İNCİ

Bölüm 7

Yıldız şaşkın bakışlarla bana bakıyordu. Aklında hangi düşüncelerin döndüğünü bakışlarından anlıyordum.

"Yıldız senin burda ne işin var?" Aptalca bir soru sorduğumun farkına geç varmıştım.

"Gelemez miyim?"

"Hayır öyle demek istemedim yani uyuyordun" Konuştukça daha fazla batıyormuş gibi hiss ediyordum.
Şüphe dolu bakışlarla bana baktı. Daha sonra da arkadakı adama baktı. Kulağıma doğru yakınlaştı ve sakince konuştu.

"Kız bu çok yakışıklı. Nasıl buldun? Nasıl tanışdınız? Ne zamandır tanıyorsun?" Hepsini bir nefeste söylemişti. Demiştim işte o bakışlarından anlıyordum ben onun yanlış anladığını.

"Yıldız yok öyle bi şey yalnış anladın. Hadi gidelim eve ben sana anlatıcam".

"Kız bi tanıştırsaydın ya"

"Hadi Yıldız hadi gidelim"

Arkama döndüm. Bankta oturan adama baktım. Bu defa da öylece çekip gitmek istemezdim. Ama ne söyleye bilirdim?
Yıldız'ın kulağıma yaklaşıp konuşmasıyla düşüncelerimden ayrıldım.

"Ay kızım hadi gitmeyecek sen tanıştır bizi enişte beyle"

"Saçmalama Yıldız. Bekle beni şimdi geliyorum gideceğiz"

Ali'nin yanına gittim. Bana baktı ve gülümsedi.

"Arkadaşım geldi. Gidiyorum ben. Hoşçakal"

"Hoşçakal. Kendine iyi bak. Görüşürüz İnci"

"Görüşürüz Ali" Bir daha görüşecek miyiz acaba?

Yıldızla yolun kenarıyla eve doğru yürüyorduk. Yıldız soru dolu gözlerle bana bakıyordu. Soru sormamak için kendini zor tutuyordu.

Eve vardığımızda kendimi koltuğa attım. Yıldız da mutfağa geçip kahve yaptı. Elindeki kahvelerle gelip yanıma oturdu. Kahvelerden birini bana verdi.

"İnci o adamın kim olduğunu söylemeyecek misin?"

"Hiç kimse"

"Anlamadım"

"Neyi anlamadın Yıldız? O adam benim hiç bir kimsem değil"

"Tamam. O zaman nerden tanışıyorsunuz?"

"Çok fazla olmadı. Bi kaç gün önce sahilde tanışmıştık. O kadının hastaneye geldiği gün" sonlara doğru sesim kısık çıkmıştı.

"Anladım. Peki bana neden söylemedin?"

"Böyle yanlış düşüncelere kapılmaman için ola bilir mi?"

"Ama canım arkadaşım biliyorsun, ben hiç bir zaman yanılmadım" diye söyleyip göz kırptı.

"Yıldızzz"

Yıldız koşup odasına gitti. Bende kahvemi içmeye devam ettim. Televizyonu açıp film izlemeye başladım. Koltuğa uzanıp yarı uyanık, yarı uykulu halimle filmi izledim.

Ertesi sabah hazırlanıp işe gittik. Hastane yine çok yoğundu. Her kes kendi işine odaklanmıştı. Sedef'in bana seslenmesiyle ona taraf döndüm.

"İnci biri seni hastane kafesinde bekliyor"

"Kim?"

"Bilmiyorum. Seni çağırmamı istedi"

"Tamam gidiyorum"

Gittiğimde kiminle karşılaşacağımı önceden bilseydim, gitmezdim.
Hâla nasıl yüzüme baka biliyordu?

Dönüp gidecekken bana doğru seslendi.

"İnci..."

Yerimde öylece kala kaldım. Ona taraf dönmedim. Tekrar seslendi. Ve sonunda ona taraf döndüm.

"Konuşa bilir miyiz?"

Sorusuyla yüzümde alaylı gülümseme yarandı. Konuşmak mı? 16 yıldan sonra mı? Peki hangi hakla?

"Konuşmak istemiyorum. Ve konuşacağımız bi şey olduğunu da sanmıyorum"

"İnci..."

"Bir daha karşıma çıkmazsanız sevinirim" diye söyleyip dönüp gittim.

Tüm gün öylece keyfim olmadan ortalıkta dolanmıştım. Ama hastanede iş yoğun olduğu için en azından çok fazla düşünmeye vakit bulamıyordum. Bu iyiydi. En azından üzülmeye bile vakit bulamıyordum.

Ama akşam iş saati bittikten sonra hastaneden çıktığımızda gün içinde olanların hepsi aklımdan bir bir geçiyordu. Ve üzülmeme sebep oluyordu. Her ne kadar üzülmeyeceğimi söylesem de bu pek mümkün değildi.

Hastaneden çıktığımızda Yıldıza bu gün olanları anlatdım. Keyfime yerine getirmek için elinden geleni yapıyordu.

"İnci hadi kafeye gidelim"

"Gitmek istemiyorum Yıldız. Eve gidelim"

"Hadi bak kaç zamandır evden başka bir yere gitmiyoruz. Hadi gidelim"

En sonunda razı oldum. Kafeye gidip cam karşısındakı masalardan birine geçip oturduk. Siparişleri verip gelmesini bekledik. Siparişlerimiz geldiğinde Yıldız yemeklere gömüldü. Onun bu hali beni güldürüyordu. Bende kurt gibi acıkmıştım.
Yemek yemeğe başladım.

Bu vakit kafenin kapısından içeri giren şahse kaydı gözlerim. Onunla burada da karşılaşmayı beklemiyordum. Az sonra onun da gözleri beni buldu ve gülümsedi.