Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Hey,
vergeet niet dat je nog altijd vragen in kan sturen
x

Newt

Ik strijk door Rue' haar en kijk haar verbaasd aan. Hoe kan het dat ze van het ene op het andere moment plots flauwvalt? Ciarra kijkt verbaasd van haar naar mij.

'Gebeuren dit soort dingen vaker met haar?' ik kijk opzij en wil antwoord geven maar Minho is me voor met precies hetzelfde antwoord als dat ik gegeven zou hebben. Ik draai me weg en van de twee en druk een klein kusje op Rue' voorhoofd. Ze opent voorzichtig haar ogen en krijgt een kleine glimlach op haar gezicht. Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar dicht tegen me aan.

'Je maakte me bang Rue. Ik dacht weer dat ik je zou verliezen. Stop alsjeblieft met me dat soort dingen aan doen. Ik kan je niet verliezen Rue. Dat overleef ik niet.'

'Ik weet het Newt. En het spijt me echt heel erg maar ik kan er niks aan veranderen Newt het spijt me. Als ik het kan dan zou ik het doen maar ik kan het niet. Ik krijg herinneringen van vroeger terug Newt. En aan de ene kant wil ik je ze je echt vertellen maar ik wil je geen pijn doen,' ik voel mijn gezicht betrekken en kijk haar somber aan. 'Je denkt dat ik herinneringen aan mijn vriendje terug heb gekregen of niet soms?' ik knik beschaamd en kijk verbaasd op als ze begint te lachen.

'Wat? Lach je me nou uit?' ze schud haar hoofd en gaat een beetje overeind zitten. 'Nee. En ik zal je wat vertellen, ik had vroegere geen vriendje. Niet voor zover ik me herinner. Wat ik me wel herinner is mijn zusje Vanessa. En jou echte naam Sam. Er zijn nog andere dingen die ik me herinneren zoals jouw moeder en vader. En nog wat andere dingen maar dat is niet belangrijk of je wilt weten dat wij vroeger al meer waren dan beste vrienden. Dus het komt er op neer dat als ik een vriendje had. Jij dat zou zijn geweest, nog steeds zo jaloers?' ik schud mijn hoofd met een glimlach en trek Rue dicht tegen me aan. Ze lacht zacht en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik haal mijn hand door haar bloedrode haar en glimlach.

'Dus moeten wij jullie even alleen laten?' vraagt Ciarra lachend en wijst naar Minho en zichzelf. Rue reageert voordat ik dat doe maar geeft verrassend genoeg hetzelfde antwoord als dat ik gegeven zou hebben. Volgens mij begin ik traag te worden met reageren. Niet dat dat zo erg is want blijkbaar reageren de andere toch alleen maar met het gene wat ik zelf ook zou hebben gezegd. Ciarra gaat naast Rue zitten en ik heb geen idee waarover maar ze begin te spontaan met elkaar te praten.

'Dus Newt zullen wij de meiden maar even alleen laten volgens mij hebben die namelijk veel, erg veel met elkaar te bespreken,' ik knik naar Minho en laat Rue los om vervolgens samen met hem de kamer te verlaten. 'Waarom denk je dat Rue opeens flauwviel net?' ik kijk hem verbaasd aan en zeg dan wat ze tegen mij heeft gezegd al vertel ik niet wat voor herinneringen ze heeft terug gekregen. 'Dat is vrij raar. Net als dat van net maar oké. Ik ga even bij Alby kijken, ga je mee of blijf je maar wat rond dwalen?' Ik staar wat voor me uit als ik realiseer dat ik nog geen antwoord heb gegeven en Minho daar nog altijd op staat te wachten.

'Sorry. Ehm ik ga met je mee,' hij knikt en samen lopen we Alby' kamer binnen. Eén van mijn beste vrienden ligt daar op bed te kreunen van de pijn. Hij gilt en beweegt wilt. De Verandering is nooit volgens mij nog nooit zo erg geweest. Nog nooit behalve bij Ben. Bij Ben was het nog erger. Parels zweet liggen op zijn lichaam. Ik loop dichterbij maar zet snel weer een stap achteruit als hij naar me uithaalt. Rue komt binnen gelopen en ik zie haar steunen op een stok die net iets boven haar uit steekt. Ze kijkt naar Alby en lijkt Minho en mij niet op te merken. 'Rue, alles goed met je?' ze kijkt om en kijkt Minho en mij verbaasd aan.

'Ja het gaat wel. Ciarra ging even bij haar tweelingzus kijken. Skyler. Dat meisje met bruine haren. Ik dacht kom even bij jullie kijken,' ik knik en loop naar haar toe, om vervolgens mijn arm rond haar schouders te slaan en haar dichter tegen me aan te trekken. 'Het is echt verschrikkelijk om hem zo te zien.'

'Ik ben het met je eens. En het ergste is nog naast dat hij hier ligt dat wij de leiding hebben,' Minho lacht en kijk ons verbaasd aan. 'Lach niet het wordt één grote puinhoop hier in de Glade als er niet iemand de leiding heeft.'

