(unicode ဖြင့်ဖတ်ရန်)
ဆောင်းအကုန်နွေအကူး နွေဦးဆိုတဲ့အတိုင်း
လေရူးလေးများလဲ ဖြေးညှင်းစွာတိုက်ခတ်နေလေသည်။
ရွက်ဟောင်းအဝါခြောက်လေးများလဲ
ကြွေကာကျနေတော့သည်။
ထိုင်ခုံတန်းလျားလေးကိုလက်နှစ်ဖတ်ထောက်ကာ
ထိုင်ပြီး ထိုနွေးဦးရဲ့အရသာကို ခံစားပြီး ဆွေးမြေးနေသူကတော့ တခြားသူမဟုတ် Lilyဖြစ်၏။
ထိုတစ္ည၏ သူမစိတ်ကိုပြောင်းလဲစေကာ ပထမဆုံး မေတ္တာသက်ဝင်ခဲ့သည့် လူတစ်ယောက်ကို အခုချိန်ထိမမေ့နိုင်.....
သုံးလရှိပါပြီ သူမတို့ခွဲခွာသွားရတာ
တျခားသူမကေတာ့ စိတ်ထဲရှိပါအုံးမလား
သူမ ဆီသွားချင်လိုက်တာ သူမနဲ့တွေ့ချင်လိုက်တာ
မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ သူမက ဘယ်မြို့ကမှန်းမသိ
ငါမဖြစ်နိုင်တဲ့အရာကိုစဉ်းစားပြီးတောင်းတနေတာပဲ။
Lily ရဲ့ အေတြးထဲမွာ ထိုသူမအကြောင်းကိုပဲစဉ်းစားနေသည်။
သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချလိုက်၏။
"ဟူး........"
"ဘာတွေသက်ပြင်းချနေတာလဲသမီးရဲ့"
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ Lily အမေဖြစ်၏။
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမေမေ"
"ငါ့သမီးလေးက တစ်ခါမှ ဒီလိုမျက်နှာလေးညိုးနွမ်းပြီး သက်ပြင်းလဲမချဖူးဘူးလေ အဲ့တော့မေမေကစိတ်ပူရတာပေါ့"
သေချာတာတစ်ခုကတော့ Lily ရဲ့ခံစားချက်မဲ့ရောဂါက အတော်လေးတိုးတက်လာတယ်ဆိုမလားပဲ...
ဝမ်းနည်း ဝမ်းသာ သနားညှာတာ စိတ်လေးရှိလာ၏။
စကားကေတာ့ နည်းစမြဲပါပဲ အရင်ကထပ်နည်းနည်းပါးပါးတော့ ပြောလာ၏
"ဒါနဲ့လေ မေမေ နောက်နှစ်ကျရင် သမီးကျောင်းတက်ချင်တယ်"
"မေမေတို့လဲ အဲ့တာစဉ်းစားနေတာပဲ ဒီမွာက ကျောင်းလဲမရှိတော့ ဒီနဲ့မနီးမဝေးမြို့လေးမှာထားရမလားလို့ အမေ့အသိကလဲအဲ့မှာကော်ဖီဆိုင်ဖွင့်ထားတာလေ ဆိုင်မှာလုပ်ဖို့ခေါ်နဲ့တော့သမီးကျောင်းနဲ့ရောကျောင်းခ
အတွက်ရော အဆင်ပြေသွားတာပေါ့"
"ဒါဆို ဖေဖေက ရော လိုက်မှာလား နေခဲ့မှာလား"
"ဖေဖေရောလိုက်ရမာပေါ့ အမေတို့စုဆောင်းထားတဲ့ငွေလေးလဲရှိတယ် ဟိုရောက်ရင်လဲ အဲ့ကော်ဖီဆိုင်ကအမေ့အသိကလဲ အမေတို့နေဖို့အတွက် သူတို့မနေလို့ပိုနေတဲ့အိမ်တစ်လုံးမှာနေခိုင်းမယ်တဲ့ အိမ်ကလုံးချင်းလေးဆိုတော့စိတ်ကြိုက်နေလို့ရတယ် အေဖ့အလုပ္ကိုလဲ အဲ့မွာပဲ တဖြေးဖြေးရှာခိုင်းရမှာပေါ့"
YOU ARE READING
WOLF
Short Storyတစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ မင္းေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလး မမွတ္မိႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ မင္းေလးရဲ႕ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကိုေတာ့ ငါအျမဲထာဝရ မွတ္မိေနမွာပါ chaeရယ္.... တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန် မွာ မင်းလေးရဲ့မျက်နှာလေး မမှတ်မိနိုင်ဘူးဆိုရင်တောင် မင်းလေးရဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေး...
