Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Minho

Vandaag moet het dan toch echt gebeuren. Vandaag zal Tacita met mij mee de Maze in gaan op zoek naar een uitweg. Ik sta op van mijn hangmat en loop langzaam aan naar Tacita die nog altijd tegen Newt aan ligt.

'Ita wordt wakker alsjeblieft ik heb geen zin om hier over een uur nog te staan,' ze opent langzaam haar ogen en glimlacht naar me terwijl ze zich een beetje overeind duwt maar Newt' armen houden haar gegijzeld. 'Hulp nodig?' Ze rolt sarcastisch met haar ogen maar knikt dan toch naar me waarna ik haar los maak uit de greep van Newt. 'Op staan dan.' Ze lacht zonder geluid en komt uit de hangmat gekropen maar doordat Newt er ook in ligt valt ze er uit. Ze krabbelt weer overeind en pakt een shirt, short en gympen uit de doos naast haar bed. 'Alles goed met je? Ga je maar even om kleden vergeet je beschermer niet. Ik haal even een horloge voor je we zien elkaar weer bij de Wok voor het ontbijt en een lunchpakket.' Ze knikt en loopt met de spullen in haar handen weg. Ik loop naar de Hoeve en haal uit één van de vele dozen een licht blauwe digitale horloge. Ik ruim alles weer netjes op en met de horloge in mijn hand loop ik naar de Wok waar Cita al aan een tafel zit. Er ligt een boek naast haar en zodra ik dichter bij kom zie ik dat ze weer eens aan het tekenen is geslagen. 'Wat teken je ditmaal?' Ze kijkt op en schuift me haar tekenblad toe. Ik zie een slapende Newt en glimlach bij het aanblik. 'Je bent echt verzot op die jongen is het Ita?' Ze knikt voorzichtig en ik geef haar het blad terug. 'Ik ga bij Frypan even wat te eten halen. Ik ben zo terug.' Ze reageert niet en is al weer druk bezig zo te zien met haar tekening.

'Hey Minho, hier ontbijt voor jou en voor Tacita. Ik breng zo wel wat dingen voor een lunchpakket,' ik knik verbaasd en pak de twee borden aan. Ik loop terug naar de tafel en zet één van de twee borden voor Ita neer. Ze glimlacht en ik geef haar ook gelijk het horloge. Ze doet hem iets wat onhandig om haar pols maar pakt daarna haar vork om aan het ontbijt te beginnen. 'Wat spullen voor het lunchpakket doe voorzichtig beide.'

'Ook al bezorgd om Ita?' vraag ik hem lachend als Newt de Wok binnen komt gelopen. Hij komt bij ons zitten en als Ita het opmerkt slaat ze zo snel mogelijk het boek dicht waardoor haar hand er tussen komt te zitten.

'Ik wilde jullie gewoon succes wensen. En ja misschien ben ik een heel klein beetje ongerust om Ita ik bedoel ze is nog nooit in de Maze geweest maar weet wel hoe alles er uit ziet. Dat maakt me bang begrijp je dat dan niet?'

'Tuurlijk wel. Oh, en Ita misschien moet je je hand tussen de bladzijdes uit halen dadelijk ziet Newt je tekening nog,' zeg ik lachend en ze kijkt me vernietigend aan. 'Wacht.' Ik pak haar boek af en laat de tekening aan Newt zien. Die er verbaasd naar kijkt. Zijn mond hangt half open en vol ongeloof pakt hij het boek uit mijn handen.

'Zie ik er echt zo uit als ik lig te slapen?' vraagt hij verbaasd aan Ita die hem weigert aan te kijken. 'Ita?' Ze knikt verlegen en neemt snel een hap van haar eigen eten. 'Wauw. Weet ik dat te minste ook weer.'

'Kom op maak je lunch klaar over 5 minuten gaan we weg. We verspillen daglicht op dit moment,' ze knikt en slikt haar laatste hap door. Waarna ze haar lunch begint klaar te maken. Als je het lunch kan noemen qua hoeveelheid lijkt het net een tussendoortje. 'Je moet daar nog zo'n 2 uur op rennen weet je. Weet je zeker dat dat alles is wat je mee neemt Ita?' Ze knikt en stopt de spullen in haar tas. 'Het zal dan wel, neem wel een appel mee mocht je nog meer honger hebben.' Ze knikt met tegenzin en stopt er nog een appel bij.

'Dan wens ik jullie maar veel succes in de Maze. Krijg ik nog een knuffel van je Ita?' ze staat op en geeft Newt glimlachend een knuffel. Hij tilt haar op en draait haar in een rondje. 'Als ik je niet neer zet. Kan je ook de Maze niet in.' Hij loopt met haar in haar armen weg waardoor ik moet lachen en haar tas maar op pak.

'Newt zet haar maar neer. Ze is een Renster als ze de Maze niet in gaat profiteert ze van andere en dat is tegen de regels dat weet je net zo goed als ik. Jij bent hier toch de tweede leider?' hij zet haar voorzichtig neer en knikt.

'Zorg dat je er uit komt. Heel en niet gestoken,' waarschuwt Newt Ita gelijk als ze weg wilt lopen. 'Oké ga maar naar Minho toe. Ik zie jullie dadelijk weer alsjeblieft beloof me dat.' Ze steekt haar pink op die Newt lachend met die van hem aanpakt. Ze laten tegelijk weer los en Ita loopt met een glimlach naar me toe.

