MAVİ BÖĞÜRTLEN

57.Bölüm

YORUMLARDA BULUŞALIM MIIII?

Hayatımın mutluluğa açılan kapısı Araz'dan geçiyordu.

Yitirdiğim umudum, kaybettiğim ailem, bana uzak kalan heveslerim ve yıkılan hayatım.. hepsi teker teker yeniden inşa edilmişti.

Önce aşk ile tanıştım..
Beni ben yapan, hayata inanmamı sağlayan bana yuva olan bir aşk..

Sonra hayatımda tatmadığım ama en güzel duygulardan biri olan bir duygu ile tanıştım.

Annelik...

Anne olmamı sağlayan minik kızım
Babası gibi güçlü ve inatçı olan minik Peri'm

Hayatımın en güzel evresindeydim.
Yanımda kalbimin sahibi olan okyanus gözlü adam uyuyordu. İçimde kıpır kıpır eden varlığını hissettiren minik kızım vardı bu benim hayallerimden bile daha güzeldi..

Gözümden damlayan yaşları sildim ve yanımdaki adama kocaman sarıldım hamilelik beni iyice duygusal bir hâle sürüklemişti.

"Kocam" dedim yüksek sesle Araz bir anda sıçrayarak uyandı "Kızım mı doğdu!" Diye bağırdı telaşla o yüz ifadesi o kadar komikti ki kendimi tutamayıp gülmeye başladım. "Evet doğdu kızımız" dedim gülerek "Hani!" Dedi Araz merakla "Ay kocam cidden iyi değilsin" dedim ve Araz'ı kendime çekip dudağına minik bir öpücük kondurdum.

"Sen yanımda olmadan kızımızı doğurmayacağım merak etme" diye fısıldadım.
"Ben de her an sizin yanınızda olacağım" dedi Araz..

"Hadi hazırlanın da sizi kahvaltıya götüreyim" dedi Araz onu başımla onayladım ve hazırlanmaya başladım.

Dolaptan en sevdiğim tulumumu çıkarttım ve üzerime geçirdim. Tulumun fermuarını kapatmaya çalışsam da başarılı olamamıştım. Bana çok yakışan içinde incecik göründüğüm tulumum artık bana olmuyordu kendimi tutamayıp ağlamaya başladım.

"Aaa kapan kapan!" Diye bağırıyordum ama lanet olası fermuar bir santim bile oynanmıyordu yerinden "Ben seni yırtarım!" Diye çığlık attım "Ovv fena bir istek ama ben kabulüm" dedi Araz arsızca kafamı kaldırıp belinde havlusu ile beni izleyen Araz'a bakmaya başladım. "Seni niye yırtacakmışım! Benim derdim bu tulum" diye çemkirdim Araz gülerek beni izliyordu sanki gülünecek bir şey vardı "Ne gülüyorsun komik mi!" Dedim sinirle şu an elime gelen her şeyi parçalamak istiyordum. "Yaaa kapanmıyor!" Diye çığlık attım ve olduğum yerde tepinmeye başladım. Araz bana doğru yürüdü ve sarılarak durmamı sağladı "Güzel karım sakin ol" dedi ve saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu.

"Tulumun fermuarı kapanmıyor çünkü kızımız büyüyor, sana her halin çok yakışıyor hem bence buna üzülmek yerine sevinmeliyiz kızımız artık iyice hissettiriyor kendini" dedi Araz ve üzerimdeki tulumu yavaşça çıkartıp yer ile buluşturdu "Şu an aklımdan bir sürü şey geçiyor" dedi arsızca "Mesela?" Dedim davetkâr ses tonumla "Kızımızın yemek yemesi gerekmeseydi bunu sana uzun uzun anlatırdım" dedi Araz ve dolaptan aldığı elbiseyi bana giydirdi "Hemen giyiniyorum sonra çıkarız ağlamadan üzülmeden beni burada bekle" dedi ve üzerini giyinmek üzere dolaba yöneldi.

🦋
"Doydu mu benim prenseslerim?" Diye sordu Araz "Hıhı" dedim ve elimdeki son ekmek parçasını ağzıma atıp çiğnemeye başladım. "Belizim telefon ile konuşup geleceğim" dedi Araz ve ayağa kalkıp benden birkaç adım uzaklaşıp telefon ile konuşmaya başladı ben de kızımızın odası için mobilya bakmaya başlamıştım.

Birkaç dakika sonra Araz yanıma geldi "Yavrum şirkete gitmem gerek benimle gelir misin yoksa seni eve bırakayım mı?" Diye sordu "Gelirim gelirim" deyip oturduğum yerden ayağa kalktım ve Araz ile birlikte arabaya doğru yürümeye başladık.