
ကြိုက်လှစွာသောအရုပ်လေးကိုကိုယ်နဲ့မကွာထား
သလိုမျိုးဂျွန်ဟာအမြဲတမ်းအနားမှာရှိခဲ့သည်။
အဆိုးထဲကအကောင်းဖြစ်ခဲ့သလိုသူကျောင်းသွားတဲ့
အချ်န်တွေလည်းအိမ်မှာထားခဲ့ရတာမဖြောင့်၍
ဂျွန်ဟာ Parkသခင်လေးနဲ့အတူတူကျောင်းတက်ခဲ့ရ
သည်။
"စာတတ်စေချင်လို့တော့မဟုတ်ဘူး
စာမသင်လည်းရတယ် စေတနာလည်းမရှိဘူး
ဒါပေမယ့်အိမ်မှာထားခဲ့ရင် ထပ်အခိုးခံရမှာ
ငါရှုံးလို့မဖြစ်ဘူး..."
မူကြိုလိုအတန်းလေးကိုကျိကျိတက်သူဌေးသားသမီး
တွေကြားဂျွန်ရောက်သွားခဲ့သည်။သွားဆိုလည်း
သွားခဲ့ရတယ်။တက်ဆိုလည်းတက်ခဲ့ရတယ်။
ဂျွန့်အနေနဲ့ကျောင်းပျင်းခဲ့တဲ့ကလေးတော့မဟုတ်ခဲ့ဘူး။
ရွယ်တူကလေးလေးတွေအများကြီးတွေ့တော့
စိတ်လှုပ်ရှားစွာပျော်ရွှင်ခဲ့သည်။
"တစ်ယောက်ယောက်နဲ့စကားပြောရင်
ရိုက်မယ် တစ်ယောက်ယောက်ကိုပြုံးပြရင်
ပိုရိုက်မယ် ငြိမ်ငြိမ်နေ ငါလာလာကြည့်မှာ..."
အိမ်မှာလည်းမထားခဲ့နိုင် အနီးနားထားပြန်တော့
လည်းအဆင်မပြေနိုင်သူသည်ကြောက်စရာ
ကောင်းတဲ့ခြိမ်းခြောက်မှုတွေအများကြီးလုပ်ခဲ့သည်။
"ဆရာမနဲ့တွေ့ရင်တော့ ပြောရမှာပေါ့...
ဘယ်သူ့မှစကားမပြောရဘဲKooက
ဘယ်လိုစာသင်ရမှာလဲ..."
