Hayat her zaman karşımıza engeller, zorluklar çıkarır. Öyle acı bi yük verir ki, ezilip kalırsın altında. Kaderine razı gelirsin. Yaşadığın her günü göz yaşı dökersin. Bi gün artık ağlamaktan da bıkarsın. Yaşamak çok zor gelir. Ama yine de hayata tutunmaya çalışırsın. Bende her şeye rağmen hayata tutunmaya çalışanlar tarafındandım.
Bazen küçüklüğümü hatırlamaya çalışıyorum. Tek mutlu olduğum zamanları. Annemin ve babamın yanımda olduğu zamanları. O zamanlar tek derdim çikolataya alerjim olduğu için annemin ve babamın bana çikolata almamasıydı. Keşke yine tek derdim bu olsaydı. Keşke yine annem ve babam yanımda olsaydı. Keşke yine bana çikolata almadıkları için onlara kıza bilseydim. Ama şu an tek kızgınlığım bu kadar çok keşke söylediğim için kendime. Kendimi keşkelerden asılı kalmış gibi hiss ediyorum.
8 yaşımda annemi ve babamı kaybettikten sonra babaannem tarafından yetimhaneye atıldım. Zaten hiç bi zaman beni sevmedi. Babamın annemle evlenmesini hiç bi zaman istemedi. Küçücük bi çocuğu kendisine yük olarak gördü. O zaman o kadar göz yaşı akıtmıştım ki, ama onun için bunun bi faydası yoktu. Çünki onun kalbinde bana karşı sevgi ve merhamet hissi yoktu. 8 yaşlı küçücük bi çocuğu yalnız başına yetimhaneye bırakıp gitmişti.
Yetimhanedeki günlerimi sorarsanız gündüzler o kadar da kötü değildi. Çocuklarla vakit geçirirken günün nasıl geçtiğini bilmiyordum. Ama geceleri çok zordu... Gözlerimi kapadığımda gördüğüm kabuslar uyumama engel oluyordu. Sessizce ağlarken çok zor oluyordu.
Zaman her şeyin ilacıdır derler ama zaman beni iyileştirmiyordu. Aksine özlemim daha da büyüyordu. Annemi ve babamı daha fazla özlüyordum.
Yıllar geçtikçe hayata alışmaya başladım. Çünki insan her şeye zamanla alışır. Bende alıştım.
8 yaşında yapayalnız küçücük kız çocuğu 16 yıl sonra yine de hayatla yapayalnız mücadele ediyordu.
YOU ARE READING
İNCİ
Short Storyİnci Özdemir 8 yaşında yapayalnız küçücük kız çocuğu 16 yıl sonra yine de hayatla yapayalnız mücadele ediyordu
