KIZ VE ÖFKESİ

5 ❈ KIZ VE RUHLARI

20.01.2023

(41. bölüm Pazar günü gelecek.)

💠Joh Yoban, No Need

JEANNINA
KIZ VE RUHLARI
KIRKINCI BÖLÜM
🐺

Ruhları anlamak bir ruhçalan olarak bile uzun yıllarımı almıştı. Hepsinin ayrı ayrı anıları vardı, bazıları fazla güç gerektiriyordu hükmetmek için. Achilleas benden birini alabilirdi, hatta birçoğunu ama elinde tutamazdı. Bunu yapabileceğini anladığında ve denediğinde çaldığı ruh yükselerek kaybolacaktı. Ziyan olacaktı. Bu fırsatı vermek istemiyordum.

Aynı zamanda susmama izin verilmiyordu da. Sanki sürüden emir alıyormuşum gibi hareket etmek zorunda kalıyordum.

Eğer öfkeye sahip olabilseydim hepsini çoktan öldürmüştüm. Onlar mı şanslıydı ben mi, emin değildim.

Achilleas'ın bakışlarına karşılık verdim. "Ruhbağını anlatacağım ama söz vermen gerekiyor. Kimseye söylemeyeceksin ve kullanmayacaksın da."

"Söz vermeyeceğim ve anlatacaksın."

O, gözünü kırpmadan bana bakarken ben ise sakince meydan okuyordum. "Avucunu yalarsın."

"Jean." dedi, uyarırcasına. "Bağı bilmek hakkım. Kendini bana bağladın."

"Durdurabileceğim bir şey miydi sanıyorsun?"

Dişlerinin arasından, sabrının sınırındaymış gibi konuşuyordu. "Söylersen bileceğim."

"Peki. Öncelikle, kesinlikle benim yaptığım bir şey değil. Hiçbir ruhçalan bağlanmak istemez. Zaten ruhçalanlara da kimse aitlik bağı gibi bir şeyle bağlanamaz."

"Kalbiniz yok diye mi?"

"Kalbim var, Achilleas." Gözlerimi devirdim. "Ama aitlik bağında sahiplenme ya da sevgi gibi şeyler olabilir. Ruhbağının bununla alakası yok. Ruhbağı, ruhçalanları durdurabilmek, ruhçalanlardan 'çalmak' için var. Ya da taklit etmek." Kollarımı göğsümde birleştirdim. "Rahatladın mı şimdi?"

"Neyi çalmak?"

"Ruhlarımı."

Şaşırır gibi oldu. "Ruhlarını çalıp ne yapayım?" Yüzü farkındalıkla kasıldı. "Taklit edebilir miyim senin yaptıklarını?"

"Çoğunu. Zamanla. Ama öğrenmene yardımcı olmam. Kendin başar başarabilirsen."

Achilleas'ın gözleri omzuma indi. Oradaki bir ruhun benden izinsiz çıkmaya çalıştığını gördüm. Elimi omzuma koyarak acı dolu, kesik bir nefes aldım.

Achilleas'ın bakışları yüzüme çıktığında ruh çırpınmayı kesti. Gözleri yüzümü, kasılan ifademi izledi. Sanki Aion vurduğunda tepki vermemişim de bu nasıl canımı çok daha fazla yakmış, anlayamamış gibi. Ama sorun yoktu; gerçekten. Bu acı, farklı bir şekilde hoşuma gitmişti. Sanırım ben... Cinsel anlamda uyarılmak üzereydim. Her acı bana bu etkiyi yapmıyordu, sanırım karşımdaki kişi etkiliyordu.

Bir an devam etmesi için onu kışkırtacaktım ki ne kadar huzursuz edici şeyler söyleyebileceğimi fark ederek duraksadım. "İzinsiz..." Öksürerek sesimi düzelttim. "Ben onay vermeden almaya çalışırsan... Böyle olur."

Sorusu bıçak gibi saplandı zihnime: "Ruhlarını aldıklarına çektirdiğin acıyı mı hissedersin?"

Ona karşılık veremeden ikimizin de başı aynı yöne döndü. Garipliği aynı anda sezdik. Ormanın karanlık tarafından buraya yaklaşan biri vardı. Ruhu o kadar alışıldıktı ki onu ilk benim fark etmem normaldi ama Achilleas'ınki değildi.