Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Rue/Tacita

'Alby kijk uit!' gil ik en ren dichter naar Minho toe. De stekende pijn in mijn enkel neemt toe maar ik negeer het en kijk nog één keer om als ik zie dat Alby wordt gestoken. 'ALBY!' Ik ruk een tak uit het klimop en gooi hem met al mijn kracht in de richting van de Griever die snel maakt dat hij weg komt. Alby kijkt me versuft aan en wilt me tegen de muur rammen maar voordat ik hem daar de kans voor geef heeft Minho hem al neer geslagen in zo verre dat hij buitenbewust zijn is.

'Ita, neem zijn linkerarm we moeten hem naar de Glade brengen zodat hij het Serum kan krijgen,' ik knik en sla Alby' linkerarm rond mijn schouders.

'We moeten snel zijn. Twee uur en dan sluiten de deuren. We zitten in het hart van sectie acht. Hoe gaan we dat redden als we niet kunnen rennen?'

'We gaan het redden, Ita. En nu kom op we moeten terug naar de Glade,' hij pakt de rechterarm van Alby en slaat die rond zijn schouders als we vervolgens beginnen te lopen. Ik zak bijna door mijn enkel heen bij iedere stap maar loop door. 'Ita? We moeten een stukje rennen, denk je dat je dat lukt? Ik zie dat je pijn hebt en geloof me het liefst had ik je nu op mijn rug genomen maar dat gaat nu niet we moeten Alby terug zien te krijgen naar de Glade.' Ik knik leg Alby' arm wat beter om mijn schouder om vervolgens samen met Minho te gaan rennen. Alby hangt tussen ons in maar het lukt ons om zo in vijf minuten een stuk dichter bij de dichtstbijzijnde poort te komen. We rennen snel en onvermoeibaar door tot ik op de grond val. Ik zie dat Minho Alby net kan houden en krabbel snel weer overeind. Er vormt zich een witte gloed om mijn arm en de zojuist nog bloedende wond is totaal verdwenen. De witte gloed trekt weer weg ik loop snel naar Minho en Alby toe om vervolgens Alby' arm weer rond mijn schouders te slaan. Minho kijkt me schuldig aan maar ik schud mijn hoofd om hem te laten weten dat het niet zijn schuld is. We beginnen weer te lopen en ik voel de pijn in mijn enkel weer groeien. Ik slik de pijn weg maar het lukt me echt niet. Ik zie Minho kijken maar negeer zijn blik. Alby hangt zwaar op mijn schouder en brengt veel extra gewicht die mijn enkel op dit moment niet goed kan dragen. Minho kijkt ik voel het maar ik negeer het nog altijd en loop standvastig door. De pijn is nauwelijks nog te dragen en ik wil eigenlijk op dit moment mijn voet door Clint er af laten haken maar doordat het niet gaat begin ik mijn been maar te ontzien. Ik zet zo veel mogelijk gewicht op mijn andere been. Het enige gewicht wat nog op mijn linkerenkel rust ik het gewicht wat ik niet af kan halen. Ik slik van de pijn en voel Minho nog altijd kijken. 'Ita, je ontziet je linkerbeen ik zie het, laat Alby even los ik kan hem echt wel even zelf dragen.' Ik knik en haal Alby' arm van mijn schouders af. Ik kijk Minho dankbaar aan en strompel in de richting van de muur om daar steun te zoeken. Ik stop even en zie Minho kijken. Ik zucht en kijk naar hem.

'Het is goed echt waar. Ik heb gewoon wat meer last van mijn enkel dan normaal. Maar kom op we hebben geen tijd om te wachten we moeten terug gaan naar de Glade en Alby het serum geven zo snel als mogelijk is,' Minho knikt instemmend.

'Ik ben het met je eens Ita maar geloof me als ik zeg dat ik niet geloof dat alles goed met je gaat. Ik zie de pijn in je ogen staan Ita,' ik knik en we beginnen beide weer te lopen. Minho zult Alby mee en ik probeer zelf staande te blijven met hulp van de muur. Ik slik hoorbaar als er een pijnlijke steek door mijn enkel schiet maar probeer hem te dempen door op mijn lip te bijten. Ik leg mijn hoofd in mijn nek en kijk even naar boven. 'We zijn er bijna Ita geloof me.'

'Geef me Alby maar en ren vooruit. We gaan het niet halen, niet alle drie. Niet levend. Ga en zeg tegen Newt dat ik van hem houd oké,' ik zie Minho twijfelen en krijg al snel Alby aan gereikt van Minho.

'Blijf lopen hoeveel pijn het ook doet. Ik ren voor uit en haal één van de Renners die al terug zijn. We zullen zo snel mogelijk terug komen om je te helpen oké. Ik ga niet tegen Newt zeggen dat je van hem houdt. Ik ga mijn belofte na komen en jou hier uit krijgen,' Minho rent weg en laat mij achter met Alby.

