VAELORNE ACADEMY : SCHOOL FOR PECULIARS [ ON-HOLD ]

CHAPTER 14 : AVAREL'S MASSACRE

Enjoy reading! Comments and votes are highly appreciated.❤️

--

The place where I grew up. The place that I consider my residence for the past 18 years. The person who comes to be my mother and father. It's the place where I have my preadolescence and teenage memories. The only place I considered my solace.

Mother Therese...

Lumaki ang mata ko sa narinig kong sinabi ng kawal na nakaluhod sa harapan namin. Nag iisa lamang ang orphanage sa buong Avarel. Agad akong tumakbo palabas ng palasyo kahit na naroon ang Hari't Reyna. I don't care if I get punished for my behavior.

Narinig ko ang tawag nila Dion saakin ngunit hindi ko ito pinansin. Maging ang pag-mura ng prinsipe ng apoy ay narinig ko rin.

"Saoirse!"

Ang mahalaga saakin ngayon ay makapunta sa aking itinuring na tahanan.

Agad kong inagaw ang kabayo ng isa sa mga kawal at agad na sumakay dito, pinatakbo ko ito ng pagka bilis. I don't care about anyone, kung may maabala man ako sa bilis ng pag papatakbo ko sa aking kabayo.

My mind is void and All I can think of is the orphanage. Wala akong pakialam kung may masaktan sa bilis ng kabayo. I need to go there as soon as possible. I know I'm not showy when it comes to my emotions or feelings. Napamahal na ako sa aking nanay-nanayan. Bakit ngayon na kailangan ko siyang makausap ay ngayon pa na nangyari ito?

I reached the train station, it's the only way to Avarel. I don't have time to get in line for my ticket. Mahaba ang linya at aabutin pa ako ng oras bago makakuha. When I saw a man carrying a ticket, I instantly grab it and get into the train. I'm lucky that the man's ticket is the first trip to Avarel.

I heard him uttering profanity, tinignan ko ito ng matalim bago umandar ang tren. He looked angrily but slowly turned a terrified face. Wala pang limang minuto nang makarating ako sa destinasyon ko.

The Avarel is just a small community, this is the smallest town in Vandrè. Patakbo akong pumunta sa orphanage. On my way, I can see people rambling and others complaining.

"Hindi na tayo ligtas dito."
"Ito ang unang krimen sa loob ng labin-walong taon"
"I'm thinking of moving to Manaia"

Ilan lamang yan sa mga narinig kong usapan bago ako makarating sa pupuntahan ko. Napahinto ako ng makita ko ang magulong daan papunta sa bahay ampunan. Maraming umiiyak...

When I arrived at the orphanage, the facility is on fire, there were a lot of corpses. Tila naging warzone ang bahay ampunan. Many people is lifeless, nakahandusay ang mga ito sa damuhan. Ang mga kawal at mga tauhan ng palasyo ang nag-liligpit sa mga katawan na wala ng buhay.

"Mother Therese.." I whimpered. Tumakbo ako papunta sa hardin kung saan kami huling nag-usap.

There she is... She's lying on the ground with tons of blood, she's been stabbed numerous times. I instantly run towards her and squat as I deliberately put her head on my lap.

'I'm sorry Mother, The water in my vessels seems dry. All I can feel is resentment and acrimony'

I hugged her.

"Mother" I murmured. I clenched my teeth, mistulan itong naliligo sa sarili niyang dugo. Mahigpit ko itong niyakap habang nararamdaman ang onti onting pag-bigat ng dibdib ko.

I saw her open her eyes, hinawakan nito ang braso ko na nakayakap sa kanya.

And then she whispered something.

Hindi ko pinansin ang sinabi nito dahil hindi ko ito masyadong narinig. Her hands slowly loosen up from my arms and she's slowly closing her eyes. I can feel the outrage and pain building up in my whole system as well as grief. Sumigaw ako ng malakas ng maramdaman ko ang luha na tumulo mula saaking kanang mata.