'Newt de vorige keer dat jij de leiding had ging het ook goed. Chuck kwam just tegen me zeggen dat het goed was gegaan en dat hij je een goede leider vond. Het leiding geven wordt echt geen probleem zolang je mij maar niet de leiding geeft over het Palaver want geloof me dan loopt het heel erg mis. Dat zag je net toch ook al. En trouwens Minho is het met me eens dat ik geen Palaver kan leiden.'

'Het enige wat Minho op dit moment kan doen is lachen, Rue. Uit hem gaan we geen zinnig woord krijgen dat realiseer je toch hopelijk wel hé?' ze knikt zachtjes en haalt haar hoofd weer van mijn schouder af. Ze loopt voorzichtig wat dichterbij Alby en Minho en ik zie de pijn in haar bewegingen. Ik loop achter haar aan en leg mijn hand op haar schouder om haar vervolgens voorzichtig op te tillen.

'Ik kan echt wel lopen hoor. En daarbij als je het me niet laat proberen kan ik het dadelijk niet meer en moet je me opnieuw leren lopen shank,' ik begin te lachen zet haar weer neer om haar vervolgens om te draaien en op mijn rug te laten springen. Ze drukt een kusje in mijn nek en fluistert zachtjes dat ze van me houd.

'Jullie twee zijn echt geniaal bij elkaar,' zegt Minho lachend en Rue geeft hem een tik op zijn achterhoofd. Ze legt haar armen om mijn nek en glimlacht.

'Oh alsjeblieft houd je kop dicht,' zegt Rue daarna lachend en legt haar hoofd op haar armen. Ik grinnik en zet haar iets beter op mijn rug. Ze grinnikt zachtjes.

'Ehm, Ita. Kan ik je wat vragen?' ik draai me om naar de deur waar Ciarra staat.

'Tuurlijk, Ciarra dat deed je toch al dus waarom zou je niet nog een vraag mogen stellen,' zegt het meisje op mijn rug lachend. Ciarra grinnikt zachtjes en ik moet zelf eigenlijk best wel moeite doen om mijn lach in te houden net als Minho.

'Ehm, ik wilde je... kan dit ergens privé,' ik voel dat ze knikt en zet haar voorzichtig op de grond neer. Minho geeft haar de stok waarmee ze hier ook naar binnen is gekomen. Ze loopt samen met Ciarra naar buiten en even wil ik achter haar aan gaan waar dan herinner ik me weer wat Ciarra zei. Ze wilde privacy. Maar wat is er zo belangrijk dat Minho en ik het niet mogen weten. Ik bedoel het zijn maar meiden. En waarschijnlijk alleen maar meiden geheimen. Oké het word geheimen zegt genoeg. Maar waarom mag Rue het dan wel weten? Omdat ze een meisje is?

'Dus wat gaan wij in de tussentijd doen? Ik denk namelijk niet dat ze terug komen, door naar de deur te staren. Zullen we gaan,' ik knik en samen lopen we de kamer van Alby weer uit ditmaal in de richting van ik heb geen idee waar. Waarschijnlijk gaan we naar het bos toe veel meer hebben we toch niet te doen hier als we niet aan het werk bent. Wat dan? Het is niet alsof hier duizenden dingen te doen zijn naast werken, slapen en eten. Het is niet moeilijk om je te gaan vervelen. In feiten doen we het best vaak, meestal ben ik dan bij Rue. Dan vervelen we ons samen of praten over van alles en nog wat ook al kennen we elkaar al helemaal we blijven praten over dingen. Dingen die we ons kunnen herinneren. Het zijn maar enkele dingen maar meestal herinnert ze zich andere dingen dan mij waardoor we samen tot een groter geheel komen. Het is fijn om te praten met Rue. Ze... Ze weet me altijd op één of andere manier gerust te stellen. We weten beide dat er geen uitweg is maar ze laat me altijd de hoop houden dat hij er wel is. Al is het alleen maar om me niet depressief te maken. Ze helpt me altijd als er wat is. Zo is ze gewoon.

'Ik heb geen idee. Wat kunnen we anders doen dan vervelen naast praten?' vraag ik hem om de stilte te verbreken terwijl we gezamenlijk het bos in lopen. We gaan zitten bij één van de vele bomen in de begin van het bos en van onze plek kunnen we iedereen in de Glade perfect zien. Iedereen behalve Rue en Ciarra die waarschijnlijk ook wel een andere naam zal hebben. Ik denk terug aan wat Rue me vertelde. Mijn echte naam is Sam niet Newt maar iets in me zegt dat ze het verleden wilt laten rusten en me voor altijd Newt zal blijven noemen en geen Sam. En ook al heb ik geen idee waarom ik zal haar keuze moeten accepteren. Ze weet iets over mij iets wat ze me het liefst niet vertelt. En eigenlijk vind ik het wel prima. Als het iets belangrijk was of iets vrolijks dan had ze het me echt wel vertelt. Waarschijnlijk vertelt ze het niet omdat ze me wil beschermen en wie ben ik dan om haar tegen te houden. Ik wil haar een reden geven om te leven en als dit haar reden is om te leven dan heb ik daar vrede mee. Van mij mag ze mij beschermen op elk oppervlak zolang ze maar zichzelf blijft en ik mezelf mag blijven.