KIZ VE ÖFKESİ

26 ❉ KIZ VE ÖFKESİ

"Anlatmak ister misin?"

Faylinn ile bir süre göz göze baktık. Faylinn'e güveniyordum ama bu güvenmemle ilgili değildi. Yardım alan taraf olmayı sevmiyordum. Doğduğumda beni annem kurtarmıştı ve babama vermişti. Babamdan kaçınmamı sağlayan halamdı. Buraya geldiğimde ölmek üzere gibi hissettiğim her seferinde Doktor Effelia yardım etmişti. Birçok kez de arkamda duran kişiler olmuştu. Ama konuşarak destek istemek benim için bambaşka bir şeydi. Kendimi anlatmak... Zordu. Öfkem göstermeyi tercih ederdi.

"Kırık Ay partisinde kolyeyi çıkardı ve beni öptü." dedim, zaten çok bariz olan bilgiden başlayarak. "Lavia'ya gittiğimde... Ona yakınlaşan bendim. Sonra benden uzak durdu. Beklemeye başladı. Neyi beklediğini anlayamıyordum. Birçok kez bana yakınlaşabilirdi, ona gözüm kapalı izin verirdim çünkü eğleniyordum. Hayatıma girmiş tüm erkeklerden farklı dokunuyordu ve farkı beni çıldırtıyordu. Daha fazlasını istediğimi inkar etmem."

Düşüncelerimi sesli bir şekilde dile getirmek yanaklarımı kızarttı. Faylinn bir süre kızarıklığın gitmesini bekledi, ardından teşvik etti: "Sonra?"

"Chester onlara vücutbüken olarak yardım ettiğimi anladı. Profesör Lucius beni yarışmayı izlemekten bile men etti. Korktum. Endişelendim. Çok öfkelendim." Gözlerimi sımsıkı kapattım. "Raymond'a benden istediğini alabileceğini söyledim. Yapmayı reddetti. Kokuyu kullandım. Kolyeyi çıkardım ve Raymond kendini kaybetti." Hali gözümün önüne gelince titredim. "Farkına vardığında kafayı yemiş gibiydi. Bunun büyük bir sorun olduğunu düşünmüyorum Faylinn. Bu boyutta sevişmek kadar normal bir şey yok. Beni istemiyor olabileceğini düşündüm ama içini gördüm, o an tek istediği bedenimdi."

Faylinn elimi tuttu, parmaklarım soğuk avuçlarının arasındaydı. Kemiklerinden başarabilmesi imkansız olsa da bana doğru yayılmaya çabalaya rahatlatma isteğini hissettim. "Tek arzuladığının bedenin olmayacak kadar aklı yerinde olmasını isterdi belki de. Ve ona yaklaştığında, başkası için değil de kendin için... Dünya'da öyle mi Olesya? Bedenler bir amaç için mi kullanılır hep? Sevilmez mi?"

"Burada sevişen herkes birbirini mi seviyor Faylinn?" dedim, savunmaya geçerek. "Birden birinden etkilenmiş olamaz mısın?"

"Olabilirsin tabiki. Ama burada, 'birden' olan şeylerin sonu ölümle sonuçlanıyor. Kontrolü öğrenmemizin sebebi bu. Kendimizi kaybetmemek." Elimi bıraktı; parmakları Violet'in onu ısırdığı yere, boynuna gitti. Boynunda iz bile kalmamıştı ama o hissediyordu sanki. "Kurtlar, vücutbükenler, ateşçağıranlar veya vampirler bir kez kendini kaybettiğinde geri dönüşü olmaz. Öfke ve arzu tehlikelidir. Violet beni ısırdığında hiçbir şeyi umursamadı. Açtı, kanımı istiyordu. Ondan kaçamasaydım son damlasına kadar alacaktı. Raymond ise durmuş. İki kez. Gözün dönünce aklındakini başarmazsan, öfkeni doyuramazsan, bu kalbini yok edebilir. Hissetmiş olmalısın. Violet'i veya Agatha'yı öldürdüğünde. Hatta Profesör Demetrius seni ilk yaktığında ona zarar veremeseydin, öfkeni atamasaydın, ne olurdu?"

"Delirirdim. Başaramasaydım yaşamamın bir anlamı olmazdı." dedim direkt. Düşünmeme gerek yoktu.

"Raymond'un hem aitlik bağındaki hem de kurtluğundaki zaafı kullandığında, onu ne kadar güçsüz hissettirdiğini anlayabiliyor musun?" Ağzında kötü bir tat varmış gibi yüzünü ekşitti. "Ya da durmasaydı öleceğini? Her şeyi geçtim, Raymond'a senin vücutbükenliğini kullandırmaya çalışmışsın."

"Onunla sevişmek beni öldürür mü?"

"Saçmalama. Öyle değil." diyerek gözlerini devirdi. "Kendini bir av gibi gösterirsen seni avlamasını sağlarsın."