'Laat ik dan maar beginnen ,' ik trek Alby wat dichter tegen me aan en met mijn ene arm op zijn schouder en de ander om zijn middel begin ik weer te lopen. 'Daar zijn ze!' ik zie Minho aan komen gerend samen met een Renner waar ik de naam van ben vergeten. Ik zak op mijn knieën en zie dat nog iemand mee rent. Minho pakt samen met één van de andere Alby van op en geeft hem over voordat hij naar mij toe komt gelopen. 'Ik heb Newt belooft dat ik je er uit zou halen. Dus dat doe ik, persoonlijk.' Hij zet me op zijn rug en al snel beginnen de drie jongens weer te rennen in de richting van de Glade. Ik laat mijn hoofd op Minho' schouder leunen en zie dat we bijna te laat komen.

'Jongens ren door Minho en ik nemen Alby wel,' ze knikken ik spring van Minho' rug af en pak de linkerkant van Alby weer vast. Minho neemt rechts en zo snel als de andere jongens kunnen rennen ze de Glade weer in. Ik zie de menigte staan de er altijd staat als we bijna te laat komen en kijk even naar Newt die me met bezorgdheid in zijn ogen aankijkt. De deuren gaan steeds verder dicht en ik weet zeker dat we het niet gaan halen maar Minho lijkt dat nog niet geheel te beseffen.

'Minho ren en laat Alby aan mij over. Als één van ons het red is het beter dan geen,' hij kijkt me gepijnigd aan en schud beslist zijn.

'Als iemand hier moet gaan ben jij dat Ita. Ren. Ren naar Newt toe ik weet dat jullie verliefd zijn op elkaar,' ik kijk hem even moeilijk aan, 'ren dan shank.' Ik knik wetend dat er toch niets anders op zit en laat Alby los. 'Ren alsof je leven er vanaf hangt want geloof me dat doet het.' Ik knik kijk hem nog één keer aan om vervolgens zo snel mogelijk naar de Glade te rennen. Ik glip tussen de muren door word vast gepakt en hoor geschreeuw. Een naam. Thomas. Ik draai me om in de ijzeren greep van iemand en zie hoe hij precies tussen de muren uit is als ze sluiten.

'Ze zijn verloren. Minho zit daar nog vanwege mij,' ik voel dat iemand me probeert op te tillen maar maak me los van de greep. 'Laat me met rust.' Ik draai me om naar Chuck en zie een gekwetste blik in zijn ogen. 'Sorry. Ik bedoelde het niet zo. Ik zie Minho gewoon als mijn broertje en nu... nu ben ik hem waarschijnlijk voor altijd kwijt. Waar is Newt? Hij kreeg de leiding. Ik wil hem spreken.'

'Daar. Hij is trouwens echt een goede leider,' ik glimlach naar het kleine jongetje en loop de pijn negerend naar Newt toe die een eindje verder op me staat te wachten. Ik zak bijna door mijn enkel heen als hij al bij me staat en me overeind houdt. Ik glimlach en word overeind geholpen.

'Laat de namen nog niet door krassen Newt. Morgenavond. Als ze morgenavond nog niet terug zijn mag je ze door laten krassen maar nu nog niet. Ze zijn nog niet dood...' hij trekt me dicht tegen zich aan en drukt zijn lippen zacht op die van mij.

'Ik dacht dat ik dat nooit meer zou kunnen doen, Rue. Alsjeblieft laat me nooit meer zo schrikken en daarbij ik was toch pas van plan ze morgenavond door te laten krassen als ze dan nog niet terug zijn gekomen. Maar nu omdat jij hier weer bent denk ik dat mijn taak als leider er weer op zit is het niet?'

'Misschien. Maar doordat we beide second and third in command zijn hebben we denk ik samen alles te zeggen. En weet je ik was ook bang dat je dat nooit meer zou kunnen doen. En dat ik vanochtend mijn laatste zuigzoen ooit in je nek had geplaatst,' hij gaat met zijn hand naar het rode plekje in zijn nek wat een duidelijke plek zal worden de komende dagen.

'Je moet daar is mee op houden weet je. Ik heb jou één zuigzoen gegeven en sinds dien vind je het blijkbaar leuk om me te plagen met zo'n plekje in mijn nek.'

'Sorry. Je mag er één terug maken als je wilt ik vind toch wel een manier om het te verbergen,' hij glimlacht rolt met zijn ogen maar gaat dan toch met zijn lippen naar mijn nek toe. Ik voel dat hij sabbelt op een klein stukje van mijn huid en sluit mijn ogen. Hij laat me los en ik open gestoord mijn ogen. 'Je bent gemeen.'

'Jij ook. Mag ik je haar vlechten?' ik knik en voel zijn handen door mijn haar gaan.

'Kan je me misschien eerst naar de Med-Jacks brengen? Ik had vandaag nogal last van mijn enkel,' ik word opgetild en leg mijn hoofd automatisch op Newt' schouder. Hij begint te lopen en ik word door het lopen een beetje heen en weer gewiegd in zijn armen. Het maakt me slaperig en het liefst wil ik dan ook gaan slapen op dit moment. Maar ik weet niet of Newt dat goed gaat keuren.