'Klaar om te gaan?' ze knikt maakt haar rugzakje vast waarna we samen de gangen van de Maze gaan verkennen. 'Kom op we gaan terug,' zeg ik als we klaar zijn met de lunch en diep in het hart van sectie 8 zitten. Ze knikt en staat onvermoeid op. Ze stop de fles water terug in het tasje op haar rug. Het enige wat ze zo juist gegeten heeft is de appel die ze van mij mee moest meenemen. En hoe veel ik er ook van heb gezegd ze heeft er helemaal niks mee gedaan. Ze hielt het bij de appel en heeft voor de rest helemaal niks op naast een paar slokken water. 'Klaar?' Ze knikt en samen beginnen we weer te rennen. Ze rent precies op mijn tempo en lijkt geen vermoeidheid te voelen. We rennen de hoek om van links naar rechts en dan weer naar rechts. Haar voet lijkt soms weg te glijden in de bochten maar ze rent gewoon door en laat niks van pijn zien op haar gezicht. We rennen de Glade weer in waar Newt Ita gelijk op de hals vliegt.

'Alles goed met je? Heb je ergens pijn?' vraagt hij overbezorgd aan Tacita. Ze schudt moe haar hoofd en legt haar hoofd vervolgens op zijn schouder. 'Daar ben ik blij om.' Hij tilt haar voorzichtig op en loopt weg waardoor ik lachend achter blijf. Alby komt naar me toe gelopen en kijkt me vragend aan.

'Wat was dat net met Newt en Ita? Is er iets met haar?' vraagt hij verbaasd.

'Naast dat ze niet kan praten en uitzonderlijk weinig eet de laatste tijd. Nee niet dat ik weet,' zeg ik lachend.

'Eet ze echt zo weinig de laatste tijd? Wat heeft ze bij de lunch gegeten?' vraagt Alby bezorgd.

'Men ben jij ook al zo overbezorgd. Ze at een appel en dronk water. Oké klaar met het kruisverhoor?'

'Alleen een appel en wat water? Houd haar in de gaten alsjeblieft? Ik wil niet dat ze dadelijk een eetstoornis ze heeft al genoeg kwallen en dat weet jij net zo goed als ik,' dringt Alby aan waarna ik instemmend knik. 'Bedankt.'

'Geen probleem zorg jij maar dat Newt het hier overleeft anders heb ik er niks aan als Ita de Maze overleeft,' reageer ik lachend en loop naar mijn hangmat. Even uitrusten. Ik staar naar het plafond en herinner me de zachtaardige stem van Ita weer. Op mijn eerste dag hier vertelde ze me alles over de patronen in het hout. Wat zij er in zag en wat haar tot rust bracht. De meeste woorden zijn vervaagt maar haar stem kan ik me nog perfect herinneren. Zo onschuldig, zachtaardig en toch eigenzinnig. Die nacht had ze gezongen zoals ze volgens Newt en Alby iedere avond deed. De tekst herinner ik me niet meer. Alles wat ik nog kan herinneren is de klank van haar stem. Haar geruststellende ademhaling toen ze die nacht naast me in slaap was gevallen. Maar de mooie herinneringen aan haar beginnen te vervagen. Ik weet dat ik aan het einde alleen nog maar die ene afgrijselijke herinnering aan haar over zal houden. De dag dat Gally haar leven tekende. Misschien maken we weer nieuwe herinneringen maar je weet het maar nooit. Ieder moment van iedere dag kan ze het begeven. De laatste keer herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik kan het nog altijd niet geloven. Het ene moment liepen we samen rustig door het bos en het andere moment lag ze half stikkend op de grond. Nooit zijn we er achter gekomen wat de oorzaak was van die aanval. Maar sinds dat ene angstaanjagende moment waarin we haar bijna waren verloren besefte we dat het ieder moment van de dag nog een keer kon gebeuren. Dat misschien Jeff of Clint niet op tijd bij haar zou zijn. En ze het tijdelijke met het eeuwige zou verwisselen. Ik voel dat mijn ogen lichtelijk dicht vallen maar vecht tegen de slaap. Ik roep al mijn herinneringen aan Ita naar boven. Vanaf mijn eerste dag hier tot op de dag van vandaag. Van haar glimlach tot haar diep gekwetste blik en nog veel meer. Alles wat me te binnen schiet wat ook maar een beetje met Ita te maken heeft grijp ik vast in mijn gedachten en probeer ik me zo helder mogelijk voor de geest te halen. De meeste herinneringen zijn vaag maar sommige zijn nog helder. Jammer genoeg zijn de heldere degene die haar bijna het leven hebben gekost of hebben geschonden. Ik concentreer me zo op de herinneringen dat ik van schrik bijna uit mijn hangmat val als Alby op eens naast me staat.

'Tacita had een aanval. Je weet wel zo'n adem aanval. Alles gaat weer goed ik vond gewoon dat je het moest weten ze is nu bij de Med-Jacks.' Ik weet niet hoe snel ik uit mijn hangmat op moet staan en Alby voor bij rennen in de richting van de Med-Jacks. Ik loop zonder pardon haar kamer binnen als ik de grootste schrik van mijn leven krijg...