Bu hikaye yaralı bir kuşun hikayesi.
Yaralarımız derindi, iyileşmezdi. Ama hep bir umut vardı. Öyle bir umut ki imkansızın gerçek olacağına inandırırdı bizi. Hep hissettirirdi ama hiçbir zaman gerçekleşmezdi.
Bizler yaralı kuşlardık. İyileşemeyeceğ...
Arkadaşlar yeni bölüm geldi. Konuşmalarımı sona saklıyorum şimdiyse keyifli okumalar dilerim size.
Bu arada alttaki kesit bir sonraki bölümden. Keyifli okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2. Bölüm : Maskeli çocuk "Her şeyi zamana bıraka bıraka zaman, onları hiç düşünmeden bizim elimizden aldı ve almaya da devam edecek..."
"Ben dayanamıyorum artık." dedim dudaklarımı oynatarak. Sırayla annem, babam ve abimin yüzüne bakıyordum. Elimdeki küçük cam parçanı bileğime yaslayıp acımasızca bileğimi kesmemek için bir neden arıyordum. Onlara bakarak bir neden arıyordum, ama bulamıyordum.
( 10 saat önce )
Melodi bu dünyadaki var olan en güzel şeyler arasında. Eğer bir melodiye kaptırıyorsanız kendinizi, muhtemelen o melodi sizin hayatınızı anlatan melodidir. İnsan hayatında hep onu anlatan bir şey ister. Onu benimseyebileceği. Kimisi kitaplarda bulur kendini, kimisi müzikte, kimisiyse başka bir şeyde...
Kitaplar insana çok şey anlatır aslında. Kendimizi ve diğer insanları tanımamızı sağlar. Kendimizi buluruz kitaplarda ve diğer insanların da yüzlerini görürüz. Belki de, bu yüzden kitap okuyanlar hiç kimseye kolay kolay güvenemiyor. İnsanların gerçek yüzlerini görüp onlara güvenmemek gerektiğini öğrendikleri için...
Müzik insanın ruhunu okşayan bize uzanan bir eldir aslında. Müzik dinlerken kendimizi hayallerde buluyoruz farkında bile olmadan. Ve o hayaller bize bir hediyedir aslında. İnsan müzik dinlerken değil de, duyduğu cümlelerde kurduğu hayallerle dinlenir. Müzik de bu hayallerin temelini oluşturur. İmkansızların hayalini kurar çoğu insan. Ya da imkansız zannettikleri şeylerin. Tıpkı yıllardır benim de yaptığım gibi...
"Merhaba." diyordu yanımdaki kalın ses. Başımı sallıyordum yavaşça.
"Nasılsın?" diyordu bu sefer de. Tekrar başımı sallıyordum yavaşça. Ama ikimiz de bilmiyorduk. Ben hiç iyi değildim. Peki ya niye kendini o kadar da kötü hissetmiyordum? Alışmış mıydım buna? Belki de sığınmaya bir yer istemiştim. Bu yüzden buraya geçmiş ona sığınmıştım. Belki beni iyi eder diye.
Hayatı boyunca birilerine hep sığınmak istedi insanlar. Kimisi ailesine sığındı, kimisi arkadaşlarına, kimisiyse sevdiğine. Kötü olduğunda, yağmura, kara, fırtınalara yakalandığında sığınacak bir yer buldu. Sığındı hep, korundu. İyi oldu bazen. Bazen de o sığındığı yerde daha fazla fırtınalara mağruz kaldı. Ama sığındı ya işte, sığındı.
Bazı insanlarsa hep sığınmak istedi ama sığınacak bir yer bulamadı kendine. Ne ailesine sığına bildi, ne arkadaşlarına, ne de başka birine. Hep kendi kendine sığınmaya mecbur oldu. Kendi kendini sardı, kendi kendini ısıttı, kendi kendini korudu. O insanlar kendi kendilerinin her şeyi oldu. Arkadaşı, sırdaşı, ailesi, bazen de sadece kendisi. Zaten her bir insanın hayatı eninde sonunda yalnızca kendisinden ibaret olur. Sadece bizde daha erken oluyor hepsi bu.
